Upside-Down

Hoofdstuk 30

Opeens viel er iets op mijn hoofd, samen met heel veel stof, Ik hoestte en keek wat het was. Het was een stukje plafond. Ineens begon het te kraken en ik zag een groot stuk naar beneden vallen, recht op mij af.

Mijn ogen werden groot en ik kon me niet bewegen. Het was alsof ik bevroren was en alles ging in slow motion. Maar ineens lag ik op de grond, met Daniel boven op me. Met een bonk hoorde ik het stuk plafond op de grond vallen. Had hij...? Ik keek langs hem en zag dat we ongeveer 50 centimeter naast het stuk plafond lagen. That was close. Ik keek op naar Daniel en zag dat hij al naar mij keek. En toen besefte ik me dat hij boven op me lag. Hij had gelukkig niet zijn hele gewicht op me, hij hield zichzelf omhoog op zijn ellebogen en keek in mijn ogen. Hij leunde in en zijn voorhoofd lag nu tegen die van mij. "Wat doe-" Mijn zin werd afgebroken doordat Daniel zijn lippen op die van mij plaatste. Ik bevroor. Hij... Hij... Fvck. Wat? Voordat ik door had wat er nou eigenlijk was gebeurd was hij al gestopt. Zonder dat ik het doorhad had ik mijn ogen dichtgedaan. Toen ik ze weer open deed zag ik Daniel met een frons naar me kijken. Na een paar seconden keek hij weg van me. "Sorry, dat had ik niet moeten-" Maar dit keer brak ik zijn zin af door mijn lippen op die van hem te plaatsen. Na een paar seconden reageerde hij en kuste terug. Mijn armen had ik om zijn nek geslagen en ik rolde ons over zodat ik nu boven op lag. Volgens mij wisten we allebei dat dit niet goed was. Hij een maffiabaas, ik een maffiabaas... Maar daar dachten we nu niet aan. En daar was ik behoorlijk blij mee. Ik haalde mijn lippen van die van hem om weer op adem te komen en keek hem aan. Hij keek mij ook aan en glimlachte. Ik kon de glimlach op mijn gezicht niet weghouden en lachte terug. "Um, ik denk dat we weer terug moeten gaan." Zei ik na een tijdje. Daniel knikte en ik stond op. Ik hield mijn hand voor hem uit zodat hij ook kon opstaan. Toen we allebei weer stonden keek ik hem snel even aan voordat Daniel zijn mysterieuze koffer pakte en we weer terugliepen. Wat de fvck was er net gebeurd?

