Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 27 ~Η πλευρά της Όλιας~

OLIA'S POV
H ώρα είναι περίπου 10 και εγώ κάθομαι με την Έλντα για λίγο ακόμη ώσπου να ηρεμήσει τελείως από τη προηγούμενη κρίση πανικού. Ξέρω πως δεν θα συμβεί κάτι τώρα που θα φύγω αλλά αυτό δεν με κάνει να παύω να ανησυχώ. Είναι η κολλητή μου, και αν πάθει κάτι ξέρω πως δεν θα το αντέξω.
 Κάνω παρέα με την Έλντα από περίπου 2α δημοτικού. Τότε οι γονείς της ήταν πιο δύσκολά οικονομικά από τώρα κι έτσι εφόσον και η Έλντα το καταλάβαινε της ήταν δύσκολο να προσαρμοστεί. Θυμάμαι πως δεν ήθελε να τρώει για πολύ καιρό. Συγκεκριμένα την άκουγα να λέει, ''η μαμά δεν έχει λεφτά να μου δίνει φαγητό'' αν και πάντα είχε στη τσάντα της λίγα μπισκότα. Όταν τη ρωτούσα γιατί δεν τα τρώει μου έλεγε πως θα τα πήγαινε πίσω. Μήπως είχαν λίγα περισσότερα λεφτά. Γελούσα και συμφωνούσα επειδή δεν καταλάβαινα. Και ύστερα τρώγαμε μαζί το δικό μου κολατσιό... 11 χρόνια συνέβαινε το ίδιο πράγμα. Όσο και αν η Έλντα μου έλεγε να μην της δίνω, εφόσον είχαμε μεγαλώσει πλέον και καταλάβαινε πως λίγα μπισκότα δεν συνέβαλαν στην οικονομία του σπιτιού, εγώ ποτέ δεν έφαγα μόνη μου. Την αγαπούσα τόσο, και ήξερα πως πάντα ήταν δύσκολα, όσο και αν είχαν καλυτερέψει τα πράγματα για την οικογένεια της. Πάντα υπήρχε λίγο φαγητό παραπάνω για την Έλντα. Βέβαια σ' αυτό συνέβαλε και το σπίτι. Η μαμά πάντα έλεγε να πάρω κάτι παραπάνω για το ''κοριτσάκι από την Αλβανία.''
Ναι. Η μαμά δεν ήταν ρατσίστρια, τη συμπαθούσε την Έλντα, απλά φερόταν σαν να τη λυπόταν. Πάντοτε. Όσο και αν της έλεγα ότι αυτό που κάνει είναι λάθος δεν μπορούσε να το καταλάβει. Εφόσον όμως μου έδινε παραπάνω φαγητό, δεν είχα και μεγάλο πρόβλημα μ' αυτό!
Κοιτώντας την τώρα να προσπαθεί να κοιμηθεί λίγη ώρα μετά από αυτή τη κρίση, θυμάμαι όλες εκείνες τις στιγμές της παιδικής μας ηλικίας... Σαν να περνάνε ξαφνικά όλα από μπροστά μου. Είμαι χαρούμενη που είναι κολλητή μου. Moυ έχει σταθεί τρομερά σε όλα όσα με προβληματίζουν, όπως και εγώ άλλωστε, και τα περνάμε όλα μα όλα μαζί. Είτε αυτό το όλα όνομάζεται πανελλήνιες, είτε συναυλία One Direction, είτε εξετάσεις αγγλικών. Ποτέ δεν έχει φύγει η μία δίπλα από την άλλη. Και θέλω να πιστεύω οτι ούτε πρόκειται, όσο διαφορετικές και αν ήμαστε.
Γιατί ναι, ήμαστε.
Η Έλντα, είναι ρομαντική και ιδεαλίστρια. Κυριολεκτικά, περιμένει τον πρίγκηπα. Αναμένει τον κύριο τέλειο, αυτόν που θα της φαίρεται πανέμορφα, θα είναι υπέροχος μαζί της και όλα θα πηγαίνουν τέλεια. Οι προσδοκίες της είναι από μόνες τους μια υπερβολή. Και όσο και αν φαίνονται αψεγάδιαστα όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα στη ζωή της με τον Harry, ξέρω πολύ καλά πως θα υπάρχει σίγουρα κάποιο ελάττωμα, και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
 11 χρόνια τώρα, προσπαθούσα να συμμαζέψω τη φαντασία της.
 Όταν εγώ ζωγράφιζα δρόμους και σπίτια εκείνη ζωγράφιζε ουρανούς, συννεφα και ουράνια τόξα.
Εγώ προσπαθώ να μαι ρεαλίστρια και ξύπνια αλλά εκείνη είναι ρομαντική και με μυαλά πάνω από το κεφάλι της... Αλλά την αγαπάω.
Γιατί στα σύννεφα που ζωγράφιζε ανεβάζει και εμένα κάθε φορά που τη κάνω ευτυχισμένη με τη φιλία μας.
 Όταν συνειδητοποιώ ότι η ανάσα της έχει σταθεροποιηθεί και είναι καλά, όταν βλέπω το πρόσωπο της χαμογελαστό μέσα στον ύπνο της, καταλαβαίνω ότι έχει έρθει η ώρα να φύγω. Ανοίγω αθόρυβα τη πόρτα του δωματίου της, και βγαίνω έξω. Χαιρετάω τους γονείς της που με ρωτούν με ενδιαφέρον αν όλα είναι καλά και τους κάνω νόημα με το χέρι μου για ''εντάξει''. Χαμογελάω και φεύγω ήσυχα από την εξώπορτα.

