Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 18 ~Zayn's part~

  Παρκάρει στη γωνία του δρόμου και βγαίνει από το αυτοκίνητο έτοιμος να με βασανίσει για άλλη μια φορά. Το εστιατόριο φαίνεται από μακρυά υπερπολυτελές. Είναι ψηλοτάβανο και από έξω το φωτίζουν χαμηλά κεράκια, ή λαμπάκια, σαν αυτά που βάζουμε στο δέντρο τα Χριστούγεννα. Είναι απίστευτα ρομαντικό αλλά για κάποιο παράξενο λόγο αγχώνομαι. Τι κάνω εγώ εδώ; Θέλω να πω, ο Harry έχει συνηθίσει να πηγαίνει σε τέτοια μέρη, κυκλοφορεί με καλά ρούχα, συχνάζει σε τέτοιους κύκλους... Αλλά εγώ; Τι κάνω εγώ εδώ;
 Πιάνει το χέρι μου όμως για να μπούμε μέσα αφού εκείνος δεν φαίνεται να σκέφτεται κάτι τέτοιο. «Κύριε Styles, σας περιμέναμε» ακούω μια φωνή και βλέπω ένα χαμόγελο στην κεντρική πόρτα. Είναι μιά κοπέλα, Ψηλή, με μεγάλες φανταχτερές γόβες και κοντό μαύρο φόρεμα. Ξανθιά. Όμορφη. Και τη κοιτάζει και χαμογελάει.
 «Ευχαριστώ Κάρεν» λέει και προχωράμε μαζί προς τα μέσα. Το κεφάλι μου μονίμως κάτω...
 Και ύστερα μπαίνουμε μέσα.
Ο χώρος δεν θύμιζε τίποτα από ότι είχα κατά καιρούς φανταστεί. Τα τραπέζια και οι καρέκλες είναι στοιβαγμένα υπέροχα, και στο κέντρο όλου του εστιατορίου, υπάρχει ένα τραπέζι στρωμένο τέλεια, με πολλά κεράκια κεντρικά ενώ γύρω γύρω επικρατεί χαμηλός φωτισμός... Είναι σαν σκηνικό από ταινία όλο αυτό, και εκείνος είναι σαν πρίγκιπας. Και εγώ ίσως σαν τη σταχτοπούτα εδώ μέσα. Είμαι τόσο ατελής για αυτό το μέρος. Τόσο ατελής για εκείνον... Παρόλα αυτά χαμογελάω γλυκά.
 «Σ αρέσει;» με κρατάει από τη μέση και φιλάει ανεπαίσθητα το μάγουλο μου. «Εσύ και εγω» ψιθυρίζει στο αυτί μου. «Ολομόναχοι... Εδώ. Τουλάχιστον για λίγες ώρες δεν θα μας ενοχλήσει κανείς. Το μέρος είναι δικό μας...»
 Γελάω. Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί με το ''Το μέρος είναι δικό μας'' αλλά αποφασίζω να μη ρωτήσω. Μένω να τον κοιτάζω και εκείνος το ίδιο.
 «Το ξέρεις ότι έχεις ντυθεί ακριβώς όπως ήθελα;» χαμογελάει τόσο που πιστεύω ότι το πρόσωπο του θα σπάσει. «Φοράς κόκκινο φόρεμα ψυχή μου» Ψιθυρίζει και φιλάει απαλά το μέτωπο μου όταν βλέπει το γεμάτο απορία βλέμμα μου. «Και ήμαστε στο night changes» μου υπενθυμίζει και μου κλείνει το μάτι. Τον κοιτάω και χαμογελάω μαζί του ξανά.
Τόσο όμορφος...
 «Έλα να κάτσουμε...» ανακοινώνει και μου τραβάει τη καρέκλα. Ύστερα κάθεται και εκείνος. Βλέπει πως δεν είμαι και πολύ καλά, πως μελαγχόλησα και πριν να πιάσει τον κατάλογο για να παραγγείλουμε μου αγγίζει τα ακροδάχτυλα μου και ύστερα το χέρι μου. «Τι έχεις;» λέει μόνο και από ότι βλέπω από το πρόσωπο του του έχω ραγίσει τη καρδιά... Τότε όμως χτυπάει το κινητό του. «Ο Liam» μονολογεί και το σηκώνει. «Τι θέλει τώρα...»
Γελάω για κάποιο λόγο αφού το όνομα του Liam από το πρωί έχει γίνει φαβορί. Μόλις βλέπει ότι η διάθεση μου έχει επανέλθει, με κοιτάζει με μάτια γεμάτα ελπίδα.
 «Έλα, τι έγινε;» μορφάζει μπερδεμένος καθώς τα χείλη του μυδειούν. «Σε θέλει» λέει και μου τείνει το κινητό του. Το παίρνω ακόμη πιο μπερδεμένη.
«Γειά Liam»
«Εεεμ, γεια Έλντα»
«Με ήθελες κάτι;» προσπαθώ να καταλάβω ενώ πραγματικά δεν ξέρω γιατί αλλά θέλω να πεθάνω από τα γέλια.
«Πόσες ώρες είναι το αεροπλάνο Αθήνα-Λονδίνο;»
 Ντάξει, τώρα θα σκάσω σίγουρα στα γέλια.
«4 ώρες και 51 λεπτά» απαντάω. «Και ύστερα μισή ωρά από το σπίτι της Όλιας»
Δεν αντέχω άλλο Θεέ μου.
 «Εεεμ, εντάξει, δώσε μου τον Harry»
Δίνω ξανά το κινητό στον Harry και ύστερα χτυπάει και το δικό μου κινητό.
Από skype.
H Όλια.
Το σηκώνω.
 «Πρέπει να πάρεις τη μάνα σου τηλέφωνο» ωρίεται δυνατά, στα ελληνικά, πάλι καλά μη μας πάρουν χαμπάρι. «Βέβαια εντάξει τη καθησύχασα λίγο όταν της είπα ότι βγαίνεις εκεί πέρα με έναν διάσημο και ότι μπορεί να σε παντρευτεί αλλά παρόλα αυτά ανησυχεί ακόμα, λέει ότι μπορεί να πάρουν τα όργανα σου και να τα φάνε. Tέλος πάντων πως περνάτε; Είναι καλά ο Harry, εσύ είσαι καλά; ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ?»

 Είναι πραγματικά από τις στιγμές που χαίρομαι πάρα πολύ που ο Harry δεν ξέρει ελληνικά. «Πες τη μαμά ότι είμαι καλά μέχρι να τη πάρω και ότι δεν μου φάγανε τα όργανα οι κανίβαλοι του Λονδίνου. Είμαστε καλά για φαγητό. Είμαι καλά. Είναι καλά και ΌΧΙ ΌΛΙΑ ΔΕΝ ΤΟ ΚΆΝΑΜΕ.»