Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 15 ~Άλυτοι γρίφοι Pt I~

  «Ώπα ώπα, τι έννοεις;» λέω και προσπαθώ να τον κοιτάξω στα μάτια, όμως προχωράει υπερβολικά γρήγορα στον διάδρομο για να κατέβει τις σκάλες με εμένα από το χέρι. «Harry μίλα μου!!!» λέω ξανά και τον σκουντάω στον ώμο ενώ γελάω παιχνιδιάρικα.
Σε κάποια φάση σταματάει το βήμα του και τα μάτια του καρφώνουν τα δικά μου. Σε λίγα δευτερόλεπτα είμαι κολλημένη στον τοίχο, λίγο πριν από τις σκάλες, και εκείνος είναι κολλημένος πάνω μου. Είμαι νεκρή.To χειρότερο στην υπόθεση είναι ότι δεν το έκανε βίαια ή προκλητικά, αλλά αργά και βασανιστικά. Τόσο που να παρακαλάω για περισσότερο. Και έπειτα, όχι δεν με φίλησε. To πρόσωπό του όμως, σαν ένα καυτό αεράκι, με διαπέρασε και κατέληξε στον λαιμό μου. Τα χείλη του γαργαλούσαν με την ανάσα τους το αυτί μου και ύστερα το μόνο που μπόρεσα να ακούσω ήταν «μάθε να περιμένεις μικρή...»
Προσπαθώντας να βρώ την ανάσα μου, πόσο μάλλον να την ελέγξω ύστερα από το ευχάριστο αυτό σοκ, εκείνος ξεκολλάει. Και με κοιτάζει με εκείνο το αυτάρεσκο χαμόγελο στα χείλη, μέχρι κι αυτό όμως από το δικό του στόμα μοιάζει αγγελικό. Δαγκώνω τα χείλη μου και χαμογελάω καθώς με κοιτάζει και ύστερα αφού συνέρχομαι λίγες στιγμές μετά πιάνω το χέρι του και κατεβαίνουμε επιτέλους κάτω. Η reception είναι έρημη και αυτό μας κάνει να χαιρόμαστε. Βγαίνουμε έξω.Δεν αναγνωρίζω πουθενά το αυτοκίνητο του Harry, αυτό που με πήγε στο ξενοδοχείο εκείνη τη πρώτη μέρα της συναυλίας εμένα και την Όλια. Μου κλείνει το μάτι.
«Δεν έχω μόνο ένα αυτοκίνητο.»
Μα φυσικά τι θα μπορούσα να περιμένω.
Ήταν ο Harry fucking Styles.
Με οδηγεί σε ένα κάμπριο παρκαρισμένο λίγο πιο πέρα και ύστερα μου λέει χαμογελώντας σαρκαστικά
«Σήμερα θα κάνουμε μια βόλτα στην εξοχή. Μέχρι να καταλάβεις που το πάω. Είσαι έξυπνη σωστά; Ξέρω πως μπορείς, διάολε!»
«Ωωω Harry Styles» καταφέρνω μόνο να αρθρώσω. «είσαι ένα βασανιστήριο!»
Γελάει ξανά και μου ανοίγει τη πόρτα του συνοδηγού για να καθίσω. Το αυτοκίνητο ξεκινάει και εγώ προσπαθώ να σκεφτώ.  
  Ο καιρός στο Λονδίνο σήμερα είναι ηλιόλουστος με σύννεφα ωστόσο να σκεπάζουν τον ορίζοντα και να σχηματίζουν σχέδια στον ουρανό. Υπάρχουν τόσα χρώματα από τη φύση κάτω, σαν ένας τεράστιος κήπος, που κάνουν την ατμόσφαιρα να μοιάζει με ένα πελώριο ουράνιο τόξο. Όλα είναι τόσο υπέροχα και αγγελικά φτιαγμένα. Και εγώ αντί να μπορέσω να απολαύσω αυτά πρωταγωνιστώ στο ''Λύστε τους γρίφους του Harry Styles'' επεισόδιο 1.
Λοιπόν let's see. Είμαι στη φύση. Κάνω βόλτα με το αυτοκίνητο ΣΤΗ ΦΥΣΗ. Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό; ''Έλα Έλντα μπορείς να το βρεις!'' παρακινώ τον εαυτό μου και παρακολουθώ με την άκρη του ματιού μου τον Harry να με κοιτάζει και να το διασκεδάζει. Κοιτάζω γύρω μου πάλι. Άλογα. Κάποιοι κάνουν ιππασία. Στη φύση.
ΔΙΆΟΛΕ ΑΥΤΌ ΕΊΝΑΙ! TO BΡΉΚΑ!
«Νight Changes!» αναφωνώ και τον κοιτάζω περήφανη. «Είμαστε στο part του Louis εκεί που κάνουν βόλτα στη φύση!»
Το χαμόγελο του κάνει τη καρδιά μου να φτερουγίσει. Θεέ μου είναι σαν έργο τέχνης. Είναι όλες οι τέχνες μαζί. Είναι ένα αριστούργημα.
«Ναι ψυχή μου» λέει και το χέρι του χαϊδεύει το δικό μου. Τα δάχτυλα του σχηματίζουν ότι σχήμα υπάρχει -και δεν υπάρχει- απαλά στην παλάμη μου. «Μόνο που σήμερα δεν θα πάει τίποτα στραβά όπως στο video clip»

