Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 20 ~Niall's part~

  Λίγο αργότερα βρισκόμαστε ξανά στο αυτοκίνητο, με παιδικά χαμόγελα στα πρόσωπά μας. Τον κοιτάζω και με κοιτάζει πριν ξεκινήσουμε. Δεν έχω ιδέα τι ακριβώς έχει στο μυαλό του για μετά και δεν ξέρω αν θέλω να ρωτήσω. Ίσως για μια φορά να μη θέλω να ξέρω απολύτως τίποτα και να τα αφήσω όλα πάνω του.
Ίσως να ναι καλύτερα έτσι.
 Αποφασίζοντας λοιπόν να μαι τελείως χαλαρή ξαπλώνω στη θέση του συνοδηγού και ηρεμώ. Κλείνω τα μάτια και νιώθω το αυτοκίνητο να ξεκινάει.
Ξαφνικά η μελωδία του night changes ηχεί στα αυτιά μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να χαμογελάσω. Το έβαλε στο στερεοφωνικό του αυτοκινήτου. Με κάνει τόσο πολύ να χάνομαι αυτό το κομμάτι... Σε κάποια φάση ακούω τη φωνή του.
 «Να σου πω κάτι;»
 «Ναι» τον κοιτάζω πρόθυμα. «Τι συμβαίνει;»
 «Υπάρχουν 2 επιλογές. Η πρώτη είναι να σ' αφήσω στο ξενοδοχείο και να μη γίνει το παρτ του Niall. H δεύτερη, είναι να έρθω πάνω και να περάσουμε τη νύχτα μαζί. Ότι θέλεις, όποτε θέλεις μου λες. Το μόνο που θέλω είναι να μου έχεις εμπιστοσύνη...»
 Τον διακόπτω με ένα βιαστικό φιλί.
«Θέλω να έρθεις πάνω ψυχή μου...» λέω με μια ανάσα έστω και χωρίς να ξέρω τι μου επιφυλάσσει αυτή η βραδιά. Θα ναι όμορφη. Θα ναι με τον Harry. Mε το που το ξεστομίζω, παρακολουθώ το πρόσωπο του να λάμπει από ένα τεράστιο και εκπληκτικό χαμόγελο.
«Αλήθεια; Θέλεις να μείνω;»
 «Μακάρι να μπορούσες να έμενες κάθε μέρα...» ψιθυρίζω δεν καταλαβαίνω όμως ότι το είπα δυνατά και αμέσως κοιτάω από την άλλη μη θέλοντας να λέω τόσο μεγάλα λόγια...
 Mε καθησυχάζει πιάνοντας μου το χέρι αλλά δεν λέει τίποτα άλλο.
Ευγνωμονώ τη σιωπή αυτή, είναι ευεργετική.
 Συνεχίζει να οδηγεί και εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος μαζί του. Το μόνο που διακρίνω στον ουρανό επίσης είναι χιλιάδες αστέρια, και μένω να αναρωτιέμαι πόσο χρόνο θα έπαιρνε μέχρι να τα μετρήσω... Ίσως τόσος θα ναι ο πόνος όταν αύριο το βράδυ θα μετράω αυτά τα αστέρια από διαφορετικό ουρανό...
 Στο μεταξύ, μετά από πολύ ώρα επιτέλους στρίβουμε στη γωνία του ξενοδοχείου. Και λέω μετά από πολύ ώρα γιατί όπως είπα πριν, τα ρούχα έχουν στεγνώσει πάνω μου, και, ίσως καθυστερημένα, αλλά έχω αρχίσει να κρυώνω...
Ωωωχ Θεέ μου και ο Harry θα ναι στο δωμάτιο.
Να δω τι στο καλό θα κάνω.
 Παρκάρει και τρέχει από τη μεριά μου για να μου ανοίξει τη πόρτα. To λατρεύω όταν το κάνει αυτό. Βγαίνω και σχεδόν με διατάζει να πάω στο δωμάτιο γιατί θα μου έχει -πάλι- μια έκπληξη. Όταν τον ρωτάω πως και δεν την είχε έτοιμη από πριν απαντάει πως μέχρι και τη τελευταία στιγμή μπορεί να του έλεγα πως φοβάμαι να έρθει πάνω μαζί μου oπότε δεν ήθελε να το ρισκάρει αλλά να με σεβαστεί.
Το θεωρώ απελπιστικά αξιολάτρευτο.
Και αυτός είναι ο λόγος που τον ακούω. Τρέχω σχεδόν πάνω στο δωμάτιο και δεν δίνω καν σημασία στο να κλείσω τη πόρτα γιατί έχω ειλικρινά κρυώσει πολύ και πονάει η κοιλιά μου από την υγρασία.  
