Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 21 ~Η...ξενάγηση~

To επόμενο πρωί, ξυπνάω σε ένα απείρως σουρεαλιστικό σκηνικό. Εκτός του ότι ο Harry κοιμάται σαν άγγελος δίπλα μου και με κρατάει στην αγκαλιά του -κάτι που πάντα θα ναι unbelievable νομίζω- το όλο δωμάτιο είναι λες και βγήκε από hangover. To κόκκινο φόρεμα μου, το οποίο από δω και πέρα επισήμως λέγεται το night changes φόρεμα, κείτεται τσαλακωμένο στο πάτωμα, τα σκεπάσματα στο κρεβάτι είναι πεταμένα κάτω... Προφανώς φαίνεται ότι το σώμα μου δεν άντεξε τη τόση θερμότητα και είπε να κλωτσήσει τα σεντόνια μέσ' τη μέση της νύχτας! Και το σημαντικότερο. Οι δύο σοκολάτες που χθες χύθηκαν έχουν λερώσει το στρώμα -γιούπι!!- αλλά και το μικρό χαλάκι δίπλα στο κρεβάτι.Ωωω Θεέ μου τι στο καλό συμβαίνει εδώ;;;Και τι ώρα είναι;Κάνω να σηκωθώ, προσπαθώ απελπιστικά πολύ να μην τον ξυπνήσω, έτσι που κοιμάται δίπλα μου, αλλά τα δύο του χέρια κρατάνε τόσο σφιχτά τους ώμους μου που δεν μ αφήνουν να κάνω καμιά κίνηση.
Ωωω Θεέ μου είναι τόσο ζεστός...
Μακάρι να έμενα σ αυτή την αγκαλιά για πάντα.
Με εσώρουχα ή χωρίς...
'ΕΛΝΤΑ! Συμμαζέψου!
Ωστόσο δεν νομίζω να συμμαζευτώ, αφού πλέον έχω εγκαταλείψει τις προσπάθειες να σηκωθώ και απλά κάθομαι και ατενίζω τα κλειστά του μάτια. Όταν είπε χθες το βράδυ να κοιμηθούμε αγκαλιά, δεν περίμενα να εννοεί μια τόσο σφιχτή αγκαλιά, από την άλλη όμως με βολεύει απελπιστικά πολύ αυτή η εκδοχή. Έχω κουρνιάσει στο στήθος του πλέον και ακούω τους χτύπους της καρδιάς του... Είναι σαν νανούρισμα, τόσο πολύ που κοντεύει να με πάρει ο ύπνος ξανά. Και το ότι δεν μ αφήνει να φύγω από την αγκαλιά του το κάνει τόσο πιο εύκολο...
«Μμμμ»
Το μούγκρισμα ωστόσο αυτό μου χαλάει τα σχέδια για τον ύπνο και με κάνει να χαμογελάσω. Κοιτάζω το πρόσωπό του και βλέπω ότι πλέον έχει ανοίξει τα μάτια του και με κάνει να χαθώ μέσα σ' αυτά...
«Νομίζω ότι το δωμάτιο είναι λίγο...» κοιτάζει γύρω του όσο μπορεί και ύστερα κοιτάει ξανά εμένα. «ακατάστατο»
Τον κοιτάζω με ύφος ''seriously?'' και αποκρίνομαι.«Μπράβο κύριε Styles! Ωραίος τρόπος να δείξετε στη κοπέλα σας ότι ξυπνήσατε! Να σας κάνουμε και μια ξενάγηση στο δωμάτιο για να δείτε πόσο χάλια είναι;»  
  Σε δευτερόλεπτα όμως από την αγκαλιά του, έχω βρεθεί από κάτω του. Τα χείλη του μένουν στον λοβό μου και με κάνουν να νιώθω τη τρεμάμενη ανάσα του. Το αίμα πάλλεται στις φλέβες μου... Με βασανίζει τόσο πολύ, χωρίς ουσιαστικά να κάνει τίποτα. Η ανάσα του όμως τόσο κοντά στο σώμα μου μου προκαλεί ηλεκτροπληξία.
«Θέλεις να σε ξεναγήσω εγώ κάπου αλλού μωρό μου;» λέει μόνο , ψιθυριστά και βραχνά και νιώθω στα αλήθεια ότι αυτό είναι το καλύτερο ξύπνημα όλης μου της ζωής.
Το τρέμουλο στο σώμα μου είναι η απάντηση για να συνεχίσει...
«Λοιπόν... Για να δούμε...» ψιθυρίζει ακόμη, λίγα εκατοστά από τον λοβό μου. Οι άκρες των δαχτύλων του έρχονται στα χείλη μου και εγώ ασυναίσθητα, τις φιλάω και τις δαγκώνω. Νομίζω ότι του αρέσει αυτό. «Εδώ, είναι τα χείλη σου.» λέει βραχνά. «Αυτά που χθες με φιλούσαν τόσο υπέροχα και ήθελα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο...» δαγκώνει τον λοβό μου και συνεχίζει.
Τα δάχτυλα του τώρα μετακινούνται στον λαιμό μου. Δεν με ακουμπάει σχεδόν καθόλου και αυτό είναι που με κάνει να ανατριχιάζω πολύ περισσότερο.
