Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 33 ~Σκέψεις...~

  ELDA'S POV
Οι μέρες περνούν και περιμένω ''την άλλη εβδομάδα'' με τόση ανυπομονησία, αφού ξέρω ότι τότε μου είπε ότι θα έρθει εκείνος. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα. ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΝΕ. Εκτός του ότι είναι Οκτώβριος, και άρα λίγες μέρες πριν αρχίσουν τα διαδικαστικά των σχολών και πάω να γραφτώ στη δική μου, εκτός του ότι εφόσον δεν έχω σχολείο δεν έχω να κάνω τίποτα, όλη μέρα νιώθω να καίγομαι στον υπολογιστή αλλά ακόμα και αυτό δεν δείχνει να βοηθάει. 1 ώρα δεν περνάει σαν μία ώρα. Ώρες-ώρες νιώθω πως είμαι στο σχολείο και αυτό είναι απαίσιο.
Το μόνο που με ευχαριστεί να κάνω ώρες ολόκληρες είναι να τον σκέφτομαι. Και να περιμένω την ώρα που θα πάει 8 το βράδυ, για το Λονδίνο 10, για να τον δω έστω και για λίγο από το skype. Γενικά είναι μία βασανιστική εβδομάδα.
Από την άλλη, θα μπορούσα να βγώ έξω σωστά; Το θέμα είναι ότι η μόνη μου φίλη είναι η Όλια. Η οποία τον τελευταίο καιρό... χμ νομίζω πως περνάει μια περίεργη φάση...

*Την ίδια ώρα*
ΟLIA'S POV
Μπόρει και να μαι η πιο απαίσια φίλη στο κόσμο. Ξέρω πως η Έλντα έχει μόνο εμένα, κι όμως εδώ και 3-4 μέρες για κάποιο περίεργο λόγο δεν θέλω να βγω από το σπίτι. Μένω στις σκέψεις μου. Τις σκέψεις που δυστυχώς, νύχτα με τη νύχτα, μέρα με τη μέρα, καταφέρνουν να με στοιχιώνουν.
Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ τις τελευταίες μέρες είναι η ''κατάντια μου''. Ναι, η κατάντια μου γιατί κατάντια είναι αυτό που ζω. Τόσα χρόνια, συγκεκριμένα 19, και δεν έχω κάνει κάτι σοβαρό με κανέναν άνθρωπο. Εννοώ, τόσα χρόνια έχοντας στο νού μου τη μέθοδο ''πως να μη πληγώσετε τη καρδιά σας'' για όλες τις ηλικίες, δεν τόλμησα ποτέ να σκεφτώ, όχι να επιδιώξω, να σκεφτώ, μια νορμαλ σχέση. Πάντα ήμουν η τσούλα, η πουτάνα, αυτή που ζητούσε μόνο το σεξ αλλά ποτέ κανείς δεν αναζήτησε την Όλια μέσα στο σώμα. Δεν ήθελα εγώ να με αναζητήσει κανείς και δεν ήξερα καν τον λόγο.
Συνήθως γυναίκες σαν εμένα έχουν τη συγκεκριμένη αντιμετώπιση απέναντι στους άντρες έχοντας πληγωθεί πρώτα τόσο ανεπανόρθωτα ώστε δεν θέλουν να ρισκάρουν να ξαναπεράσουν κάτι παρόμοιο. Έγω όμως δεν πληγώθηκα από πουθενά. Από κανέναν. Ίσα-ίσα εγώ τους πλήγωνα πάντα. Οπότε τι στο καλό πηγαίνει λάθος με εμένα;
Φοβάμαι. Όμως δεν ξέρω ούτε τι φοβάμαι ακριβώς, ούτε ποιόν φοβάμαι, ούτε γιατί φοβάμαι. Προτιμώ θαρρείς να δείχνω το γυμνο σώμα μου στους άνδρες με τους οποίους συναναστρέφομαι, παρά μαζί με τα ρούχα να βγάλω και τη ψυχή μου προς τα έξω. Φοβάμαι τη δέσμευση, φοβάμαι το δέσιμο, φοβάμαι τη σύνδεση. Τη σχέση.
Και είναι η πρώτη φορά που αναρωτιέμαι το γιατί. Η πρώτη φορά που προσπαθώ να καταλάβω τι τρέχει με εμένα. Η πρώτη φορά που το σκέφτομαι τόσο πολύ και μένω για αυτό το λόγο τόσες μέρες σπίτι. Η πρώτη φορά που δεν νιώθω αρκετή για αυτό αλλά από την άλλη δεν είμαι έτοιμη και να το αλλάξω.
Νιώθω πως δεν μπορώ να το αλλάξω όμως. Ότι είναι αδύνατον, εγώ, η Όλια να ερωτευτώ, να αγαπήσω κάποιον αλιθηνά, να να να... Πιο πολύ το συγεκριμένο σενάριο μου θυμίζει την Έλντα και το Harry η οποιοδήποτε άλλο κορίτσι της ηλικίας μου, παρά εμένα. Σαν να γεννήθηκα απλά για να πηδιέμαι. Και όλο αυτό ακούγεται τόσο χυδαίο που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
''Γεννήθηκα για να πηδιέμαι''' τι δυσάρεστο. Τι δυσάρεστο που όλοι όσοι μου ζητούν μια ευκαιρία καταλήγουν πληγωμένοι ενώ -γαμώτο- θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Εγώ δεν έχω πληγωθεί ποτε. Σχεδόν θα πέθαινα για να πληγωθώ, για να έχω έστω μια δικαιολογία, μια δικαιολογία να εξηγεί γιατί στο πούτσο είμαι έτσι. Τόσες σκέψεις τις τελευταίες μέρες και κάνουν όλες το κεφάλι μου να εκραγεί. Δεν θα κλάψω. Δεν μ αρέσει να κλαίω. Ξέρω πως κάθε φορά αυτό που κάνω είναι να ξεσπάω με άλλους τρόπους, να σκίζω χαρτιά, να δαγκώνομαι, να τσιρίζω, να βαράω τα χέρια μου στο τοίχο, αλλά το κλάμα για μένα είναι μια διαδικασία έκθεσης. Έκθεσης συναισθημάτων, έκθεση έστω και στον τοίχο που έχω απέναντι μου. Και δεν μ' αρέσει να εκθέτω τον εαυτό μου. Καλώς ή κακώς.
Ανοίγω τον υπολογιστή για να αποφύγω οποιαδήποτε άλλη σκέψη. Μήνυμα στο skype. Ο Liam. ''I'm waiting.'' λέει. ''And I'm going to wait for a long time. Until you make a desicion. A sure one.''
Πρέπει να περιμένεις καιρό Liam, σκέφτομαι. Πολύ καιρό.  