  Πρώτα πηγαίνω στο μπάνιο και ύστερα όταν βγαίνω, η πρώτη μου δουλειά είναι να βγάλω τα παππουτσια και το φόρεμα. Και έτσι ξεντύνομαι. Όταν το φόρεμα φτάνει στο στήθος μου όμως, δύο χέρια αγγίζουν τις καμπύλες μου αργά και οδηγούνται στη κοιλιά μου.
Στη γυμνή κοιλιά μου.
Είχα σχεδόν ξεχάσει ότι ήμουν πλάτη στη πόρτα, και έτσι όταν εκείνος μπήκε, δεν τον άκουσα. «Είσαι τόσο όμορφη...» ψιθυρίζει στο αυτί μου και φιλάει απαλά τον λοβό μου.
«Δεν είμαι..» λέω μόνο και πηγαίνω να κατεβάσω το φόρεμα. Κανείς δεν έχει δεί τα σημάδια στην κοιλιά μου εκτός από μένα.
Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.
 Πηγαίνω να τραβηχτώ από το κράτημα του, όμως με κρατάει εκεί με λίγη περισσότερη δύναμη. Mου βγάζει τελείως το φόρεμα με πολύ απαλές κινήσεις και έχω μείνει μπροστά του με τα εσώρουχα... Νιώθω σαν να έχει φύγει ένα κομμάτι από την αθωότητα μου ξαφνικά... Έρχεται μπροστά μου όταν βλέπει ότι έχω ταραχτεί αρκετά και μου πιάνει απαλά τα χέρια.
 «Τα σημάδια αυτά είναι εσύ»
''Γαμώτο τα είδε'' σκέφτομαι και κατεβάζω το κεφάλι.
Έρχεται κοντά μου και με φιλάει όσο γλυκά δεν με έχει φιλήσει ποτέ...
Τα χέρια μας ακόμα πιασμένα, κουνιόμαστε σαν να χορεύουμε, τα μάτια μας κλειστά, ταξιδεύουν. Εκείνος είναι ο πρώτος που ξεκολλάει...
«Είσαι πανέμορφη, το ξέρεις αυτό;» ψιθυρίζει ξανά και κοιτάει τη κοιλιά μου, όσο απρόθυμη και να μαι για αυτό. «Είναι η προσπάθεια σου ψυχή μου» συνεχίζει. «Η προσπάθεια σου να χάσεις κιλά εφόσον το θες. Δες αυτές τις γραμμές» με προκαλεί και με κοιτάζει στα μάτια. «Συμβολίζουν το πόσο σκληρά έχεις παλέψει για αυτό. Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι για τη προσπάθεια σου. Εγώ την λατρεύω..»
 Toν κοιτάζω, ακόμα ταραγμένη ωστόσο, και εκείνος επίσης.
Ακόμα και όταν τα φλογερά του δάχτυλα χαϊδεύουν απαλά τα σημάδια, δεν παίρνει τα μάτια του από τα δικά μου. Ακολουθεί τη διαδρομή του καθενός από αυτά, δεξιά αριστερά, πάνω κάτω, σαν να τα ξέρει από έξω.
Καθώς η ώρα περνάει, πλέον τα βλέπω ως αναπόσπαστα κομμάτια του σώματος μου.
Κάτι που ποτέ δεν κατάφερα να κάνω πριν από αυτή τη νύχτα... Κάποια στιγμή, όταν βλέπει πως δεν τρέμω πια από την ανησυχία, αφήνει ελεύθερα τα χέρια του.
«Έφερα ζεστές σοκολάτες» λέει χαρωπά. «Και uno»
 Χαμογελάω.
 Πηγαίνω στο κρεβάτι και σκεπάζομαι καθισμένη με το πάπλωμα μέχρι τον λαιμό. Σε λίγο έρχεται και εκείνος.  
  Ο καθένας μας είναι με μια ζεστή σοκολάτα στο χέρι και σε λίγο και από 7 χαρτιά. Παίζουμε uno ενώ φτερνιζόμαστε και οι δύο με διαφορά δευτερολέπτων και το όλο σκηνικό είναι τρομερά σουρεαλιστικό. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποιος κόλλησε ποιον, και εμείς περισσότερο γελάμε, παρά παίζουμε.
 Ξαφνικά όμως βλέποντας τον να γελάει, νιώθω κάτι περισσότερο. Μου λείπει το φιλί του καθώς ανοίγει το στόμα του, η ζεστή του ανάσα που καταβρόχθιζε τη δική μου, τα χέρια του που γαργαλούσαν το κορμί μου χωρίς να γελάω. Ξαφνικά κοιτώντας τον να ρίχνει τις κάρτες τη μία μετά την άλλη, νιώθω κάτι που δεν έχω νιώσει ποτέ σε όλη μου τη ζωή και ούτε περίμενα να νιώσω τόσο γρήγορα για εκείνον.
Την λαγνεία.
Τον πόθο.
