Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 7 ~My dream come true...~

  Έκανα πολλές φορές τη μετάφραση στο μυαλό μου για να επιβεβαιώσω ότι στα ελληνικά wait for me σημαίνει περίμενε με. Περίμενε με... Και απευθυνόταν σε μένα, έχει επιβεβαιωθεί από το υπέροχο χαμόγελο του΄πλέον. Tι να με θέλει άραγε; Θα μάθω ποτέ;Η συναυλία τελειώνει και σιγά σιγά ο άπειρος κόσμος αναχωρεί απο το στάδιο. Οι άνθρωποι πολύ μπροστά στη σκηνή κατευθύνονται στα παρασκήνια του κτηρίου για να συναντήσουν τα αγόρια και σε 15 λεπτά το πολύ όλο το στάδιο έχει αδειάσει και τα φώτα κλέινουν, εκτός από ένα που μένει πάντα ανοιχτό. Και εγώ αποφασίζω να κάνω τη μεγαλύτερη τρέλα της ζωής μου. Να κάτσω εδώ και να τον περιμένω. Δεν με νοιάζει πως θα φτάσω στο ξενοδοχείο μέσα στα άγρια χαράματα, δεν με νοιάζει τίποτα άλλο παραμόνο αυτό. Να τον περιμένω.Βρίσκομαι όρθια και κοκαλωμένη στη θέση μου, εκεί ακριβώς που ήμουν, σε ένα τεράστιο σκοτεινό στάδιο, με ψυχή τριγύρω εκτός από τη κολλητή μου. Είμαι κάποιου είδους τρελή; Και άν ναι, υπάρχει θεραπεία για τη περίπτωση μου; Ίσως ναι. Ίσως η θεραπεία μου να είναι εκείνος.
Η Όλια με κοιτάζει λίγη ώρα μετά και επιτέλους μιλάει, νομίζω ποτέ δεν έχει μείνει σιωπηλή για τόση ώρα συνεχόμενα.«Έλντα θα τον δεις!!!» λέει με μια δόση άγχους αλλά μεγαλύτερο ποσοστό χαράς στα όμορφα μάτια της. Δεν μιλάει όμως άλλο. Ξέρει πως νιώθω τώρα περισσότερο από κάθε άλλον.
Τα λεπτά κυλούν βασανιστικά. Ο κάθε αδιόρατος ήχος στο stage μας τρομάζει τόσο που θέλουμε να φύγουμε, νομίζοντας πως θα μπεί κατευθείαν κάποιος εδώ και θα μας συλλάβει. Πρέπει να έχει περάσει τουλάχιστον 1 ώρα όμως o Harry δεν είναι πουθενά που να μπορώ να διακρίνω. Έχω αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου και η Όλια το ίδιο από ότι βλέπω. Την κοιτάζω μέσα στο σκοτάδι και ψιθυρίζω απογοητευμένη''Μήπως να φύγουμε;''  

