Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 17 ~Άλυτοι γρίφοι Pt II~

  «Ποιό είναι το επόμενο παρτ;» ψιθυρίζω γεμάτη απορία, αφού ήμουν πεποισμένη ότι μέχρι εδώ ήταν η έκπληξή μου και μάλιστα και με το παραπάνω. Ααααχ μη θυμηθώ το παραπάνω... Φυσικά όμως δεν απαντάει, μόνο χαμογελάει και οδηγεί.
Καταλαβαίνω πως ο καιρός στην Αγγλία έχει σίγουρα περίοδο όταν μέσα σε λίγα λεπτά ο ουρανός είναι γαλάζιος και μπορούμε ξανά να απολαύσουμε την ομορφιά της φύσης ολοκληρωτικά.
Ωωω, ευχαριστούμε καιρέ.
Έπρεπε να πάθουμε κρυολόγημα για να σταματήσεις να φυσάς και να βρέχεις λες και βρισκόμαστε στη Σιβηρία.
To καλό είναι ότι ακριβώς επειδή οδηγεί πολύ ώρα, τα ρούχα κάποια στιγμή στεγνώνουν πάνω μας και ήμαστε όπως πριν, λες και δεν είχε βρέξει καθόλου.
Ωωω Θεέ μου.
«Ποιό είναι το αγαπημένο σου φαγητό;» λέει και τότε καταλαβαίνω ποιο θα είναι το επόμενο παρτ. Το παρτ του Zayn.
«Θα σου φανεί πολύ συνηθισμένο αν πω τα μακαρόνια;» λέω και τον κοιτάζω.
«Όχι αν ξέρεις πως να τα φας!» απαντάει χαρωπά. «Ας πούμε εγώ δεν μπορώ να φάω μακαρόνια με μαχαιροπίρουνα. Mόνο με κουτάλι και πιρούνι.»
Όταν καταλαβαίνω για ποιόν τρόπο μιλάει βάζω τα γέλια. «Δεν μπορώ να φάω έτσι!!!»
«Τότε τα μακαρόνια είναι ένα κοινότυπο φαγητό.» με κοιτάει περιφρονητικά και γελάει.
«Μα δεν έχει να κάνει το ένα με το άλλο» γελάω και εγώ.
«Εν πάση περιπτώσει» αλλάζει το θέμα με έμφαση. «Σήμερα θα σε μάθω να τρως καλά μακαρόνια!»
Δεν απαντάω και γελάω ξανά. Τι παράξενος που είναι... Αστεία παράξενος όμως, είναι σαν παιδάκι ώρες ώρες με το παράστημα ενός γίγαντα. Είναι υπέροχος...
«Ηarry...;» λέω παρακλητικά.
«Τί συμβαίνει πριγκίπισσα;» ρωτάει και με κοιτάζει.
«Πες μου ένα knock knock joke!» παρακαλάω. Ξέρω ότι θα το μετανιώσω αλλά... Ας ακούσω την κρυάδα του! Πάντα ήθελα να πει ένα τέτοιο ''joke'' όταν ήμουν μπροστά. Στη συναυλία όμως δεν το έκανε.
«Αλήθεια;;;» λέει και τα μάτια του λάμπουν ξαφνικά. «Κανείς δεν μου το έχει ζητήσει ποτέ αυτό! Πάντα μόνος μου τα λέω και μόνος μου γελάω»
Poor Harry! Πόσο υπέροχος είναι όταν κάνει σαν μικρό παιδί...
«Ναι αλήθεια! Έλα πες πριν το μετανιώσω!»
Η φωνή του ζωηρεύει.
«Knock-knock?»
«Who's there?»
«Urine»
«Urine who?»
«URINEsecure, don't know what for...»
Και κάπως έτσι γελάω. Γελάω όχι επειδή μ άρεσε το αστείο του -ο Θεός να το κάνει δηλαδή- αλλά επειδή φάνηκε τόσο ζωντανός όταν το είπε, τόσο ευχαριστημένος τόσο χαρούμενος... Που με παρέσυρε μαζί του. Τον παρακολουθώ να γελάει ακόμα καθως στρίβουμε στο πρώτο στενό που βλέπω μπροστά μου. Το περιέργο όμως είναι ότι ακόμα και αν βλέπω ένα κτήριο στη γωνία του δρόμου, που λογικά είναι εστιατόριο, δεν βλεπω κανένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο απ' έξω. Και αναρωτιέμαι με το αθώο μου μυαλό... Τι συμβαίνει;;;