Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 8 ~Η γνωριμία~

  Τον βλέπω να μου χαμογελάει με την άκρη του ματιού μου και κοντεύω να πεθάνω. Δεν θέλω να κοιτάξω ολόκληρο το πρόσωπο του. Φοβάμαι μήπως είναι όνειρο και τη στιγμή που τον δω αντικρυστά μέσα στα μάτια, θα εξαφανιστεί. O Harry Styles, είναι μαζί μου, με αγκαλιάζει, μου πιάνει τα χέρια τρυφερά, μου χαιδεύει τα μαλλιά, με κοιτάει που κλαίω και εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ούτε το 1/10 από όλα αυτά. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως βρέθηκα στη συναυλία τους και τους είχα τόσο κοντά μου. Πόσο μάλλον αυτό. Εμείς. Έτσι.
 «Λοιπόν» λέει ήρεμα καθώς αρχίζει να περπατάει με εμένα δίπλα του να τον ακολουθώ σαν υπνωτισμένη. «πες μου λίγα πράγματα για σένα.»
Η άψογη βρετανική προφορά του ηχεί στα αυτιά μου σαν ήχος από την ωραιότερη μουσική του κόσμου.
 «Είμαι από την Ελλάδα» λέω ξεψυχισμένα σχεδόν «Μόλις τελείωσα το σχολείο και τώρα πέρασα εκεί που ήθελα. Θα ασχοληθώ με τα παιδάκια!»
«Ωωω έχεις το τέλειο πρόσωπο για δασκάλα!» λέει ενθουσιασμένος. «Στοιχηματίζω ότι θα είσαι εκπληκτική!»
Νιώθω τα μάγουλα μου κόκκινα ξαφνικά ενώ δεν μπορώ να συγκρατήσω το χαμόγελο μου.
 «Και εσύ εισαι εκπληκτικός σε ό,τι κάνεις» λέω κάτι που προφανώς έχει ξανακούσει χιλιάδες φορές μα δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο.
Βασικά δεν μπορώ να σκεφτώ.
Τέλος.
 Η άκρη του ματιού μου παρακολουθεί τα χείλη του να μειδιούν ελαφρά. Ωωω Θεέ μου. Δεν θα φύγω ζωντανή από αυτή τη συναυλία. Και τώρα που είπα να φύγω... Για να έχουμε καλό ερώτημα...
ΠΩΣ ΘΑ ΦΎΓΩ?
 Έχω αργήσει αρκετά για να πάρω μετρό η λεωφορείο μέχρι το ξενοδοχείο και αναρωτιέμαι μέσα μου αν έχω αρκετά λεφτά για ταξί. Προσπαθώ να σκεφτώ που είναι η Όλια και στη τελική βρίσκω την σιλουέτα της πολύ μακριά από εμάς, να περπατάει και εκείνη πέρα δώθε στο stage. Άντε να δουμε. Ο Harry με κοιτάζει ξανά και ύστερα ευθεία μπροστά, στο κενό.
«so... πως θα φύγετε εσύ και η φίλη σου;»
«Λογικά θα πάρουμε ταξί.» λέω φοβισμένα σχεδόν. Το πρόσωπο του σκοτεινιάζει και οι μύες του συσπώνται νευρικά.
«Δεν θα σ' αφήσω να κυκλοφορήσεις μόνη σου στο Λονδίνο το βράδυ. Δεν έχεις ιδέα τι θα μπορούσε να σου συμβεί...»
 Το πρόσωπο του για κάποιο λόγο με τρομάζει ενώ δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να φανταστώ τι θα μπορούσε να μου συμβεί.
 «Οπότε τι θα κάνω;» λέω σαρκαστικά σχεδόν. «Θα κάτσω μια ολόκληρη νύχτα σε ένα ερημωμένο στάδιο;»
Ξαφνικά σταματάει το περπάτημα μας.

«Θα σε πάω εγώ στο σπίτι.»  

