Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 13 ~Can you change your ticket?~

  Λίγο αργότερα, το μόνο που περνάει από το μυαλό μου, καθώς ο Harry μας γυρνάει στα απόμερα σοκάκια του Λονδίνου, είναι ότι σε λίγο θα μαι μακρυά του. Δεν θα έχω το φιλί του, ούτε το άγγιγμα του κάτω από τον μουντό Αγγλικό ήλιο. Δεν θα ξαναδώ σύντομα το χαμόγελο του ούτε θα απολαύσω ξανά τα όμορφα του μάτια να κοιτάζουν βαθιά τα δικά μου. Ήταν ένα πανέμορφο όνειρο, που σε λίγο θα τελείωνε, και θα επέστρεφα πίσω στη ζωή μου, που καμία σχέση δεν έχει η ένταση της, με ο,τι έζησα τις τελευταίες μέρες. Είχα αρχίσει άθελα μου να μελαγχολώ. Δεν ήθελα να τελειώσει η μέρα, δεν ήθελα να τελειώσει το καλοκαίρι και να αρχίσει η σχολή μου και ας είχα παλέψει τόσο για αυτήν. Ήθελα να μείνω εδώ μαζί του, όσο τρελό και να ακουγόταν, να παρακολουθώ κάθε συναυλία του και να μη βαριέμαι ποτέ, να ταξιδέψω μαζί του στα τουρ, να είμαι στις πρώτες του ηχογραφήσεις για το καινούριο άλμπουμ... Ήθελα εκείνον, περισσότερο. Δεν τον είχα χορτάσει ούτε λίγο. Ήθελα κι άλλο. Ήταν μόνο λίγες οι στιγμές μαζί του και δεν μπορούσαν να ταιριάξουν μ' αυτό που υποσχόταν. Να είμαστε μαζί... Κοιτάζω κάτω καθώς όλες αυτές οι σκέψεις περνούν από το μυαλό μου, και εκείνος όπως είναι φυσικό το παρατηρεί εφόσον είναι δίπλα μου. Σταματάει αμέσως το περπάτημα και με κοιτάζει στα μάτια.
 «Ούτε εγώ είμαι χαρούμενος που θα φύγεις.» λέει σαν να διαβάζει τη σκέψη μου. «Όμως θα υπάρξουν κι άλλες στιγμές, πιο πολλές, πιο όμορφες απ' αυτές. Στο υπόσχομαι...»
Τον αγκαλιάζω καθώς νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν ελαφρά. Θέλω να τ' αφήσω να φύγει, όλη η ένταση που νιώθω, όλα τα δάκρυα θέλω να εξαφανιστούν μα αυτό θα γίνει όταν μπω στο αεροπλάνο. Τώρα η μέρα είναι ακόμη χαρούμενη... Η Όλια είναι ακόμη μπροστά μας βλέποντας μαγεμένη τους τηλεφωνικούς θαλάμους, τα κόκκινα λεωφορεία και όλα τα χαρακτηριστικά της πανέμορφης αυτής πόλης καθώς πλέον έχουμε βγει περίπου στον κεντρικό. Από στιγμή σε στιγμή θα έρθει ξανά ο Liam για να μας πάει στο ξενοδοχείο να πάρουμε τα πράγματα μας και έπειτα στο αεροδρόμιο. Το σπίτι του Harry είναι αρκετά μακρυά από εδώ για να μπορεί να πάρει το δικό του αυτοκίνητο.
Η αλήθεια είναι πως ανησυχώ για την συνάντηση αυτή της Όλιας και του Liam σε λίγο. Δεν είναι να πεις ότι έκαναν και τη καλύτερη αρχή πριν, και επειδή ξέρω τη κολλητή μου φοβάμαι για τα μελλοντικά κατορθώματα της. Όταν λοιπόν ακούω τη κόρνα από το αυτοκίνητο του Liam καθώς εμείς είμαστε κρυμμένοι σε ένα στενό, με λούζει κρύος ιδρώτας. Σχεδόν προτιμώ το γεγονός να πάμε με τα πόδια μέχρι το ξενοδοχείο, παρά η Όλια να δείξει το σθένος της ψυχής της ξανά σε ένα από τα είδωλα μου.
Για αυτό και λίγες στιγμές πριν μπούμε μέσα στο αυτοκίνητο του ξανά, της σφίγγω το χέρι και ψιθυρίζω ''ήρεμα εκεί μέσα'' Με κοιτάει σατανικά λέγοντας απλά ''νόμιζες''Το είπα ότι ξέρω τη κολλητή μου, που να μη το λεγα.
Καθόμαστε πάλι πίσω και ο Harry μπροστά. Ο Liam κοιτάζει ξανά πίσω εμάς και ύστερα γυρνάει στον Harry.
«Και τώρα που θα πάει αυτή η κατάσταση;» λέει σαρκαστικά.
 Η Όλια δεν χάνει δευτερόλεπτο, όσο και να της σφίγγω το χέρι για να μη μιλήσει.  
«Όσο και να σου πάει, σήμερα φεύγουμε. Δεν θα κάνεις τον ταξιτζή για πολύ ακόμη.»
 Ο Liam τη καρφώνει με το βλέμμα του. Ένα βλέμμα σκοτεινό, μια φωτιά που σιγοκαίει, που ξαναζωντανεύει μέσα από τις στάχτες της.
«Γιατί μου επιτίθεσαι;» λέει λίγο πιο φωναχτά και εγώ χτυπάω το χέρι της Όλιας για να μην ανοίξει πάλι το στόμα της. «Γιατί δεν υποστηρίζω το ρομάντζο των φίλων σου; Δεν το βρίσκω ρεαλιστικό εντάξει; Ποιό είναι το πρόβλημα σου;»
«Ξες για πόσα πράγματα από αυτά που κάνει η Έλντα δεν συμφώνησα; Δεν της το έδειξα ποτέ. Μόνο ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΑ όπου το χρειαζόταν.»
«Και εγώ τι κάνω εδώ;»
«Γκρινιάζεις και διαμαρτύρεσαι επειδή σου ξεκλέψαμε λίγο από τον ελεύθερό σου χρόνο επειδή χρειαζόμασταν τη βοήθεια σου. Συγγνώμη σταρ δεν θα σε ξαναενοχλήσουμε!»
Καθώς φτάνουμε στο ξενοδοχείο επιτέλους, ύστερα από την έντονη προηγούμενη διαδρομή, η Όλια βαράει δυνατά τη πόρτα του αυτοκινήτου του, και ο Liam ορίεται ξανά.
«Όταν γυρίσω πίσω στην Ελλάδα, θα πω σε κάθε Liam girl ότι είσαι ηλίθιος και ψώνιο!»λέει και πηγαίνουμε στο δωμάτιο να πάρουμε τις βαλίτσες μας.
Η ώρα έχει πάει μία, και 2 πρέπει να είμαστε στο αεροδρόμιο. Μισώ το ρολόι που κουνάει τους δείκτες του τόσο γρήγορα.