Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 24 ~Σπίτι~

  Ύστερα από περίπου 5 ώρες πτήση, ξυπνάω ταλαιπωρημένη. Είμαι διαλυμένη. Και το αίσθημα αυτό δεν έρχεται μόνο από το ταξίδι. Αλλά και από τις αναμνήσεις που τριβέλιζαν ξανά και ξανά το κεφάλι μου χωρίς να με αφήνουν να ηρεμήσω στιγμή.
Καθώς βγαίνω πια από το αεροπλάνο, συνειδητοποιώ ότι τίποτα δεν είναι ίδιο. Στη καρδιά μου πια, το μόνο που υπάρχει είναι ένα τεράστιο κενό. Το κενό των χεριών του που ακουμπούσαν τρυφερά το σώμα μου, το κενό των ματιών του που κοιτούσαν γλυκά τα δικά μου, το κενό του έρωτα του που με συντρόφευε... Και το κενό αυτό δυστυχώς δεν καλύπτεται. Και εγώ πρέπει να πάω σπίτι.
Ωωω τέλεια.
Σπίτι.
Σπίτι που θα ακούσω πραγματικά όλες τις φωνές και τα νεύρα μαζεμένα από την μαμά και τον μπαμπά, και θα έχουν και δίκιο. Γιατί όταν ήταν να τους πάρω τηλέφωνο δεν το έκανα. Γιατί ένιωθα για λίγες στιγμές, ότι ο Harry ήταν το σπίτι μου και δεν χρειαζόμουν κανέναν άλλον. Και τώρα, πίσω στη μίζερη καθημερινότητα. Θεέ μου νομίζω είμαι σε κατάθλιψη...
Παίρνω ένα ταξί και λέω βιαστικά τον προορισμό μου, αφού δεν έχω καμιά όρεξη να αντικρίσω ούτε το στρίμωγμα στο λεωφορείο, ούτε μια τεράστια οχλοβοή στο μετρό. Θέλω ησυχία για να θυμάμαι εκείνον. Εκείνον, τα μάτια και τις νότες του...
Ύστερα από λίγη ώρα φτάνω σπίτι. Ξεφορτώνω τη βαλίτσα από το ταξί -Θεέ μου πάντα εκείνος έπαιρνε τη βαλίτσα μου- και ύστερα, αφού περνάω την είσοδο, βγάζω από τη μικρή μου τσάντα το κλειδί για το σπίτι. Ωστόσο δεν προλαβαίνω να ανοίξω. Η μαμά είναι πίσω από τη πόρτα.
Χμμ η μαμά.
Ποτέ δεν έχω μιλήσει για τη μαμά.
Τη μαμά, τη λένε Μαρία. Έχει καστανά μάτια, μεγάλα, σαν του ελαφιού, και μαύρα κοντά μαλλιά. Είναι αρκετά αυστηρή, με πολύ τσαμπουκά και νεύρα, σε αντίθεση με τον μπαμπά, που στο σπίτι είναι μια ήρεμη δύναμη. Συνήθως η μαμά είναι αυτή που μου βάζει τις φωνές όταν αργώ, που με βρίζει όταν κάνω βλακείες, που χρησιμοποιεί όλη της την ενέργεια για να μου δώσει να καταλάβω οτιδήποτε. Και αυτό είναι κάπως αστείο γιατί ουσιαστικά έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, μάλλον όχι.
«Νωρίς νωρίς γύρισες, έτσι;»
«Μπορώ να σου εξηγήσω;»
«Όχι Έλντα, δεν μπορείς, αλήθεια. Τώρα θα μιλήσω εγώ. Έχεις τη παραμικρή ιδέα πόσο ανησυχήσαμε; Αν η Όλια, η κολλητή σου δεν ήταν αρκετά έξυπνη να μας πάρει τηλέφωνο, θα είχαμε καλέσει την αστυνομία. Ήσουν μόνη σου, σε μια ξένη χώρα, αν πάθαινες κάτι τι θα έκανα μου λές;» Η φωνή της είναι αδύναμη ενώ δάκρυα κυλούν στα μάτια της. Θεέ μου πραγματικά είχε ανησυχήσει. «Το ότι είσαι 18 δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να λες τίποτα σε κανέναν. Είμαστε η οικογένεια σου Έλντα προφανώς για μια μέρα το ξέχασες αυτό.»
Φυσικά και δεν το είχα ξεχάσει. Πέφτω στην αγκαλιά της καθώς τη νιώθω να κλαίει. Δεν θέλω να κλαίει Θεέ μου. Αρκετά θα κλάψω εγώ και για τις δύό μας όταν ύστερα από λίγο θα πάω στο δωμάτιο μου.
«Μαμά» ψιθυρίζω καθώς χαϊδεύω απαλά τα μαλλιά της «Δεν σε ξέχασα, απλά... Ζούσα το όνειρο για λίγο. Μαμά ήταν τόσο όμορφα...» λέω ενώ καταλαβαίνω ότι μόλις πηγαίνω να σκεφτώ ξανά το όνειρο αυτό, όλο μου το σώμα μου πολεμάει για να μη κυλήσουν τα δάκρυα στα μάγουλα μου.
Χαμογελάει με κόπο. «Θέλεις να μου πεις; Τώρα που είμαι σίγουρη ότι είσαι καλά, είμαι και εγώ.»
Από τα κουρασμένα της μάτια, μπορώ να διαπιστώσω εύκολα πως λέει ψέματα. Απλά δεν θέλει ακόμα να με αφήσει μόνη μου. Φοβάται.
Της εξηγώ τα πάντα, παραλείποντας τις λεπτομέρειες του ξενοδοχείου γιατί εκεί είναι που θα με σκοτώσει και παρακολουθώ τα μάτια της να αλλάζουν, από τα ταλαιπωρημένα που ήταν πρίν, ύστερα στο ήρεμα, και έπειτα στο χαρούμενα. Τα μάτια της μαμάς μου δίνουν ελπίδα...
Τα δικά μου ωστόσο, είναι δακρυσμένα χωρίς να το θέλουν. Απλά είναι. Υποθέτω. Θυμούμενη όλες εκείνες τις στιγμές, και λέγοντας τες φωναχτά αυτή τη φορά, ήταν πολύ δύσκολο να συνέλθω, να βάλω τον εαυτό μου σε ηρεμία ξανά. Το ότι διηγιόμουν φωναχτά, μου το έκανε πιο εύκολο να πιστέψω τα γεγονότα. Και άρα και ότι τελείωσαν.
Χαίρομαι που εκείνη την κατάλληλη στιγμή, χτυπάει το κινητό μου. Η Όλια.
«Έλντα; Έφτασες; Είσαι σπίτι;» Η φωνή της είναι γεμάτη ανησυχία.
«Ναι, τι συνέβη;» Της απαντάω το ίδιο ταραγμένα.
«Κάτι κακό συνέβη.» λέει και προσπαθώ να μην πανικοβληθώ αλλά δεν την έχω ξανακούσει να μιλάει έτσι. «Έρχομαι» λέει κοφτά και η γραμμή πέφτει, έτσι ξαφνικά.
Τι έχει συμβεί;