«Εδώ είναι ο λαιμός σου...» λέει και αρχίζει να μου τον χαϊδεύει απαλά, αλλά γεμάτο πάθος με τα δάχτυλα του. «Έχω αφήσει τα σημάδια μου εδώ πάνω... Θα τα έχεις για πολύ καιρό ακόμη...»Και μόνο η ιδέα να έχω τα σημάδια αυτά πάνω μου για κάποιο λόγο με εξιτάρει. Και δεν τα έχω δει καν ακόμα...
Tα δάχτυλα του κατεβαίνουν τώρα, όμως τα νύχια του αφήνουν κι άλλα σημάδια στο δέρμα μέχρι το στήθος μου και εγώ νομίζω ειλικρινά ότι έχω σπασμούς.«Εδώ είναι το στήθος σου...» συνεχίζει στον ίδιο τόνο, στην ίδια απόσταση, στο ίδιο σημείο. Όλα ίδια. Εγώ έχω αρχίσει να αισθάνομαι διαφορετικά. Τον θέλω τόσο πολύ... «Εδώ αρχίζεις να τρέμεις περισσότερο όταν σε αγγίζω μωρό μου. Και μ' αρέσει αυτό...»
Αν ο θάνατος είχε κάποια συγκεκριμένη μορφή νιώθω ότι θέλω να πεθάνω.
Νομίζω ότι αυτά που λέω δεν βγάζουν νόημα. Δεν αντέχω άλλο. Νιώθω να ζαλίζομαι, αλλά δεν έχει καμία σχέση με τη κανονική ζάλη...«Εδώ είναι η κοιλιά σου» λέει και τον νιώθω να χαμογελάει, μόνο και μόνο για να με κάνει να συνέλθω λίγο και μετά να πάει πιο κάτω και να αρχίσει τα ίδια.
Σε τα μας Harry Styles σε έμαθα εγώ! «Εδώ δεν έχεις σημάδια έχεις ζωγραφιές... Και είναι όμορφες ζωγραφιές! Σαν εσένα...» λέει και αρχίζει να τις χαϊδεύει μια μια. Χαμογελάω αλλά -φυσικά- μου κόβεται η ανάσα όταν το χέρι του πάει πιο κάτω.
«Και εδώ ξέρεις τι είναι μωρό μου; Από εδώ, σε έκανα να τρέμεις χθες όλη νύχτα. Από δω φώναζες το όνομα μου... Από εδώ μου χάρισες τις αισθήσεις σου... Και ίσως να μην μου δόθηκες ολοκληρωτικά ακόμη αλλά δεν αλλάζω τη φωνή σου αυτή για τίποτα στον κόσμο...»
Μπορεί κάποιος να έρθει σε οργασμό μόνο με τα λόγια...;Γιατί είμαι πολύ κοντά αλήθεια...
Και εκείνος το καταλαβαίνει. Αρχίζει να φιλάει τον λαιμό μου απαλά και σχεδόν νιώθω τη γλώσσα του μέσα στα χείλη του που αγγίζει το δέρμα μου.
Με χαϊδεύει αργά ξανά, όπως και χθες, μόνο που υπάρχει μια σημαντική διαφορά.
Είναι μέσα από το εσώρουχο.
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα νιώσω έτσι... Με κανέναν και τίποτα. Χωρίς καν να έχουμε ολοκληρώσει με κάνει να νιώθω τόσο καλά τόσο... ελεύθερα.Νιώθω ένα από τα δάχτυλα του να μπαίνει μέσα μου και ενώ στα πρώτα δευτερόλεπτα ένιωσα ένα ψήγμα πόνου, ύστερα το μόνο που μπορούσα να περιγράψω είναι απόλαυση, απόλαυση απόλαυση... Είναι υπέροχος Θεέ μου. Και λίγα λεπτά μετά, λόγω αυτής της υπεροχότητας του νιώθω την απόλαυση να κορυφώνεται...Και, δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά η απόλαυση αυτή ήταν πιο έντονη από χθες.Χαμογελάει περήφανα, και ξαπλώνει δίπλα μου.
«Νομίζω ότι σου άρεσε αυτή η ξενάγηση, έτσι δεν είναι; Καλημέρα πριγκίπισσα...» λέει και με φιλάει για πρώτη φορά σήμερα. Το ότι με έχει κάνει να τελειώσω χωρίς καν να αγγίξει τα χείλη μου, δεν έχω ιδέα πως έγινε. Αλήθεια.
«Καλημέρα ψυχή μου.» ψιθυρίζω και τον κοιτάζω.
«Κάνε μου μια χάρη.» λέει και από τον τόνο του και μόνο, και από το βλέμμα του που έχει σκοτεινιάσει, καταλαβαίνω για ποιό πράγμα θα μιλήσει.
«Δεν θέλω να φύγουμε καθόλου από δω σήμερα. Θέλω μόνο να μαστε εδώ μέχρι να φύγεις. Οι δύο μας. Για λίγο ακόμα.»
Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο παρά να συμφωνήσω. Τον αγκαλιάζω σφιχτά, το ιδρωμένο σώμα μου κολλάει στο δικό του. Το μόνο που εύχομαι είναι αυτό που ένιωσα να προσγειώνεται στον ώμο μου, να μην είναι το δάκρυ του...