  ΕLDA'S POV
Και για κάποιο λόγο επίσης νιώθω ότι, ειδικά σήμερα, μου λείπει πάρα πολύ ο Harry. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι χθες δεν μιλήσαμε. Είπε πως έχει μια δουλεία το βράδυ και δεν μπορεί να κάτσει καθόλου στο skype. Και όλο το πρωί με τις ηχογραφήσεις για το νέο άλμπουμ και τη συνέχιση του τουρ δεν είναι καθόλου εύκαιρος. Και έτσι όταν μου είπε ότι έχει δουλειά δεν κράτησα κακία όυτε ρώτησα παραπάνω αν και πέθαινα να μάθω τι ήταν αυτή η δουλεία που είναι πιο σημαντική από το να μιλήσεις με τη κοπέλα σου. Ω Θεέ μου ζηλεύω. Ω Θεέ μου κάνω σαν χαζογκόμενα. Για να καθαρίσω το μυαλό μου από τις σκέψεις αποφασίζω επιτέλους να βγω για λίγο έξω, έστω και μόνη μου. Άλλωστε έχει ωραία μέρα, αν και για ένα λεπτό μελαγχολώ θυμούμενη το σκατόκαιρο του Λονδίνου και παρακαλώντας να πάω έστω και για ένα λεπτό πίσω.
Καθώς βγαίνω από τη πολυκατοικία ο ήλιος λάμπει ακριβώς μέσα στα μάτια μου και με κάνει να ξυπνήσω τελείως από την λιγοστή νύστα που έιχα. Ο ουρανός είναι καταγάλανος, και τα λίγα σύννεφα που υπάρχουν κατάλευκα. Clear weather αυτό που λένε.
Περπατώ για λίγο στα στενά ώσπου το μάτι μου πέφτει σε ενα περιοδικό σε ένα περίπτερο απέναντι από το παρκάκι κοντά στο σπίτι μου. Το περιοδικό είναι ξένο και κυκλοφόρησε μόλις σήμερα πριν λίγες ώρες. Και ατο εξώφυλλο του δείχνει τον Harry. Toν δικό μου Harry να φιλιέται με μια κοπέλα... Την Cara Delivigne. Xθες το απόγευμα...