Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 12 ~Paparazzi~

  H Όλια είναι ήδη κάτω και μας περιμένει και εμείς κατεβαίνουμε αργά τις σκάλες πιασμένοι ακόμα χέρι χέρι. Για λίγο, λίγα δευτερόλεπτα μονάχα, ο Harry Styles ήταν ένας κανονικός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που κρατάει το χέρι μου προστατευτικά, με φιλάει και ετοιμάζεται να με κάνει βόλτα στον τόπο του. Όταν κατεβαίνουμε όμως κάτω τα πράγματα αλλάζουν. Τουλάχιστον 25 διαφορετικοί δημοσιογράφοι προσπαθούν να τον πλησιάσουν, και αν δεν ήταν οι security του ξενοδοχείου θα το χαν κάνει ήδη. Τι θα μπορούσα να περιμένω; Ο Harry Styles είναι Harry Styles, όλοι ψοφούν για μια δήλωση του. Ποσο μάλλον αν τον δουν με κοπέλα. Είμαι χαμένη υπόθεση. «Μη φοβάσαι εντάξει; Τέτοια πράγματα συμβαίνουν όλη την ώρα...» με αγκαλιάζει από τους ώμους και με κοιτάζει. Εγώ κοιτάζω τους δημοσιογράφους, που δεν παύουν να βγάζουν φωτογραφίες έστω και το εκατοστό που ξεχάσαμε να αναπνεύσουμε. Θεέ μου είναι τρομακτικό. Πως δεν έχει αυτοκτονήσει ακόμα ξέροντας πως όλοι ανά πάσα στιγμή ξέρουν τη προσωπική του ζωή;;;
«Ξες ποια είναι η διαφορά;» τον κοιτάζω τώρα. «Ότι τις άλλες φορές ήταν ψεύτικο αυτό που πουλούσαν στις κάμερες. Ενώ τώρα...»
«Τώρα είναι αλιθηνό, Έλντα, και θα ακουστούν πολλά, για πρώτη φορά όμως δεν με αφορά...» «Είσαι τόσο ιδεαλιστής» γελάω και γελάει και εκείνος.
Η Όλια μας κοιτάζει απο την άλλη γωνία του μεγάλου δωματίου και τη βλέπω να κάνει νόημα που λέει ''τι θα κάνουμε;'' O Harry πηγαίνει λίγο πιο εκεί και όταν τον ρωτάω γιατί μου λέει πως θέλει να πάρει ένα τηλέφωνο. Μένω εκεί και κοιτάζω την Όλια. Καταλαβαίνω από το βλέμμα της πως σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα. Ότι πριν 2 μέρες δεν μας ήξερε κανείς, ενώ τώρα μας κυνηγούν κάμερες πίσω από τον Harry Styles. Γελάω.  

  Ο Harry επιστρέφει ύστερα από τουλάχιστον 5 λεπτά μιας έντονης συνομιλίας, από ότι έβλεπα, στο τηλέφωνο. Σκύβει στο αυτί μου.
 «Θα φύγουμε από τη πίσω είσοδο αλλά πρέπει να τρέξεις. Ο Liam θα 'ναι εδώ σε 5 λεπτά.» λέει και προσπαθώ με τα 1000 ζόρια να κάνω νόημα στην Όλια ότι θα φύγουμε από την άλλη. Με καταλαβαίνει thank God και ύστερα στρέφω το βλέμμα μου στον Harry ξανά.
 «Πως νιώθεις;»
 2 λέξεις μόνο με κάνουν να σκεφτώ ολόκληρο κατεβατό στο μυαλό μου. Πιεσμένη, ξαφνικά αγχωμένη, παγιδευμένη... Τόσα αρνητικά επίθετα. ''Θέλω να βρίσκομαι σε αυτή τη κατάσταση;'' αναρωτιέμαι μέσα μου και τον κοιτάζω.
