Upside-Down

Hoofdstuk 27

Ambers P.O.V.

"Er is telefoon voor je Amber." Julia stak haar hoofd om de hoek van de deur van het kantoor waar ik aan het werk was. Pack zaken. "Kan het wachten? Ik ben druk."

"Hij zegt dat het heel dringend is."

"Wie is het en waarvoor belt hij?" Vroeg ik. Ik had hier nu echt geen zin in. Waarschijnlijk weer een dom persoon die één van de packauto's in de prak heeft gereden.

"Het is Liam, en hij belt over Daniel. Hij zegt dat hij in het ziekenhuis ligt."

Mijn hoofd schoot omhoog. Daniel? Ziekenhuis? Drie maanden geleden zat hij hier nog aan tafel pizza te eten. We besloten dat het beter was om weer gewoon verder met ons leven te gaan, maar zo makkelijk was dat blijkbaar niet. Ik legde meteen mijn werk opzij, liep naar Julia toe en pakte de telefoon van haar aan.

"Amber." Zei ik kortaf in de telefoon.

"Met Liam."

"Ah, dat knulletje die we hadden laten gaan nadat we Aiden vermoord hadden?" Vroeg ik grijnzend."

"Dit is serieus Amber." Oja. Daniel ligt in het ziekenhuis.

"Welk ziekenhuis en wat is er gebeurd?"

"LMC. De Polar Pack heeft aangevallen. Het is ze niet gelukt de pack 100% over te nemen, maar ze hebben veel schade aangericht. Aan de pack en aan het huis. De Polar pack is nu de tweede grootste pack van Europa."

"Ik ben in 10 minuten daar." Ik hing op, pakte mijn jas en liep naar de garage om naar het ziekenhuis te gaan.

Toen ik mijn auto bij het ziekenhuis parkeerde zag ten minste 2 politieauto's staan en een groepje journalisten. Ik liep naar één van hen toe en vroeg wat er aan de hand was. "Daniel Porter is weer gevonden, en hij ligt hier! In dit ziekenhuis!" Ik liep snel naar binnen om die journalisten te ontwijken. Wat een sukkels. Waarom hadden ze Daniel dan ook niet gewoon naar Seth gebracht? Ik wilde naar de receptioniste toe lopen toen ik me bedacht dat het niet heel handig is om te zeggen dat ik een vriend ben van hem. Hij was namelijk nog steeds op de vlucht. Daarom belde ik Liam. Nadat de telefoon een paar keer over was gegaan nam hij op. "Welke kamer? Het stikt hier van de politie! Hoe kom ik zo ooit ongemerkt bij Daniel?" "Kamer 583, verdieping 2. Ik sta nu om een hoekje te kijken... Er zijn 2 politieagenten de kamer aan het bewaken. Makkie toch?" "Oké wacht op mij. Ik kom eraan." Ik hing op en liep snel naar de liften.