  Harry's POV
Tα χειροκροτήματα ξεσπούν μόλις τελειώνει το What Makes You Beautiful και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Δεν ακούω όμως και δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά μόνο εκείνη. Το χαμόγελο της όταν τη κοιτούσα. Όταν της αφιέρωνα στίχους από το πρώτο μας τραγούδι. Αξία ανεκτίμητη να τη κοιτάς να χαμογελάει... Σε παρασύρει μαζί της...Βγαίνουμε με τα παιδιά απο την έξοδο της σκηνής και ξέρω πως σε λίγο θα δω τόσα άγνωστα κορίτσια που θα προσπαθήσω να θυμάμαι τα ονόματα τους μα δεν θα τα καταφέρνω και πολύ καλα. Ξέρω όμως ότι θα τις κάνω να νιώσουν ξεχωριστές. Το αξίζουν. Μακάρι να μπορούσα να περάσω πολύ περισσότερο χρόνο μαζί τους, με κάθε μία από αυτές, αλλά... καταρραμμένο management. Και τώρα που είπα καταρραμμένο management...«Harry, τι έγινε; Έξυπνη κίνηση να βγάλεις πάλι το γλυκό καλό σου πρόσωπο στην fan! Έτσι τις τρελαίνεις και έρχονται περισσότερες και άρα, περισσότερα χρήματα!!!» χαμογελάει σατανικά καθώς με κοιτάει. Προσπαθώ να μη δώσω σημασία αλλά δεν μπορώ.«Το έκανα επειδή το ένιωθα! Δεν έχουν να κάνουν όλα με τα κωλολεφτά σας!!!» Ξεσπάω και νιώθω τα βλέμματα των αγοριών καρφωμένα πάνω μου.
O Louis με πλησιάζει.«Τι έγινε;» με κοιτάζει με απορία καθώς πάμε να συναντήσουμε τις φαν. Πόσο καλός είσαι πάντα Louis...
«Μετά» λέω μόνο.
Βλέπω τα χαμογελαστά πρόσωπα των κοριτσιών και ξεχνάω για ποιό λόγο ήμουν θυμωμένος. Χαίρομαι που βλέπουν τον πραγματικό εαυτό μου.H ώρα περνάει καθώς είμαι μαζί τους και καθώς βλέπω το ρολόι μου συνειδητοποιώ ότι έχει περάσει μίαμιση ώρα από όταν τελείωσε η συναυλία. Και της είπα να με περιμένει. Άραγε το έκανε; Είναι η μόνη φαν που νιώθω πως θέλω να γνωρίσω τόσο... Η μόνη που με έκανε να νιώσω έτσι. Φοβούμενος λοιπόν να μη φύγει, τρέχω ξανά μέχρι το stage το λεπτό που τελειώνουν τα meet and greets.  

Έλντας POV 

Καθώς η Όλια προ ολίγου συμφώνησε να φύγουμε απογοητευμένη, ίσως και περισσότερο από μένα, κάνω μερικά βήματα μέχρι τη κεντρική πόρτα. Τότε το μόνο που ακούω είναι μια φωνή λίγο πιο πίσω μου.
''Please don't go...''
Γλυκειά, σχεδόν παρακλητική φωνή, την αναγνωρίζω αμέσως και κάνω μεταβολή. Με βλέπει και τρέχει προς το μέρος μου. Βλέπω την Όλια να απομακρύνεται αισθητά και να μου κλείνει το μάτι χαρούμενη με τη δική μου χαρά επιτέλους...
«Hey you» χαμογελάει και τα κατάλευκα του δόντια λάμπουν στον σκοτεινό ουρανό.
«Η-h-hey» καταφέρνω να αρθρώσω και προσπαθώ να τον κοιτάξω, μα ξέρω πως αν το κάνω θα βουρκώσω.
Θεέ μου τον αγαπάω τόσο πολυ...
«Can I have a hug?» λέει ξέροντας ίσως ότι δεν ήθελα τίποτα περισσότερο εκείνη τη στιγμή.
Ανοίγει τα χέρια του πλατιά, και εγώ τον πλησιάζω τυλίγοντας τα δικά μου χέρια γύρω από τον λαιμό του.
Όταν σιγουρεύεται ότι δεν θα φύγω σύντομα τοποθετεί ελαφρά τα χέρια του στη μέση μου. Κουρνιάζω στον ώμο του για λίγη ώρα και ακόμα και αν αρχίζω να δακρύζω δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι υπήρχε καλύτερη στιγμή από αυτήν. Στην αγκαλιά του.
«Hey princess don't cry...» λέει και χαιδεύει τα μαλλία μου απαλά.
Τα δάχτυλα του μακριά και λεπτά αγγίζουν το δέρμα του κεφαλιού μου και ανατριχιάζω μόνο από αυτό. Tα μακρια καστανά μαλλιά του γαργαλούν το μάγουλο μου ενώ βλέπω και μπορώ να μυρίσω το απαλό δέρμα του λαιμού του. Πόσο υπέροχος είναι... Σαν θεός.
«What's your name?» ρωτάει καθώς μ αφήνει από την αγκαλιά του και πιάνει τα χέρια μου ενώ με κοιτάζει.
«Ι'm Elda...» λέω με κομμένη την ανάσα και ύστερα χαμογελάω. «And you are my dream!»