Και με το που το λέει σταγόνες αρχίζουν να πέφτουν πάνω μας.

Γελάω ξεκαρδιστικά και γυρνάει αργά το βλέμμα του σε μένα.«Μη γελάς» προειδοποιεί απειλητικά αλλά είναι το ίδιο έτοιμος. «Μη γελάς δεν μπορεί να πάει στραβά αυτή η μέρα.» ξαναλέει αλλά γελάω περισσότερο αφού η βροχή λεπτό με το λεπτό δυναμώνει, και ο ουρανός αρχίζει να παίρνει ένα γκρι σκούρο χρώμα. Ακόμη και τότε είναι όμορφος όμως.
Ο Harry αρχίζει να αυξάνει ταχύτητα με το αυτοκίνητο μήπως και φτάσουμε σε ένα ασφαλές μέρος αλλά ο κόπος είναι μάταιος αφού και οι δύο έχουμε ήδη βραχεί και το αυτοκίνητο, εφόσον είναι κάμπριο δεν μπορεί να μας προστατεύσει.
Όταν έχω γελάσει πραγματικά τόσο που να μην μπορώ να πάρω ανάσα, τον κοιτάζω πάλι. Oι καστανές τούφες των μαλλιών του κολλούν στο μέτωπο του, οι βλεφαρίδες των ματιών του είναι υγρές από τη βροχή... Τα ρούχα του κολλούν πάνω στο σώμα του και με κάνουν να παρατηρήσω από -πολύ- κοντά τους κοιλιακούς του.
ΔΙΑΟΛΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΕΞΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ.
Όταν αντιλαμβάνεται το βλέμμα μου πάνω του σταματάει το αυτοκίνητο.Και εκεί, μές στη μέση του πουθενά τα βρεγμένα γυμνασμένα χέρια του με τραβούν κοντά του και μπλέκονται με τα μπερδεμένα μου μαλλιά. Χαιδεύει απαλά τον σβέρκο μου και έτσι πλησιάζει ακόμα πιο κοντά μου. Μια ανάσα από τα χείλη μου, το μόνο που ακούω πλέον δεν είναι οι στάλες της βροχής που πέφτουν ορμητικά πάνω μας. Αλλά τον ψίθυρο που βγαίνει αβίαστα από το στόμα του
«Δεν με νοιάζει αν βρέχει...Σε θέλω...»

Και είναι η στιγμή που νιώθω πως όλο αυτό ειναι καλύτερο από το οποιοδήποτε βιντεο κλιπ.