Upside-Down

Hoofdstuk 26

Daniels P.O.V.

"Ik moet je nog iets vertellen. Ik weet dat als ik het zeg dat je me waarschijnlijk haat, maar ik moet het gewoon vertellen." Zei ik tegen Amber. We zaten allebei aan tafel pizza te eten. Nadia was er niet. Waarschijnlijk omdat ze mij niet mag ofzo. Naja. Amber trok haar wenkbrauwen op. "Ik heb wel slechter nieuws gehad. Ik denk dat ik het wel aan kan." Ik wilde het echt niet zeggen... Maar ik moest wel. Het spookte de hele tijd door mijn hoofd hoe ik... hoe ik haar bijna vermoord had. Ik ademde diep in. "Een paar jaar geleden was je net ontvoerd door je vader en hij had toestemming gegeven dat je naar huis kon gaan om je spullen te pakken. Herinner je dat?" Ze knikte. "Je stond in de woonkamer, niet wetend dat er een sniper gericht stond op je hoofd... Dat was ik Amber, ik had je bijna vermoord." Ze knikte even. Ze leek erg kalm. Was ze niet bedroefd ofzo? Geen emotie? "Ik ben niet dood dus... Ik vergeef het je." Ze lachte. Ze stond op en bracht de vieze borden naar de keuken. Ik liep achter haar aan terwijl ik mijn portemonnee pakte. Ik zag haar al raar kijken. "Voordat je naar je huis terug ging was er een inval gedaan door onze pack... Ik en mijn broer hadden het hele huis doorgezocht naar een aanwijzing waar je kon zijn tot ik dit vond..." Ik haalde het kettinkje uit mijn portemonnee en hield het omhoog. Ik zag Ambers ogen groot worden. "Ik heb het altijd gehouden. Toen ik het zag liggen dacht ik bij mezelf: 'Dit moet je terugbrengen naar degene van wie het is.' Maar toen kreeg ik de opdracht om je te vermoorden en toen verviel die gedachte een beetje..." Ik gaf het aan haar en tranen vulden haar ogen. "Het was van mijn moeder geweest. Ze gaf het aan me in het ziekenhuis en een paar minuten later was ze overleden." Zei Amber zacht. Een traan rolde over haar wang en ik kon het niet laten om het weg te vegen. "Weet je... Weet je wat het is? Heb je het ontdekt?" Vroeg ze vaag. Maar ik wist wat ze bedoelde. "Ik bestudeerde het op een dag, en toen kwam ik er achter dat er een geheugenkaartje in verstopt zit..." Ze knikte. "Met verhalen. Avonturen. Ik vond mijn leven zo saai. Als ik zelf geen avonturen kon beleven... Waarom zou ik ze niet bedenken en opschrijven?" Meer tranen rolden over haar wangen. "Maar kijk nu naar me. Midden in een avontuur, maar nog steeds ben ik niet gelukkig." De machtigste vrouw van Europa is niet gelukkig. Ze doet zich heel anders voor dan ze echt is... Wat ook wel logisch is. Iedereen wilt gewoon een badass maffiabaas. Maar dat is niet goed. Het is niet goed voor de persoon en het is niet goed voor de pack. Ik liep naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. Ze legde haar hoofd op mijn borst en ze liet de tranen vrij stromen.