black coffee / l.h. ✔

piętnaście

 Kiedy blondyn chciał coś jeszcze dodać, rozbrzmiał dźwięk mojego telefonu. Rzuciłam mu przepraszające spojrzenie, wygrzebując urządzenie w torebki.

- Tak? - odruchowo rzuciłam, gdy przyłożyłam słuchawkę do ucha. Kolejny raz nie spojrzałam na to, kto do mnie dzwonił. 

- Rea! Zaraz będę wsiadał do samolotu, więc chciałem Ci przypomnieć, że musisz mnie odebrać z lotniska. Znając Ciebie, pewnie byś o mnie zapomniała. - uderzyłam się w czoło, co wywołało zdziwione spojrzenie Hemmings'a.

- Przepraszam, Lou! Możesz mi przypomnieć, o której godzinie będziesz lądował? - w odpowiedzi usłyszałam parsknięcie chłopaka. Nie należałam do osób, które prowadziły szczegółowy kalendarzyk z życia, bardzo często o wszystkim zapominałam. Tak, jak o tym, że miałam zrobić zakupy, kurczę! 

- Widzimy się o 9.30, nie spóźnij się Carter. - rzucił radośnie, po czym od razu się rozłączył. Westchnęłam cicho, wrzucając telefon z powrotem do jednej z kieszonek w torebce. Podniosłam wzrok, zauważając, że Hemmings wciąż przygląda mi się badawczo.

- Mam coś na twarzy? - mruknęłam, marszcząc nos. 

- Nie, ale wiesz, że nie możesz na razie wrócić do siebie? - skinęłam potwierdzająco. - Przez kilka dni zostaniesz u nas. - chwila, co?

- U nas? 

- Mieszkamy wszyscy razem. - zaśmiał się, widząc wyraz mojej twarzy. - Ktoś Cię odwiedza? - kolejny raz przytaknęłam. 

- Mój najlepszy przyjaciel, Lou. - Hemmings spojrzał na mnie z głupim uśmieszkiem, jednak postanowiłam to zignorować, ponieważ przypomniało mi się, że przecież nagły telefon przerwał nam poważną rozmowę. - Co chciałeś jeszcze dodać? - blondyn machnął jedynie ręką, ponownie włączając się do ruchu.

- Już nieważne. - odparł, wzruszając ramionami. 

 Odniosłam wrażenie, że jednak było to kluczowym elementem w całej sprawie, ale postanowiłam tego nie komentować. 

Nie chciałam psuć panującej między nami atmosfery. 

*

 od autorki: oj, chyba jednak Hemmings nie powiedział jej wszystkiego. jak myślicie, jak ważną sprawę przemilczał?