 «Αγκάλιασε με...» ψιθυρίζω και τυλίγει τα χέρια του γύρω από τον λαιμό μου. Μου χαιδεύει τα μαλλιά προστατευτικά, με αγγίζει στη μέση ύστερα από λίγο και ξέρω πως τώρα είμαι ήρεμη. Πραγματικά καλά.
 «Ηρέμησε πριγκίπισσα» λέει και μου φιλάει πολύ απαλά τον λαιμό, ακόμα στην αγκαλιά του. «Δεν θα αφήσω κανέναν να σου κάνει κακό»
 Ακούω τη κόρνα απ' έξω ύστερα από κάποιες στιγμές και ξεκολλάω απότομα από την αγκαλιά του. Ο Liam. Κάνω νόημα στην Όλια να τρέξει και το ίδιο σε δευτερόλεπτα κάνουμε και εγώ με τον Ηarry. Πιασμένοι πάντα χέρι χέρι. Η οχλοβοή των δημοσιογράφων από πίσω μας γίνεται όλο και πιο έντονη, τόσο που νομίζω ξαφνικά πως είναι ζώα που θέλουν να κατασπαράξουν τη λεία τους. Φοβάμαι πως θα μας προλάβουν μα συνεχίζω να τρέχω. Μέχρι που μπαίνω στο αυτοκίνητο του Liam και επιτέλους νιώθω ασφαλής. Λίγα ακόμη δευτερόλεπτα, και έρχεται και η Όλια. Το αυτοκίνητο ξεκινάει.
«Ηarry τι έκανες πάλι;» ρωτάει ο Liam σαν μπαμπάς. Νιώθω ασφαλής έχοντας περάσει τους δημοσιογράφους-κοράκια, αλλά τώρα ένα νέο κύμα ανασφάλειας έρχεται βλέποντας το αφιλόξενο πρόσωπο του Liam μόλις κοιτάζει στα πίσω καθίσματα.
«Liam, hey! Αυτή είναι η Όλια και εκείνη η Έλντα. Είναι fans, ήταν χθες στη συναυλία.»
«Και κάτι άλλο από ότι φαίνεται» λέει σαρκαστικά και κοιτάζει πρώτα τον Harry και ύστερα εμένα. Νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν ξαφνικά και λυπάμαι που ο Liam μας κοιτάζει ακόμα καχύποπτα.
 «H modest δεν θα ναι περήφανη για αυτό.» λέει κενά, και κοιτάζει τον Harry. Σαν να μην είμαστε εδώ.
«Fuck modest!» λέει θυμωμένα ο Harry και τα χέρια του σφίγγονται σε γροθιές. Οι φλέβες στον λαιμό του τεντώνουν επικίνδυνα και παίρνει μια βαθιά εκνευρισμένη ανάσα.
«Όλη μου τη ζωή θα κάνω ότι μου λέει ένα γαμημένο κωλομανατζμεντ;» Ο Liam δεν μιλάει. Ίσως να μην έχει κάτι να πει. Ίσως δεν θέλει να με προσβάλλει.
«Προσέξτε...» λέει μόνο και μας κοιτάζει όλους τώρα. «Δεν είναι εύκολο όλο αυτό.»
 Το πρόσωπο του έχει μαλακώσει. Δεν μας κοιτάζει όπως πριν, χωρίς ζεστασιά στα μάτια μόνο με θυμό και φόβο. Το βλέμμα του γεμίζει με συμπόνια και ακούω τη ρυθμική του ανάσα ως το μόνο πράγμα στο αυτοκίνητο πλέον εκτός από την εκκωφαντική σιωπή.
 Η Όλια ετοιμάζεται να μιλήσει και τον κοιτάζει.
«To ήξεραν από την αρχή ότι δεν είναι. Όμως θέλουν να το παλέψουν. Και χρειάζονται βοήθεια. Όχι ένα βλέμμα που φανερώνει απέχθεια...Μόνο και μόνο επειδή δεν είμαστε διάσημες ή τόσο όμορφες όσο εσείς.»
