Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 9 ~Δεν ήταν όνειρο~

  Βλέπω το ασανσέρ να κατεβαίνει προς τα κάτω και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ μόνο κάτι, υπερβολικά συγκεκριμένο.
 ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΕΓΙΝΕ?
 Λίγες ώρες πριν είχαμε το ''o Harry Styles με πρόσεξε'' και τώρα θα έχουμε το ''ο Harry Styles με φίλησε''?
Τι ακριβώς συμβαίνει στη ζωή μου;
 Λίγο πριν ανοίξω τη πόρτα και μπω μέσα στο δωμάτιο, συνειδητοποιώ πως αν αυτό είναι ένα απλό όνειρο, όπως και τόσα άλλα που έχω δει με πρωταγωνιστή αυτόν κατά καιρούς, θα πληγωθώ πολύ περισσότερο. Μοιάζει τόσο ρεαλιστικό, τόσο αλιθηνό αλλά και ταυτόχρονα τόσο... όνειρο. Ωωω Θεέ μου τα έχω χάσει. Χτυπάω τη πόρτα και από τη ταχύτητα που ανοίγει η Όλια καταλαβαίνω ότι ήταν σίγουρα ακριβώς απο πίσω. Κολλητή μου είναι. Τι περίμενα; «Λεπτομέρειες! Ακούω! Τώρα!» λέει απλά και λιτά και αποφασίζω να το ξεστομίσω όσο γελοίο και να ακουστεί από τα χείλη μου.
 «Όλια... Με φίλησε...»
 «Ναι οκ και που το παράξενο; Όλες τις φαν που τους βλέπουν από κοντά τις αγκαλιάζουν, τις φιλάνε, τις ευχαριστούνε κλπ»
 «Όχι, όχι Όλια» τη διακόπτω σοκαρισμένη σχεδόν από την ανάμνηση που ξαφνικά με συνεπαίρνει.
«με... φίλησε. Στ΄ αλήθεια.»
 Μόλις καταλαβαίνει τι πραγματικά εννοώ, κάθεται στο κρεβάτι και με κοιτάζει σαν χαμένη.
«Πως; Εννοώ... Τι ακριβώς έγινε;»
 Μόλις τελειώνω την αφήγηση μου, μέχρι και την τελευταία της λεπτομέρεια, η Όλια έχει ένα χαμόγελο που δεν την έχω ξαναδεί να το φοράει.
 «Δεν έχεις ιδέα πόσο χαίρομαι για σένα» με κοιτάει ακριβώς μέσα στα μάτια και βλέπω στο βλέμμα της ότι μου δίνει μια ολόκληρη ζωή. Ειλικρίνεια και αγάπη. Ύστερα συνεχίζει τη πρόταση. «Όμως... Αύριο φεύγουμε. Τι θα κάνεις τότε;»
 Χωρίς να το σκεφτώ σχεδόν καθόλου φεύγουν από το στόμα μου οι επόμενες μου λέξεις.
«Μου φτάνει που το έζησα. Που τον έζησα. Εκείνον»
Μιλάμε ξανά με τις ώρες, όπως σε κάθε συνάντηση μας, και στο τέλος αφού σβήνουμε το φως μετά από λίγο κοιμάται πρώτη. Τα δικά μου μάτια κλείνουν επίσης και μόλις συνειδητοποιώ ότι ακόμα νιώθω τη φιλόξενη, ζεστή του ανάσα στα χείλη μου, καταλαβαίνω ότι, όχι, δεν ήταν όνειρο. Αλλά η πιο αληθινή στιγμή όλης μου της ζωής.