Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 29 ~Η πλευρά του Liam I~

  Λίγες ώρες πριν...
LIAM'S POV
Ούτε και εγώ ξέρω πως βρήκα τη δύναμη να πω όλα αυτά τα λόγια. Όλα αυτά τα χρόνια, ότι και να συνέβαινε μεταξύ εμού και του management μας ποτέ δεν είχα αντιμιλήσει μα ούτε κάν σηκώσει τον τόνο της φωνής μου. Θυμάμαι πωςπάντα, κάθε φορά που βγαίναμε από κάθε συνεδρίαση, οι άλλοι ήταν αυτοί που έβριζαν περισσότερο την εταιρία μας πίσω από τις κλειστές πόρτες. Εγώ σχεδόν ποτέ δεν έμπαινα στη διαδικασία να μιλήσω άσχημα, όσο παράξενα και αλλόκοτα μου ακούγονταν αυτά που έλεγαν. Μονο συμάζευα τα αγόρια, φοβούμενος ότι οι κλειστές πόρτες θα ανοίξουν και θα μας ακούσουν. Δεν ξέρω τι θα έκανα τότε. Δεν ήθελα να το χασω όλο αυτό που είχαμε.
Τώρα όμως όλα έχουν αλλάξει μέσα μου. Σκεφτόμουν πάντα τόσο πολύ, τόσο που έχαναν τη μαγεία τους. Πάντα ΈΠΡΕΠΕ να ήμουν εγώ ο σοβαρός γιατί κανείς άλλος δεν ήταν, πάντα ΈΠΡΕΠΕ να δίνω τη λύση στα προβλήματα που είχαμε ως ομάδας, γιατί ήμουν ο ''έξυπνος'' ο ''σοβαρός'' αυτός που επιβάλλει τη τάξη. Τι έπρεπε να γίνει όμως τώρα; Τώρα που η μόνη τάξη στο κεφάλι μου έχει γίνει μπουρδέλο; Τώρα που το μόνο που υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου είναι εκείνη, πως στο καλό να ξεφύγω από το φάντασμα της;
Η Όλια. Ένα όνομα ξέρω μόνο, και όμως το βλέμμα της μου φανερώνει όλα τα μυστικά του μυαλού της. Θα μπορούσα να κάθομαι μόνο και να κοιτάζω τα μάτια της. Όχι με τη κλασική έννοια. Δεν είναι ήρεμα μάτια. Δεν σε κοιτάζουν με τρυφερότητα. Θαρρείς πως τα μάτια της παλεύουν μόνα τους να βγούν από ένα ανεξήγητο σκοτάδι. Θαρρείς πως πεθαίνουν, μα στη τελική βγαίνουν και πάλι ζωντανά με έναν μαγικό τρόπο. Είναι άγρια μάτια, αιχμηρά και επιθετικά. Μυτερά. Έτοιμα να σου ρίξουν το φαρμάκι τους από στιγμή σε στιγμή. Τι θα κάνω για να τα ξαναδω;;;
Κυνηγάω ένα φάντασμα στη σκέψη μου με βίαια μάτια σαν εγκληματίες. Αυτό όμως με κάνει να θέλω να τη δω ακόμη περισσότερο. Γιατί η Όλια είναι εγκληματική. Όχι πράα και χαμογελαστή.
Χωρίς πραγματικά να έχω συνειδητοποιήσει τι κάνω, φτάνω στο αεροδρόμιο. Είναι γύρω στις 11 το βραδύ, έχει κόσμο αλλά όχι τόσο ώστε να με κάνει να δυσφορήσω. Θέλω να τρέξω, και να βρεθώ μαζί της σε λίγα μόνο λεπτά. Θέλω να της πω πόσο για τον πούτσο ένιωσα, θέλω να της πω ότι άνετα θα μπορούσα να κάθομαι στη καρέκλα που καθόταν ο Harry σήμερα στη συνεδρίαση, θέλω να της πω ότι ερωτεύτηκα τους δαίμονες πίσω από τα μάτια της...
Πόσες φορές ο Harry και η Έλντα με πίεσαν να παραδεχτώ το οτιδήποτε από όσα ένιωθα για εκείνη. Πόσες φορές έκαναν εκείνα τα καταραμμένα αστεία, πόσες φορές με τσιγκλούσαν για να πω κάτι. Ούτε εγώ δεν ήξερα τι ένιωθα. Ούτε ήθελα να το παραδεχτώ. Ο ήρεμος και ήσυχος Liam με κάποια που ούτε με επίθετα μπορείς να τη περιγράψεις. Αντιδραστική. Εξοργισμένη με τα πάντα. Έτοιμη από στιγμή σε στιγμή να εξεγερθεί.
Έχει φτάσει η σειρά μου στο εκδοτήριο και βγάζω εισητήριο. Δεν έχω ιδέα πως θα φτάσω τελικά σπίτι της σε μια απέραντη μεγαλούπολη. Δεν έχω ιδέα τι θα κάνω και που ακριβώς πάω. Ξέρω όμως οτι έστω και για 5 λεπτά πρέπει να τη δω. Σίγουρα πρέπει να τη δω...