 Ήξερα πως αν ο Liam αυτή τη στιγμή δεν είναι ο υπέροχος άνθρωπος που είναι θα μας πετούσε όλους έξω από το αυτοκίνητο ύστερα από τα λόγια της Όλιας. Αν και είχε δίκιο. Αλλά, διάολε, είναι ο Liam Payne, δεν μπορείς να του μιλήσεις έτσι. Να όμως που τη κοιτάζει.
«Δεν νιώθω εγώ την απέχθεια γλυκειά μου. Εγώ απλά είμαι ένα πιόνι στο γαμημένο τους σύστημα. Απλά ανησυχώ.»
«Ανησυχείς γιατί;»
 «Σε λίγο καιρό θα καταλάβετε. Κουράγιο.» λέει και μας κοιτάζει μελαγχολικά.
 Όταν φτάνουμε στο μέρος που του είπε ο Harry, διαολεμένα ερημικό μέρος, και όμως υπέροχο, κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο.
 «Ότι χρειαστείτε, πάρε με τηλέφωνο» μας χαμογελάει, και μας αφήνει.
 «Όπως είπαμε για μετά.» λέει ο Harry και του κλείνει το μάτι. Δεν λέει κουβέντα. Μόνο φεύγει.  

  «Πόσο θυμωμένες είστε από το 1 ως το 10;» λέει ο Harry με ένοχο ύφος και κοιτάζει εμένα και την Όλια.
 «Εεεμ, 9 με τον φίλο σου» λέει ειρωνικά η Όλια και σουφρώνει τα φρύδια της. «Γιατί ακριβώς μας κοιτούσε έτσι;»
 «Θα το κανονίσω αυτό» Ο Harry γελάει και εγώ τον κοιτάζω.
Πότε θα σταματήσει να ναι τόσο όμορφος;
 «Λοιπόν, η βόλτα σας αυτή μπορεί να μην είναι όπως την είχατε φανταστεί, όμως νομίζω πως θα περάσουμε καλά» λέει και κοιτάζει μπροστά του.
Έχουμε εδώ και ώρα απομακρυνθεί από το κέντρο, και το μονό που έχουμε μπροστά μας είναι ένας κεντρικός δρόμος, και παντού φύση... Δεξιά μας βρίσκεται μια μεγάλη πύλη, σε ροζ χρώμα που στη κορυφή της γράφει Camley Street Natural Park. To μόνο που βλέπω είναι εκατομμύρια λουλούδια, δέντρα παντού, και τον χλωμό ήλιο στον ουρανό να επισκιάζει τα χρώματα αυτά της φύσης. Ένα απέραντο ουράνιο τόξο χρωμάτων έτοιμο να κάνει να χαμογελάσει και τον πιο απαισιοδόξο άνθρωπο. Είμαι μαγεμένη, έχω ξεχάσει τα πάντα. Η Όλια τριγυρνάει εδώ και εκεί και χαμογελάει, και ο Harry με παίρνει από το χέρι ξανά. Πηγαίνουμε και καθόμαστε, χωρις λόγια, κάτω από ένα δέντρο, και παρατηρώ το πρόσωπο του. Όπως ο ήλιος χτυπά τα μάτια του, είναι σαν να βλέπω μια θανατηφόρα μάχη ανάμεσα στη φωτιά και το νερό. Μέχρι τελευταία στιγμή δεν ξέρεις ποιος θα νικήσει... Τα χείλη του σχεδόν δεν έχουν διαφορά από τα τριαντάφυλλα που βλέπω πιο κάτω, και το δέρμα του, δεν είναι πια χλωμό και ταλαιπωρημένο καθώς το χαιδεύουν οι ακτίνες του ήλιου. Είναι ζωντανός. Και είναι ο Harry μου.