 Έτσι την επόμενη φορά που φτερνίζεται, αντί να γελάσω όπως πάντα, πλησιάζω πιό κοντά του και κλείνω το φως από τον διακόπτη κοντά στο κρεβάτι. Φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο οι σοκολάτες που κρατούσαμε και οι δύο έπεσαν κάπου στο κρεβάτι, ή κάτω δεν είχε σημασία -είναι δυνατόν το παρτ του Niall να μείνει χωρίς αναποδιά;; Όμως το μόνο που με ένοιαζε εκείνη τη στιγμή, ήταν η θερμότητα που εξέπεμπε το σώμα του δίπλα στο δικό μου.
Θα μπορούσε να λιώσει όλους τους πάγους στη καρδιά μου...
 «Έλντα... Τι κάνεις;» λέει ενώ το μόνο που νιώθω είναι η ανάσα του που τρέμει λίγα εκατοστά από τη δική μου.
 «Δεν θέλω πολλά...» ψιθυρίζω και τον φιλάω.
«Όσο αντέξεις και αντέξω...» Και εφόσον πέρνει το οκ, η ανάσα του ενώνεται με τη δική μου και τη σκοτώνει αργά και βασανιστικά. Ξαπλώνω τελείως πίσω στο κρεβάτι και έρχεται από πάνω μου. Δεν στηρίζεται σε μένα, αλλά στα χέρια του, λογικά επειδή φοβάται την επαφή μας.
Όταν όμως κατεβαίνει και φιλάει απαλά τον λαιμό μου, το μόνο που μου βγαίνει να πω είναι «Άγγιξε με... Αυτό μόνο...»
 Κοντεύει να τρελαθεί όμως εγώ το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι τα δάχτυλά του ενώνονταν τόσο αρμονικά με τα σημάδια μου, τόσο που μπορούσαν να τα γιατρέψουν. Και εγώ αυτή την επαφή, όσες στιγμές και να πέρασαν, δεν μπορούσα να τη ξεχάσω. Τη ξαναήθελα, και όχι μόνο στα σημάδια μου. Σε όλο μου το κορμί.
 Και σαν να το καταλαβαίνει όσο περνάν τα δευτερόλεπτα αγγίζει με τα δάχτυλα του το μέρος της καρδιάς μου...
Φιλάει τον λαιμό μου και χαϊδεύει το στήθος μου, τόσο απαλά τόσο πρωτόγνωρα. Όσο πότε. Κανείς πότε δεν το έκανε αυτό και χαίρομαι που αφήνω εκείνον να είναι ο πρώτος. Είναι τόσο υπέροχος, τόσο υπερβολικά εγκρατής, τόσο που να ζητάω ΕΓΩ κι άλλο. Δεν θέλει να με πληγώσει... Και αυτό είναι που περισσότερο εκτιμάω. Κοντεύω να πεθάνω από τις κινήσεις του. Είναι τόσο ρυθμικές, τόσο έμπειρες, τόσο υπέροχες που με κάνουν να μη σκέφτομαι τίποτα. Απλά έχω κλείσει τα μάτια και αφήνομαι. Αφήνομαι όταν κατεβαίνει αργά με τα χείλη του από τον λαιμό μου, στο στήθος μου, και ύστερα στη κοιλιά μου. Με κοιτάει μέσα στα μάτια καθώς δεν κάνει τίποτα άλλο παρά μόνο φιλάει τα σημάδια μου. Ένα ένα. Σε όλο το μήκος τους.
Και εγώ απλά τον κοιτάζω και δεν μπορώ να χωνέψω πόσο τέλειος είναι.
 «Τα λατρεύω αυτά τα σημάδια...» ψιθυρίζει μόνο και ανεβαίνει ξανά στα χείλη μου.
Μου χαρίζει αέρα και ύστερα τον παίρνει ξανά πίσω, όταν το χέρι του αγγίζει το ευαίσθητο σημείο μου. Ήδη η ζέστη έχει αγκαλιάσει το κορμί μου, τώρα όμως ρίγη στέλνονται στην σπονδυλικη μου στήλη και τρέμω ανεξέλεγκτα. Η ανάσα μου βαραίνει ενώ δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πια, ούτε να μιλήσω. Και εκείνος συνεχίζει. Όχι μόνο με αγγίζει, αλλά κινείται εκεί, με χαιδεύει συνεχώς και εγώ νιώθω, όσο λεπτό με το λεπτό συνεχίζει ότι δεν μπορώ να κρατήσω την ανάσα μου πλεόν όσο και να προσπαθώ. Και κάπως έτσι η δυνατή μου πιά ανάσα, μαζί με λίγους τόνους φωνής, κατακλύζει εκείνο το μικρό δωμάτιο ξενοδοχείου του Λονδίνου... Είμαι στον παράδεισο...