Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 10 ~what makes you beautiful...~

  Το επόμενο πρωί η Όλια και εγώ ξυπνάμε νωρίς. Το μεσημέρι είναι η πτήση μας και μπορεί να είναι ακόμα 9, αλλά σχεδιάζαμε να κάνουμε μια βόλτα στο μεσημεριανό βροχερό Λονδίνο έτσι κι αλλιώς. Έτσι ντυνόμαστε, και ετοιμαζόμαστε να κατεβούμε κάτω, πριν μας διακόψει ένα ρυθμικό χτύπημα στη πόρτα. Εγώ μπαίνω στο μπάνιο υποθέτοντας ότι είναι κάποιος που απλά ήρθε να τακτοποιήσει το δωμάτιο, και η Όλια μένει έξω καθώς με περιμένει να κατεβούμε. Όταν βγαίνω από το μπάνιο λίγα λεπτά μετά, τινάζομαι τουλάχιστον 100 φορές και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου για να καταλάβω τι συμβαίνει.

Ο Harry Styles είναι στο δωμάτιο μου.

 «Καλημέρα πριγκίπισσα!» λέει απλά, σαν να το έχει κάνει αυτό χιλιάδες φορές, και με κοιτάζει.
Η Όλια γελάει.
«Εγώ πάω κάτω» λέει και μου κλείνει το μάτι.Και ύστερα συνειδητοποιώ οτι εγώ δεν χρειάζεται να πάω. Γιατί εκτός απο τον Harry στο δωμάτιο μου υπάρχουν και 3 διαφορετικές σακούλες με ποικιλία πρωινών η κάθεμια. Μόλις βλέπει πως τις κοιτάζω δικαιολογείται.
«Δεν ήξερα τι σ' αρέσει οπότε είπα να πάρω από όλα.» χαμογελάει γλυκά και με κοιτάζει από το κρεβάτι στο οποίο κάθεται.
«Καλημέρα» του χαμογελάω και πλησιάζω να κάτσω δίπλα του στο κρεβάτι. Ωστόσο το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό τη δεδομένη στιγμή, είναι ότι δεν ξέρω πως να φερθώ. Τι ακριβώς να κάνω;

 Εκείνος είναι απλά ο χαρούμενος εαυτός του.
«Θέλεις να φάμε;»
«Ναι, θέλω.» λέω απλά και μένω να τον κοιτάζω. Τα μάτια του μου έχουν πει τόσες ιστορίες από χθές... Το δέρμα του φαίνεται τόσο απαλό... Και θέλω τόσο να το αγγίξω...

''Έλντα συμμάζεψε τη σκέψη σου!'' λέω στον εαυτό μου και μόνο τότε συνειδητοποιώ πως με κοιτάζει και εκείνος, και έρχεται πιο κοντά μου ξαφνικά.

«Μη με φοβάσαι...» λέει μόνο και πλησιάζει παραπάνω.
Αλλά το σταματάω αυτή τη φορά.
«Γιατί εμένα;» ρωτάω απλά και όπως είναι τα μάτια του δεν μπορώ να του αντισταθώ τίποτα...

«Γιατί ερωτεύτηκα το γέλιο σου.» απαντάει αυθόρμητα και με εκπλήσσει με τα λόγια του. «Ερωτεύτηκα το γέλιο που προκάλεσα εγώ, επειδή επισκίασε τον πόνο στο πρόσωπο σου. Ερωτεύτηκα εσένα»

«Μα δεν... δεν σου αξίζω καταλαβαίνεις; Δες πως είμαι εγώ, κοίταξε με. Και δες εσένα. Έχεις ιδέα πόσες κοπέλες είναι ερωτευμένες μαζί σου; Πόσες θα σκότωναν για να σε δούν; Πόσες σε θέλουν; Και είναι καλύτερες από μένα. Σαφέστατα καλύτερες. Εγώ δεν είμαι όμορφη. Γιατί εγώ να μαι στη θέση τους;» στις τελευταίες μου λέξεις συνειδητοποιώ ότι έχω δακρύσει αθέλητα.

«Αν μπορούσες να δεις τον εαυτό σου όπως τον βλέπω εγώ θα πέθαινες με το αποτέλεσμα. Είσαι πανέμορφη, καταλαβαίνεις;» λέει καθώς τα δάχτυλα του σκουπίζουν τα λίγα δάκρυα μου και ύστερα με κοιτάζει με μια υπέροχη ένταση στα μάτια. «Είσαι υπέροχη. Και χαίρομαι που θα μαι εγώ αυτός που θα σε κάνει να το δεις...»Είναι τα μόνα λόγια που λέει πρωτού τα χείλη του αγγίξουν τα δικά μου. Η μόνη -τεράστια- διαφορά με χθες είναι πως τα χείλη του κινούνται μέσα στα δικά μου πια. Είναι απαλός, ζεστός, ήρεμος. Και εγώ προσπαθώ όσο μπορώ να ανταποκριθώ στις κινήσεις του. Και η ζέστη που νιώθω δεν λέει να φύγει μα συνεχώς αυξάνεται. Σαν να μεγαλώνει μέσα μου μια φωτιά. Μια φλόγα που γίνεται πυρκαγιά. Που μόνο εκείνος μπορεί να την ανάψει και να τη σβήσει με την ίδια δύναμη.Νιώθω τα χέρια του να κατεβαίνουν γλυκά στη μέση μου και δεν σταματάει το φιλί μας ποτέ. Αρχίζω να αναθεωρώ την έννοια του πραγματικού και του αληθινού από χθες, και δεν ξέρω τίποτα πλέον. Δεν ξέρω αν όλο αυτό μπορεί να γίνει καλύτερο αλλά δεν μπορώ να το φανταστώ πιο υπέροχο. Δεν ξέρω πόσο θα πονάω αύριο τέτοια ώρα που θα νοσταλγώ αυτό το φιλί. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τα χείλη μας κουμπώνουν άκριβώς. Και αυτό με κάνει να τον ερωτεύομαι κάθε στιγμή και πιο πολύ.