Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 26 ~Υποστήριξη~

  ELDA'S POV
 Την ίδια ώρα...
 «Όλια, τι στο καλο συμβαινει;» λέω πριν κάν μπει μέσα στο σπίτι, αλλά ακόμα βλέποντας την από την πόρτα του ασανσερ. Κατεβάζει το κεφάλι και με παίρνει από το χέρι. Δεν το έχει ξανακάνει ποτέ αυτό... Τι στο καλό μπορεί να έγινε;
 «Πήγαινε μέσα και άνοιξε τον υπολογιστή.» λέει απλά. «Εγώ πάω στη κουζίνα να βάλω νερό. Θα σου χρειαστεί.» Κάνω αυτό που μου λέει χωρίς να θέλω να χρονοτριβήσω άλλο. Την ώρα που πηγαίνω να μπω στο φβ, μου πιάνει απαλά τα χέρια. «Ότι γράφει εκεί μέσα δεν σε αφορά. Δεν έχουν δικαίωμα να σε κάνουν να στεναχωρηθείς μ' ακούς;» λέει έντονα και με κοιτάζει στα μάτια.
 Εντάξει τώρα νομίζω ότι είμαι απόλυτα τρομοκρατημένη.
 Κάνω log in και η Όλια δίπλα μου δεν ξεκολλάει τα μάτια της από πάνω μου.
 Τι στο καλό;
 50 αιτήματα φιλίας 200 ειδοποιήσεις 75 μηνύματα.
 Και όσο τα κοιτάζω αυξάνονται.
 Ανοίγω πρώτα τα μηνύματα.
 Άγνωστα πρόσωπα, ίσως και από άλλες χώρες βρίσκονται στη λίστα. Και είναι πολλά. '
'You fat joke, you don't deserve him''

 ''You are so ugly, he feels sorry for you''

 ''Πως είσαι έτσι ιου''

 ''Σαν ανάποδο γαμώτο και μου θες ολόκληρο harry styles μαλάκα''

 ''Μήπως οι δημοσιογράφοι μας κάνουν πλάκα πάλι γιατί με εσένα ο Harry Styles δεν υπάρχει περίπτωση να είναι''

 ''Είσαι απλά από τους πιο άσχημους ανθρώπους που ξέρω''

 ''Μαλάκα θες πούτσο πως είσαι έτσι''

 ''Μαλάκα ντάξει, είσαι για λύπηση''  

''Το έχει ο Harry ένα θέμα με τη καλοσύνη. Και το να κάνει χάρες στις φαν. Ε είσαι η επόμενη''

''You Albanian shit''

 ''H μάνα σου δεν είναι και πολύ περήφανη για σένα εεε;;''

