Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 23 ~Ατελείς τέλειοι...~

To βλέμμα μου αφαιρείται στο ρολόι μου, ύστερα από 5 σιωπηλά λεπτά μαζί του.
 «Harry... Πρέπει να φύγουμε ψυχή μου...» λέω κάπως αγχωμένα και μελαγχολικά την ίδια στιγμή. «Το αεροπλάνο φεύγει σε 2 ώρες και δεν μπορείς να μου ξανά αλλάξεις το εισιτήριο!» γελάω θυμούμενη τις χθεσινές του παρορμήσεις και τον κοιτάζω.
 Το πρόσωπο του θυμίζει εύθραυστο γυαλί. Από τη μία τόσο λαμπερό και πανέμορφο, από την άλλη όμως ξέρω ότι αν του δώσω έστω και το παραμικρό ''σμπρώξιμο'' θα ραγίσει. Και αν ραγίσει εκείνος, τότε εγώ τελείωσα.
 Δεν λέει πολλά. Δεν πιστεύω πως ξέρει τι να πει. Σηκώνεται μόνο, βάζει τη μπλούζα του, και λέει «Παίρνω τον Liam.»
 Παρόλο που το αυτοκίνητο του είναι εδώ, χαίρομαι που παίρνει τον Liam αφού ξέρω πως σε ό,τι και να έχει γίνει μέχρι στιγμής μας έχει βοηθήσει. Ακόμα και αν στην αρχή το ύφος και η συμπεριφορά του δεν ήταν και τα καλύτερα, στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό έγινε επειδή φοβόταν. Για το μέλλον. Και ίσως ακόμη να φοβάται, όμως είδα το πρόσωπο του όταν μιλούσε με την Όλια στο skype. Και η έκφραση του απείχε πολύ από την κακία και τον φόβο.
 Οι σκέψεις μου χάνονται, αλλά επανέρχονται γρήγορα όταν τον ακούω να λέει «Bring your guitar with you»
 Άντε πάλι.
 Πάλι θα γίνουμε θέαμα σε όλο το αεροδρόμιο.
 Το φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπο του έχει επιστρέψει, και έτσι παρασέρνει και εμένα μαζί του. Τον κοιτάω για λίγες στιγμές και χαμογελάω. Δεν θέλω να φυγω... Μα πρέπει. Και ελπίζω αυτή να μην είναι η τελευταία φορά που τον βλέπω...
 «Πριγκίπισσα θα ντυθείς, ή θα πάμε με τα εσώρουχα στο αεροδρόμιο;» λέει και γελάει και πλέον δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Ο Harry μου είναι εδώ. Χωρίς μελαγχολίες, κλάματα και δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς. Μόνο αυτό το χαμόγελο. Το γαλήνιο, το μαγικό. Και όταν εκείνος είναι εδώ, όπου και να βρίσκομαι στο τέλος της ημέρας, είμαι σπίτι μου. Ντύνομαι στα γρήγορα και βάζω στη βαλίτσα, διπλωμένο πια, το φόρεμα του night changes. Αφού στρώνω λίγο το κρεβάτι -αρκετά προβλήματα δημιουργήσαμε σ' αυτό το ξενοδοχείο- και μαζεύω τα λιγοστά μου πράγματα από όλο το δωμάτιο τον κοιτάζω ξανά.
 «Έτοιμος;» ψιθυρίζω και γυρίζω προς το μέρος του.
 «Ποτέ δεν θα μαι έτοιμος να σ' αφήσω πριγκίπισσα» λέει και χαμογελάει. «Μα, πάμε. Θα αργήσουμε...»
 Και έτσι κλείνει την πόρτα πίσω του. Κλείνει την πόρτα και μαζί φυλακίζει εκεί μέσα, σ' αυτό το μικρό δωμάτιο ξενοδοχείου στο Λονδίνο, όλες τις στιγμές που ζήσαμε, και αυτές που ονειρευτήκαμε επίσης... Και για να σφραγίσει αυτή την όμορφη κλειδαριά, με φιλάει τρυφερά και ήρεμα, λίγο πριν κατεβούμε στο διάδρομο. Και thank God εκείνη την ώρα κάνει αναπάντητη ο Liam για να κατέβουμε. Πριν πλακώσουν πάλι 20 δημοσιογράφοι.