black coffee / l.h. ✔

dwadzieścia jeden

 REA

 Zakryłam usta dłonią, gdy wokół chłopaków  zaczęła tworzyć się kałuża krwi. Nigdy nie spodziewałam się, że będę świadkiem takiego czegoś. Do tej pory myślałam, że takie rzeczy dzieją się jedynie w filmach.

- Rea... - szept blondyna zmusił mnie do działania. Pomogłam mu wstać, chociaż zapach krwi i widok ciała tamtego chłopaka... Łzy majaczyły w moich oczach, ale teraz musiałam być silna. - Zadzwoń do Hood'a. - posłuchałam go. Zabrałam jego komórkę, wybierając numer ciemnowłosego.

*

 Czekanie na resztę pamiętam, jak przez mgłę. Luke stale powtarzał mi, że wszystko będzie dobrze, ale wiedziałam, że kłamał.

 Przed nami leżało martwe ciało jakiegoś chłopaka i chociaż wiem, że Hemmings po prostu się bronił to...

- Co teraz? - zapytałam cicho, gdy przyjechali chłopcy. Bailey spojrzała na mnie smutno. 

- Pozostaje czekać. - mruknęła, chowając dłonie do kieszeni swoich spodni. 

*

 Kiedy weszliśmy do domu, od razu pobiegłam na górę. Zamknęłam się w sypialni. Usiadłam na parapecie i po prostu patrzyłam na ulicę.

 Czy Daniel naprawdę zasłużył na śmierć? Tak naprawdę dalej nie rozumiem, dlaczego mnie prześladował, ale pytanie o to w tej chwili było najgorszym, co mogłabym zrobić.

 Westchnęłam cicho, kiedy usłyszałam pukanie. Przełknęłam ślinę, gdy za drzwiami zobaczyłam Luke'a. 

- Musimy porozmawiać. - rzucił sucho, stając przede mną. Zmarszczyłam czoło. 

- Wiem. - odpowiedziałam, nie do końca rozumiejąc, czy mówimy o tym samym.

- Będziesz musiała zeznawać. Powiesz, że Daniel Cię zaatakował, miał nóż. Chciał Cię zgwałcić, a ja uratowałem Ci życie, jasne? - słowa z jego ust płynęły z taką lekkością. Zagotowało się we mnie. Byliśmy tak różni.

- Jesteś takim dupkiem, Luke! Przed chwilą zabiłeś człowieka, a jedyne czym się przejmujesz to, to czy Cię zamkną!? - chłopak spojrzał na mnie z rozbawieniem. Naprawdę?

- Nie bądź śmieszna. To nic nadzwyczajnego. Masz tak zeznać, inaczej sama pożałujesz. 

Tego dnia cała moja wiara w Hemmings'a po prostu zniknęła.

*