 Τα μάτια μου βουρκώνουν επικίνδυνα και τρέχω στο μπάνιο γιατί ξαφνικά με πιάνει μια υπερβολική τάση για αναγούλα. Ήλπιζα να ναι από το αεροπλάνο και τη πτήση. Αλλά δυστυχώς είναι κάτι πολύ χειρότερο. Το μίσος. Το μίσος που με κάνει να ξερνάω. Το κεφάλι μου είναι βαρύ, τόσο βαρύ από σκέψεις. Ο αέρας δεν μου φτάνει για να αναπνεύσω και αποζητάω όλο και περισσότερο. Η αίσθηση θυμίζει τα φιλιά του Harry μόνο που είναι τόσο άσχημη που πραγματικά όποιος και να με πλησιάσει τώρα θα αρχίσω να κραυγάζω. Προσπαθώ να κρατηθώ όρθια μα δεν μπορώ, και τελικά δεν μπορώ να εμποδίσω την εμβρυακή στάση στο μπάνιο. Το πάτωμα είναι κρύο, και με κάνει να έχω ρίγη. Έχω μουδιάσει όλοκληρη πια και τα δάκρυα, μαζί με τις κραυγές, δεν αργούν να εμφανιστούν. Είμαι στο κρύο πάτωμα του μπάνιου και χτυπάω τα πλακάκια. Μου θυμίζουν τόσο τη ψυχρή ψυχή αυτών των τεράτων. Τι τους έφταιξα, τι συμβαίνει με όλους τους...; Εγώ φταίω που ο Harry διάλεξε από τα τόσα εκατομμύρια να ερωτευτεί εμένα; Γιατί να φταίω εγώ; Η πόρτα ανοίγει και η Όλια φωνάζει τη μαμά μου πανικόβλητη. Δεν μπορώ να δω πια πολλά. Δεν θέλω να βλέπω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν θέλω να με ακουμπήσει κανείς. Έτσι όταν 2 χέρια το προσπαθούν τα διώχνω βίαια από το σώμα μου φωνάζοντας ασυνάρτητα. Θέλω απλά να κλαίω, να κλαίω να κλαίω, μήπως φύγει όλο αυτό από πάνω μου, όλο αυτό το μίσος που εισέπραξα πριν από λίγα δευτερόλεπτα. Ακούω φωνές μες στο πλήθος, αλλά όχι καθαρά, μήπως έχω λυποθυμίσει; Ακούω τη φωνή της μαμάς να φωνάζει «Φέρτε ασθενοφόρο» ακούω την Όλια να λέει «Θεέ μου έχει πάλι κρίση πανικου» Με όση δύναμη μου μένει φωνάζω «Δεν θέλω ασθενοφόρο! Την Όλια!» Δεν θα αντέξω πάλι τα ίδια. Γιατρούς, νοσοκομεία, μέτρηση πίεσης, χάπια που θα μου λένε ότι θα γίνω καλύτερα...