'Ding' De lift ging langzaam open en ik zocht de kamers af naar nummer 583. Ik zag het van een afstandje al, want er stonden inderdaad 2 politieagenten voor de deur. Iemand trok me een zijgang in. Het was Liam. "Eindelijk ben je er. Daniel moet hier zo snel mogelijk weg. Die agentjes kunnen we makkelijk verslaan, maar de Polar pack is onderweg. Ze hebben gehoord dat Daniel nog leeft en ze komen nu dus hier naartoe." Shit. "Is hij überhaupt in staat om ergens heen te gaan?" Liam keek bedroefd. "Ik ben bang van niet. Ik heb geen idee hoe we dit gaan doen." Maar een plan begon zich al te ontwikkelen in mijn hoofd. "Ik heb een plan." Zei ik en ik trok hem een kamer in. Net zoals ik gedacht had. Twee mensen waren aan het vergaderen. Ik pakte mijn pistool uit mijn riem en richtte het op ze. Ze keken verschrikt op. "Jassen uit, mondkapjes en haarnetjes af, noteblock en naamkaartjes geven." Zei ik. Ze deden even niets. "Kom op!" Ik richte de pistool op één van de dokters hoofden en ze kwamen langzaam in beweging. Na een minuut hadden ze allebei hun doktersoutfit uit en hadden Liam en ik het aan. "Let's go dokter..." Ik las even zijn naamkaartje. "Smit." Ik grinnikte. Ik bond de dokters vast aan hun stoelen zodat ze geen alarm konden slaan. We liepen de kamer uit en deden de deur achter ons dicht. Gelukkig waren al deze kamers geluiddicht. Als ze zouden schreeuwen zou niemand ze horen. We liepen de kamer uit. Het plan was begonnen. Ik liep naar de agenten en zei: "Wij moeten bij meneer Porter zijn. Hij moet een nieuwe behandeling hebben en daar willen we met hem een afspraak voor maken." De agenten keken elkaar even aan en deden de deur open. "Alleen de vrouw." Zei een van hen terwijl ze Liam tegenhielden. Ik knikte en Liam keek me chagrijnig aan. Ik liep de kamer binnen en deed de deur achter me dicht. Ik liep naar het bed toe, waar Daniel lag. "Wat nu weer? Niet weer die irritante detectives toch?" Ik lachte en haalde het mondkapje en haarnetje van mijn hoofd. "Amber? Oh gelukkig dat je er bent!" "Shh! Die politieagenten staan nog buiten." Hij zakte terug op zijn bed. "Gaat het? Kan je lopen? Liam en ik hebben een plan om je hier weg te halen." Hij schudde zijn hoofd. "Ik kan rechtop zitten maar niet lopen. Dan val ik om." Ik keek hem even raar aan. "Leuk shirt trouwens." Zei ik voor de grap. Hij had zo'n typisch ziekenhuisshirt aan. Hij keek me chagrijnig aan. "Oké, optie 1: We nemen je mee in een rolstoel, Optie 2: We doen alsof er iets heel ernstig is en je moet met spoed behandeld worden. Wat heel erg opvalt, maar dan zijn we van die agenten af." "Beter de eerste optie, dan valt het niet zo op." Ik knikte. "Oké, eerst die agenten dan maar." Ik liep de kamer uit naar de gang, waar Liam op de zat te wachten. "Wilt hij de behandeling?" Vroeg hij. "Jazeker, hij wilt het zo snel mogelijk. Dus dan hebben we nog maar één probleempje." Hij keek me aan alsof hij het snapte en telde af. "Drie, twee, één." De agenten keken ons raar aan voordat we ze aanvielen.

"Wat moeten we met ze doen?" Vroeg Liam. Sleep gewoon de kamer in. Ze zijn nog wel bewusteloos voor een tijdje. We sleepten de politieagenten in Daniels kamer en hij ging meteen rechtop zitten. "Het is zo goed om jullie te zien. Serieus." "We moeten opschieten. De Polar Pack is onderweg." Daniels lach was meteen verdwenen. "Rolstoel?" Ik had er een op de gang zien staan. Ik haalde hem en Daniel ging erin zitten. "Wat nu?" Vroeg Liam aan mij. "Naar de garage. We gaan een ambulance stelen." We stapten in de personeelslift en gingen naar de garage. De deuren van de lift gingen open en het eerste wat ik zag was Journalisten en politie. Dat kon nog wel een probleem worden. "Blijf hier verborgen." Zei ik tegen Daniel en Liam. Ze stonden om een hoekje zodat de politie en de journalisten hen niet konden zien. Ik liep snel naar de dichtstbijzijnde ambulance en ging er in zitten. Ik voelde onder het dekboard naar loszittende snoertjes. Jawel, daar waren ze. Ik pakte het apparaatje waarmee je auto's kon starten zonder de sleutel te hebben en startte de ambulance. Ik reed een stuk achteruit, zodat Daniel en Liam meteen konden instappen zonder eerst in het zicht te komen van de politie en de journalisten. Even later stapten ze allebei in, Daniel met de hulp van Liam, maar het lukte. Er waren drie stoelen voorin de ambulance, dus dat was handig. Ik keek naar het deskboard, op zoek naar een... Ah, daar was het al. Ik drukte de knop in, en meteen begonnen de sirenes boven op de ambulance te loeien. De politie en journalisten keken verschrikt op en maakten een weg vrij voor de ambulance. "Bukken." Zei ik tegen Daniel. Ik reed langs de menigte mensen en we waren weg.