 Ο καιρός δεν είναι καλός και φυσάει τόσο πολύ που κρυώνω, ανυπομονόντας να φτάσω σπίτι μου. Μου θυμίζει το Λονδίνο. όλα είναι κρύα και ψυχρά μα η ατμόσφαιρα τόσο ζεστή... Σκεπτόμενη λοιπόν το Λονδίνο, έρχεται στο μυαλό μου εκείνος.
Ο Liam.
 Ο Liam που η κόντρα και οι φωνές μας με κάνουν να χαμογελάω τώρα που τις σκέφτομαι ψύχραιμα.
Ο Liam που έχει γλυκό χαμόγελο, αλλά ρεαλιστική καρδιά σαν τη δική μου.
Θυμάμαι που ήταν σχεδόν απόλυτα σίγουρος ότι δεν θα τα καταφέρουν η Έλντα και ο Ηarry τότε στο αυτοκίνητο και τότε ήταν που μέσα στη καρδιά μου ανακυρήχθηκε πόλεμος έναντίον του. Η Έλντα μου απελευθέρωσε μία από τις λίγες φορές τη ρομαντική μου πλευρα, κάτι που δεν ήξερα καν ότι είχα, και έτσι η κόντρα μαζί του ήταν αναπόφευκτη. Ήταν όμως μόνο κόντρα;
Δεν ήξερα.
 Ο Liam είναι γοητευτικός. Κανείς δεν μπορεί να πει το αντίθετο. Όμως όταν βλέπω το πρόσωπο του, το μόνο που σκέφτομαι είναι να τον σπάω στο ξύλο έτσι στη ψύχρα. Δεν έχω ιδέα για ποιό λόγο και ειλικρινά είναι αστείο τώρα που το σκέφτομαι. Πηγαίνοντας σπίτι , ανοίγω κατευθείαν τον υπολογιστή. Σκοπεύω να απαντήσω σε κάθε ποστ που βρίζει την Έλντα χωρίς να βρίζω εγώ εκείνους που το έγραψαν.
Και δεν είναι επειδη πέφτω στο επίπεδο τους.
Είναι επειδή όπως στη βία δεν απαντάς με βία, έτσι και στις προσβολές δεν απαντάς με προσβολές, γιατί κάνεις το ίδιο λάθος με τον άλλον.
 Διαβάζοντας τα, ένα ένα ξανά, και άλλα καινούρια που γράφτηκαν όσο έλειπα, συνειδητοποιώ ότι ο κόσμος είναι πραγματικά επιφανειακός.
Χωρίς να ξέρουν καθόλου την Έλντα τη βρίζουν λόγω του ότι η εμφάνιση της δεν συνάδει με τα αντικειμενικά πρότυπα ομορφιάς τους... Εννοώ... Γιατί; Η Έλντα είναι φυσικά όμορφη στα δικά μου μάτια. Γιατί να το περνάει αυτό; Λες και η κάθεμια από όλες εκείνες είναι θεές, μεσογειακές καλλονές και βάλε. Είναι απλά καθημερινά κορίτσια. Και θα μπορούσαν να ναι άνετα στη θέση της. Ναι είμαι ρεαλίστρια, πιστεύω στην αλήθεια και στην αντικειμενικότητα, αλλά ο κόσμος πλέον δεν είναι αλιθηνός. Και με θυμώνει αυτό. Και δεν ξέρω κατα πόσο η Έλντα θα αντέχει όλες αυτές τις προσβολές επι καθημερινής βάσεως. Ξέρω πως σίγουρα πρέπει να μαι δίπλα της ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα αρχίσουν να κράζουν και εμένα μαζί της. Εγώ αντέχω όμως. Πάντα άντεχα. Εκείνη; Λίγες ώρες μετά, αφού πλέον έχω απαντήσει σε όλα τα σχόλια κοιτάζω το ρολόι. 1:30. Ωωω Θεέ μου, χαμογελάω. Η ώρα στον υπολογιστή περνάει τόσο γρήγορα και εγώ είμαι εξουθενωμένη. 10 λεπτά μετά το κρεβάτι μου με περιμένει με ανοιχτές αγκάλες... Καληνύχτα κόσμε.

Τα φώτα είναι όλα κλειστά, αλλά λίγη ώρα αργότερα με ξυπνάει ένα ενοχλητικό κουδούνισμα. Βλέπω έξω και είναι νύχτα, άρα δεν μπορεί να είναι το ξυπνητήρι. Άρα υπάρχει κάποιος που με παίρνει τηλέφωνο.. Μέσα στον ύπνο μου, με μάτια στενεμένα, δεν μπορώ να καταλάβω αν έχω αποθηκεύσει τον αριθμό που με καλεί ή όχι. Απλά το σηκώνω.
«Όλια» ακούω μια φωνή επιβλητική, έντονη και βαθιά.
«Where are you?»
«My home i guess» απαντάω σχεδόν φοβισμένα. «Who the fuck is this at 2 a.m?»
«It's Liam» λέει η φωνή και εγώ παγώνω.
«I'm down to your house. Just come on. Please. Now...»