Παθαίνω κρίσεις πανικού από περίπου 12 χρονών. Κάθε φορά που μου φώναζαν, για συγκεκριμένους λόγους, πολλά άτομα, κάθε φορά που με μαλώνουν βίαια, κάθε φορά που έχουμε εξετάσεις και νιώθω ότι δεν θα είμαι τόσο καλή, και έχω κάθε 3 και λίγο το μυαλό μου να μου υπενθυμίζει την Αλβανική καταγωγή μου... Κάθε φορά που με πλημμυρίζει άγχος και στεναχώρια πολύ έντονη... Κάθε φορά που πιστέυω ότι δεν ανήκω σε αυτό το κόσμο. Είναι όλες εκείνες οι φορές που, ναι, με κάνουν να φέρομαι σαν τρελή. Να τσιρίζω να τρέμω, να ζαλίζομαι να πεθαίνω από τον ψυχικό πόνο. Όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν χρειάστηκε να πάω στο νοσοκομείο. Όταν έχεις φίλους τα έχεις όλα. Ίσως από θαύμα, αλλά το μόνο που χρειαζόταν μέχρι στιγμής για να ξανανοίξω ήρεμα τα μάτια μου ως κανονική Έλντα πια, ήταν το χέρι της Όλιας να χαιδεύει ήρεμα το δικό μου. Μόνο αυτό και στη στιγμή συνερχόμουν. Μου έλεγαν ότι πάθαινα κρίση πανικού και όλα ήταν κανονικά ξανά. Χαίρομαι που δεν με αντιμετώπιζαν σαν άρρωστη ή ψυχασθενή. Με έκανε φυσιολογική... Έτσι ακριβώς έγινε και τώρα. Είδα απλά την Όλια να χαμογελάει. Και ένιωσα το χέρι της απαλά στο δικό μου. «Σ αγαπάω, είσαι καλά τώρα, είσαι καλά...» Μέσα στο μυαλό μου ακούγονται επιτέλους οι σταθεροί παλμοί της καρδιάς μου και έτσι νιώθω ότι είμαι καλά για άλλη μια φορά.
Παίρνω το χέρι της Όλιας και σηκώνομαι. Μ αγκαλιάζουν όλοι. Η μαμά, ο μπαμπάς, η Όλια. Και ύστερα πάλι στο δωμάτιο. Χαμογελάω με όλη μου τη καρδιά και ξαπλώνω στο κρεβάτι όπως όλοι με έχουν διατάξει μετά από κάτι τέτοιο.
«Όλια» ψιθυρίζω ξαφνικά και με κοιτάζει τρομαγμένη. «Μπες στην ομάδα»
Κάθε φόρα που της λέω για ''ομάδα'' εννοούμε την ελληνική όμαδα των one direction στο Facebook. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ξέρω πολύ καλά ότι και εκεί θα λένε παρόμοια πράγματα με τα μηνύματα. Απλά τώρα ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Ή τουλάχιστον ελπίζω να μη με επηρεάσει τόσο.
«Έλντα, είσαι σίγουρη;»
«Απόλυτα...» λέω και τη κοιτάζω ενώ κλείνω τα μάτια.
«Απλά διάβασε μου τι λένε.»
«Εντάξει» λέει με μια βαθιά ανάσα. «EIΔΑΤΕ ΤΗ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΤΟΥ HARRY? ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ ΤΙ ΈΧΕΤΕ ΝΑ ΠΕΙΤΕ?»
«Όλια και τα σχόλια!» την παροτρύνω σχεδόν.
«Ρε Έλντα πόσο εύκολο είναι νομίζεις;» διαμαρτύρεται αλλά συνεχίζει. Θα στα διαβάσω όλα χωρίς ανάσα εντάξει; Από όλα τα ποστ. Ότι βλέπω πρόχειρο»
Γελάω και συμφωνώ. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο για εκείνη. Μερικές φορές μ αγαπάει περισσότερο από ότι αγαπάω εγώ τον εαυτό μου. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και αρχίζει. «Κοντοπούτανο, μουνόπανο, γαμιόλα, σαβούρα, ψώλα, μουνότριχα, Καριόλα, πουτάνα, Σκρόφα, Πουτσόδουλη, βρώμα, πουστοκυνηγό... Θές κι άλλα;»
Νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν ξανά αλλά αυτή τη φορά προσπαθώ να συγκρατήσω την αναγούλα που είναι το αμέσως επόμενο βήμα, με την ανάσα μου. Αναπνέω βαθιά και καθαρά και σκέφτομαι τον Harry να χαμογελάει για να ηρεμήσω. Ένα δάκρυ ξεφεύγει από το μάτι μου ενώ η Όλια ενθουσιάζεται πιθανώς με κάποια δημοσίευση που έχει βρει στον υπολογιστή και σπεύδει να μου διαβάσει.
«Έλντα άκου αυτό!» λέει και γελάει με την ευτυχία που τη πλημμυρίζει ξαφνικά
«Άσχημη, χοντρή, Αλβανίδα, Ζώο, Βρωμιάρα... Πόσα θα πείτε πια; Εκτός του ότι η κοπέλα είναι πανέμορφη, εκτός το ότι είναι στην ομάδα και μιλούσε με τις μισές από σας που τώρα τη κράζετε, πρέπει να καταλάβετε ότι ο Harry την είχε ερωτευτεί. Δεν είναι πια Δεκέμβριος που απλά τον βλέπουμε να βγαίνει στα ίδια και στα ίδια μέρη με μοντέλα και να τους κρατάει το χέρι κάθε φορά που εμφανίζονται κάμερες. Είναι αλιθηνή. Η Έλντα είτε το θέλετε είτε όχι, είναι μέλος της οικογένειας μας. Μαζέψτε τη κακία και χαρείτε για αυτήν, αγκαλιάστε την. Μην είστε τόσο ανώριμα που τη βρίζετε. Απλά σεβαστείτε το γεγονός ότι είναι με τον Harry. Είμαι σίγουρη ότι είναι υπέροχη! Σκεφτείτε απλά πως θα νιώσει όταν θα δει όλα αυτά τα ποστ!»
 Χαμογελάω. Τα μάτια μου φωτίζονται από ελπίδα και κοιτάζω την Όλια. Υπάρχει έστω ένας ακόμη, που πιστεύει ότι το αξίζω όλο αυτό... Θεέ μου αυτή η κοπέλα που το έγραψε... Την αγαπάω. Έστω και χωρίς να τη ξέρω. Μερικές φορές χρειαζόμαστε έστω μια μικρή ηλιαχτίδα για να φωτίσει το σκοτάδι μας...