The story of my life
I take her home 
I drive all night
To keep her warm
And time is frozen

Μέσα στο μυαλό μου σιγοτραγουδάω το story of my life θυμίζοντας μου πολύ εμάς αυτή τη στιγμή,και ο Harry με ξανακοιτάζει.
 «Λοιπόν;»
 «Ξέρεις πως δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό...»
«Ίσως όμως χρειάζεται. Πρώτον για να βεβαιωθώ οτι δύο φαν μου είναι απολύτως ασφαλής. Δεύτερον για να κοιμηθείτε το βράδυ και να μην παραμονεύετε σε ένα άγριο σκοτεινό στάδιο μόνες σας. Και τρίτον...» Κοντοστέκεται στη τελευταία πρόταση και δεν έχω ιδέα για ποιό πράγμα θα μιλήσει. Δεν έχω ιδέα για τίποτα πια. «Και τρίτον ίσως γιατί θέλω να περάσω περισσότερο χρόνο μαζί σου»
 Χαμογελάω σχεδόν ξέροντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να εννοεί τον τρίτο λόγο και φωνάζω την Όλια. Είναι ώρα να φύγουμε.
 Η Όλια έρχεται και χαμογελάει στον Harry γλυκά χωρίς να πει τίποτα, ενώ εκείνος την αγκαλιάζει σαν να γνωρίζονταν από παλιά. Πόσο καλός είναι...
 «Λοιπόν πάμε;» λέει εκείνος και χαμογελάει στην Όλια ενώ εκείνη γουρλώνει τα μάτια.
 «Που πάμε;» λέει και με κοιτάει ενώ είναι τόσο ανεκτίμητα αστεία που μέχρι και ο Harry ξεσπάει σε τρανταχτά γέλια.
 «Όλια θα μας πάει ο Harry σπίτι, είσαι εντάξει μ αυτό;»
«Αστειεύεσαι;» λέει σοκαρισμένη «Fuck yeah!»

Λίγα λεπτά αργότερα, βρισκόμαστε στο αυτοκίνητο του Harry. Eγώ μπροστά και η Όλια πίσω. Είναι τόσο υπερπολυτελέστατο που δεν μπορώ καν να μπω στη διαδικασία να το περιγράψω. Καθώς κάθομαι και βάζω τη ζώνη μου ο Harry ρωτάει ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι τους και κάνει να ανοίξει το cd player.
 «Μόνο δικά σας τραγούδια υπάρχουν εδω μέσα ψώνιο;» πετάει η Όλια από πίσω και ο Harry γελάει.
Είναι από εκείνες τις στιγμές που θέλω να σκοτώσω τη κολλητη μου.
 «Ναι γιατί τα αυτοκίνητα είναι της modest. Αυτή τα χειρίζεται, αυτή μας τα δίνει οπότε, δική της και η μουσική.» βλέπω το βλέμμα του που σκοτεινιάζει το λεπτό που άρχισε να μιλάει για το management και αλλάζω θέμα. Ή μάλλον επαναφέρω το θέμα εκεί που βρισκόταν.
«Το little things.» λέω και χαμογελάω για εκατοστή φορά σήμερα και εκείνος το βάζει. Οι πρώτες νότες παίζουν και εκείνος χαμηλώνει τα φώτα, μέχρι τη στιγμή που με παίρνει σιγά σιγά ο ύπνος, ακούγοντας την αγγελική του φωνή... 

