Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Kεφάλαιο 3 ~little things~

Βγαίνουν και οι 5 μαζί ενω πολύχρωμα φώτα γαργαλούν τα μάτια μου. Τα ηχεία αρχίζουν να τρέμουν από τα όργανα που ακούγονται δυνατά ενώ ολόγυρα μου επικρατούν συνεχώς τσιρίδες ανυπομονησίας μέχρι να ακουστεί η πρώτη νότα. Εγώ έχω κοκαλώσει. Το μόνο που μπορώ να συγκρατήσω τώρα, το μόνο που έχω μπροστά μου και με κάνει να μη μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο, είναι εκείνος. Ολοζώντανος μπροστά μου. Τα μακρυά του μαλλιά να χαιδεύουν απαλά τους ώμους του. Τα μεγάλα του μάτια να ψάχνουν με ενδιαφέρον μέσα τους το κοινό. Ο τρόπος που αγκαλιάζει το μικρόφωνο καθώς ετοιμάζεται να τραγουδήσει, που μας δείχνει πως, ναι, αυτό είναι που θέλει να κάνει στη ζωή του, αυτό αγαπάει. Τα χέρια του που σφίγγονται. Οι φλέβες του λαιμού του που τεντώνουν από το πάθος της στιγμής. Και ύστερα η πρώτη φράση του αγαπημένου μου τραγουδιού τον τελευταίο καιρό. I've got fire for a heart, I'm not scared of the dark, you never seen it look so easy... Η φωνή του. Χριστέ μου. Η βραχνάδα στη φωνή του, το συναίσθημα, η ένταση. Ο Harry που φανταζόμουν. Η ψυχή είναι αυτή που ακούγεται, τίποτα άλλο. Το πόσο νιώθει. Πόσο τον αγαπάω. Δεν θα μετανιώσω ποτέ ότι τον αγαπάω τόσο πολυ. Και οι άλλοι 4 είναι επίσης εκεί. Το γλυκό χαμόγελο του Liam, τα μπερδεμένα μαλλιά του Lou, το γεμάτο μυστήριο βλέμμα του Zayn, τα γλυκά μάτια του Niall που ειναι σαν μικρό παιδί... Είναι μπροστά μου. Μαζί μου. Δίπλα μου. Και είναι πιο υπέροχοι από ότι φανταζόμουν ποτέ. Πιάνω το χέρι της Όλιας εκστασιασμένη ύστερα απο λίγη ώρα μη μπορώντας να πιστέψω στη τύχη μου. «Το πιστεύεις ότι είμαστε έδω;» Λέω κοιτάζοντας τα βουρκωμένα της μάτια κατά τη διάρκεια του 18. «Δεν θέλω να το πιστέψω» απαντά. «Την ώρα που θα το πάρω απόφαση θα τελειώσει...» «Ζήσε το όνειρο τότε» αποκρίνομαι και της κλείνω το μάτι ενώ ύστερα απο 1 δευτερόλεπτο, γυρνάω το βλέμμα μου στη σκηνή. Νιώθω όμως το χέρι της Όλιας να μου πιέζει τον καρπό. «Πάλεψα πολύ για αυτό, Έλντα. Δεν ξέρεις πόσο ευτυχισμένη νιώθω...» με κρύβει στην αγκαλιά της σφιχτά και τότε είναι που νιώθω και εγώ πραγματικά ευτυχισμένη. Aποχωριζόμαστε όμως η μία από την άλλη, όταν αρχίζει το τραγούδι που περιμέναμε ίσως περισσότερο απο κάθε άλλο. Το little things. H Όλια ακούει τον Zayn να ξεκινάει το κομμάτι, και όταν φτάνει στον στίχο ''and i'm joining up the dots, with the freckles on your cheeks, and it all makes sense to me'' αρχίζει να δακρύζει. Πάντα αυτό το σημείο την κάνει να συγκινείται, γιατί ποτέ δεν της άρεζαν οι κατακόκκινες φακίδες της μέχρι εκείνη τη στιγμή. Έμένα έρχεται οι σειρά μου να δακρύσω σε δύο άλλα σημεία. Το ένα είναι του Liam, ''you've never loved your stomach or your thighs'' You are right Liam, I really don't. Kαι το άλλο είναι του Harry. ''You never want to know how much you weigh.'' I don't either... «Αλλά μου έδειξες πως αυτά δεν έχουν σημασία» σκέφτομαι ψιθυριστά και τότε έρχεται ο επόμενος στίχος. «you still have to squeeze into your jeans but you're perfect to me» Τότε είναι που πραγματικά νιώθω να ξεσπάω, και χρειάζεται να σκουπίσω τα μάτια μου. Όταν όμως ύστερα από λίγες στιγμές τα μάτια μου γυρνάνε ξανά στη σκηνή αντικρύζω κάτι, που ποτέ δεν περίμενα, never in a million years. Τα μάτια του Harry Styles, σαν ένας ξεθωριασμένος ωκεανός που παλεύει να πνίξει όλες μου τις αισθήσεις, είναι καρφωμένα πάνω στα δικά μου.