We liepen stil door de verwoeste gangen. Ik denk dat we allebei aan het nadenken waren over wat er net was gebeurd. Vond hij me leuk... Op die manier? Ik weet wel dat ik hem leuk vind, maar... Dit word veel te lastig. We zouden 'vijanden' moeten zijn. Maar nee, hier zijn we dan. Samen, lopend door de gangen. Daniel stopte voor een grote deur en deed het open. Ineens waren we weer buiten en hoorde ik allemaal stemmen. We stonden in de achtertuin van het verbrande huis. De zon scheen en de tuin was prachtig. Maar als ik achter me keek zag ik de ruïne van het Packhuis, wat de sfeer verpestte. Daniel liep naar de groep toe en bleef op een afstandje bij ze vandaan. Hij hief zijn handen op en iedereen werd meteen stil. Ik liep zacht een beetje van hem vandaan, zodat ik wat minder opviel. Toen iedereen stil was begon Daniel zijn verhaal. "Ik weet dat ik een tijdje weg ben geweest en jullie in de steek heb gelaten. Ik weet dat dit niet mijn eigen schuld was, maar toch moet ik mij verontschuldigen. Ik ben zo snel mogelijk van het ziekenhuis terug hierheen gekomen om jullie allemaal verder te helpen en de pack weer op te bouwen. Maar de schade is groter dan ik dacht. Ik denk dat iedereen wel weet dat we hier niet kunnen blijven. De Polar Pack kan elk moment terugkomen en daarom hebben we een nieuwe plek nodig. Terwijl ik in het ziekenhuis lag heb ik verschillende plekken opgezocht, om te kijken voor een Packhuis groot genoeg. Maar helaas heb ik niets kunnen vinden. Ik weet niet waar jullie nu verblijven, maar ik weet wel dat dat vast niet onder de beste omstandigheden zijn. Maar als iemand een plek weet waar we onopvallend kunnen blijven voor een bepaalde periode, steek je hand op." Iedereen was stil en niemand stak zijn hand op. Arme Daniel. Zijn pack had nergens om te blijven. Dit voelde vast verschrikkelijk voor hem. Hij was verantwoordelijk voor ze en ze hadden geen onderdak. En niemand stak zijn hand op. Daniel haalde zijn hand door zijn haren in frustratie en zuchtte diep. Dus besloot ik iets terug te doen voor hem. Hij heeft inmiddels net mijn leven gered. "Jullie zouden bij mij kunnen blijven... Ik weet dat dat niet de ideale situatie is, maar jullie zullen ten minste onderdak hebben en veilig zijn van de Polar Pack." Zei ik. Daniel keek me met grote ogen aan. "En wie ben jij?" Vroeg iemand in de groep mensen. Ik keek naar Daniel om te kijken of ik het mocht zeggen. Hij knikte en ik stapte naar voren. "Ik ben Amber Adams. Ook wel bekend als Ashe Adams, dochter van Aaron Adams, leider van de Adams Pack." Ik hoorde een paar mensen verrast reageren en daarna begonnen ze te mompelen onder elkaar. "Amber, kan ik even met je praten?" Vroeg Daniel. Ik knikte en we liepen een eindje weg van de groep mensen. "Dit kan je niet doen. We zouden vijanden moeten zijn! Hoe zou jouw pack reageren? Dit gaat nooit werken." I schudde mijn hoofd. "Daniel, jouw pack heeft nergens om naar toe te gaan. En wat mijn pack betreft, ze hebben geen keus. Ik ben de leider en als ik zeg dat de Porter pack bij ons verblijft, moeten ze het er eens mee zijn. En bovendien heb ik een gastenhuis vlak bij mijn eigen Packhuis, dus hoeven ze niet onder één dak met mijn pack te wonen. Geef het toe. Je moet dit wel accepteren want je hebt geen andere keus." Hij knikte fronsend en was stil voor een tijdje. "Oke dan." Zei hij zacht. We liepen terug naar de groep mensen die weer stil waren geworden toen ze ons aan zagen komen. "Ik heb een besluit genomen. Onze pack, of wat er nog van over is, gaat morgen met het vliegtuig naar Nederland. Daar zullen jullie verblijven in een huis op het land van de Adams Pack. Jullie zullen geen ruzie maken of ruzie uitlokken. Amber geeft ons een plek om te slapen, en daar zouden we dankbaar voor moeten zijn." Zei Daniel "Hoe weet je dat ze te vertrouwen is? Ze zou ons kunnen vermoorden de seconde dat we op haar land zijn." Reageerde iemand uit de groep. "Zie ik er uit alsof ik hier iedereen wil vermoorden? Ik ben dan misschien baas van de Adams Pack, maar dat betekent niet dat ik zo gewelddadig ben als de Polar Pack. Ik kwam hier een uur geleden rustig met de auto aanrijden met Daniel naast me. Als ik jullie zou willen vermoorden had ik net zo goed Daniel kunnen vermoorden en dan zou jullie Pack uit elkaar drijven omdat jullie geen sterke leider meer hebben. En het is niet zo dat jullie een keus hebben. Of je blijft hier, onder slechte omstandigheden in een ruïne, of je komt mee naar Nederland waar je je eigen kamer hebt, elke dag eten zonder er iets voor hoeven te doen. Je kan zelf kiezen." Zei ik. De mensen keken met fronsende wenkbrauwen toe. Ik snapte het wel, de keus is moeilijk. Maar ik ben echt niets van plan. Als de Polar Pack nu ook mijn pack aanvalt zullen ze de enige pack in Europa zijn en dat willen we niet. Daarom heb ik de Porter Pack nodig om zich weer op te bouwen en net zo sterk te worden als ze eerst waren. "Jullie mogen je spullen gaan pakken. Of wat er nog van over is." Zei Daniel. De mensen liepen stil weg. Toen iedereen weg was draaide Daniel zich naar mij. We keken elkaar voor een tijdje aan voordat hij begon te praten. "Dank je." Zei hij. "Ik weet niet wat ik had moeten doen met als die mensen als jij er niet was." Ik schudde mijn hoofd. "Geen probleem."