  «'Ελνταα» ακούω έναν απαλό ψίθυρο στο αυτί μου για λίγη ώρα. Ύστερα ακούω την ανυπόμονη φωνή της Όλιας.
«ΝΑ ΤΗ ΞΥΠΝΗΣΩ ΕΓΩ ΜΩΡΕ?»
 Ύστερα το απαλό γέλιο του Harry «come on» Ύστερα πάλι σιωπή. Και τέλος μια Όλια να μου καταστρέφει τα τύμπανα.
«ΜΩΡΗΗΗΗ ΞΥΠΝΑ»
 O Harry γελάει αν και δεν καταλαβαίνει τι είπε, καθώς ήταν σήμερα η πρώτη φορά που μιλήσαμε στα ελληνικά. Ανοίγω αργά τα βλέφαρα μου και γελάω.
 «Φτάσαμε;» κάνω στον Harry και εκείνος μου δείχνει το ξενοδοχείο μας μπροστά. Σηκώνομαι από τη θέση μου και τον κοιτάζω.
 «Μην ετοιμάζεσαι να με χαιρετήσεις» λέει προετοιμάζοντας με. «Μέχρι τη πόρτα θα σας πάω.» Συμφωνώ σιωπηλά καθώς σκοτώνω για λίγη παραπάνω ώρα μαζί του και κατευθύνομαι προς στις σκάλες. Η Όλια προχωράει μπροστά. Καθώς φτάνουμε στη πόρτα του δωματίου, η Όλια μπαίνει μέσα χαιρετώντας εγκάρδια τον Harry. Μας άφησε πάλι μόνους. Πόσο την αγαπάω αυτή τη κοπέλα.
 «Λοιπόν, η φίλη σου είναι πολύ συμπαθητική...» λέει καθώς στεκόμαστε έξω από το δωμάτιο. Η πλάτη μου είναι στη πόρτα ενώ εκέινος είναι στον απέναντι τοίχο.
 «Ναί, είναι...» λέω και χαμογελάω πάλι.
 «Να... σε ρωτήσω κάτι;» λέει καθώς νιώθω τα βήματα του να με περικυκλώνουν ξαφνικά.
 «Ννναι..» ψελλίζω αδύναμα
«Είμαστε τόση ώρα οι δυο μας... Γιατί δεν με κοιτάζεις;»

 Σοκαρίζομαι... Το κεφάλι μου είναι κάτω και παρακολουθώ μόνο τα πόδια του, τα πόδια του που πλησιάζουν κι άλλο, τη πόρτα του δωματίου μου και συνάμα εμένα. Η ανάσα μου γίνεται γρήγορη και νιώθω πως η καρδιά μου ακούγεται μέχρι την Ελλάδα. Τι στο καλό συμβαίνει;;;

 «Έλντα...» παρακαλεί. «Κοίταξε με...»

 Σηκώνω το κεφάλι μου αργά και πλέον το μέτωπο του ακουμπάει στο ιδρωμένο δικό μου. Η μικρή του μύτη αγγίζει τη δική μου φευγαλέα ενώ είναι τόσο κοντά μου που ένα μόνο πράγμα μπορεί να κάνει. Κάτι που δεν το έχω ζήσει ξανά. Τα χέρια του μετακινούνται απαλά στα μάγουλα μου, και όσο και να θέλω να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά και να κοιτάζω τα καταγάλανα δικά του δεν μπορώ. Η δύναμη της ζεστής του ανάσας τόσο κοντά μου με έχει συνεπάρει και κλείνω τα μάτια. Το λεπτό που νιώθω να πεθαίνω, με ζωντανεύει ξανά. Τα υπέροχα χείλη του, ακουμπούν όσο πιο ευθραυστα μπορούν τα δικά μου. Η φωτιά της ανάσας του έρχεται βίαια στο στόμα μου, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα. Μένει εκεί, πάνω στα χείλη μου για λίγα δευτερόλεπτα. Δεν κινείται, το σώμα του σαν άγαλμα, τόσο κοντά στο δικό μου, τα χείλη του σαν να πέτρωσαν μέσα στο στόμα μου. Μένει εκεί. Και εύχομαι να μην τελειώσει ποτέ. Όσο πιο απαλά το έκανε, τόσο ήρεμα απομακρυνεται. Mε κοιτάζει και προσπαθώ να αναπνεύσω... Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω. «Καληνύχτα πριγκίπισσα» λέει και απομακρύνεται σταδιακά, τόσο ξάφνικά, όσο εμφανίστηκε στη ζωή μου.
«Θα τα πούμε αύριο...»