Upside-Down

Hoofdstuk 5

Na we in de mega keuken hadden gegeten gingen we naar de game kamer. En hingen grote schermen met een Xbox, Wii en een PlayStation er aan verbonden.

''Zullen we een potje spelen?'' Hij wees naar de Wii. Ik glimlachte en zei: ''Jahoor, welke spellen zijn er?''

''We hebben echt bijna alles.'' Antwoordde Josh.

''Hebben jullie Mario Kart?'' Vroeg ik

Josh lachte en haalde Mario Kart uit een mega kast dat helemaal vol zat met spellen. Hij startte het spel op, gaf mij een stuurtje en plofte op een bank tegenover een mega scherm. Ik ging naast hem zitten en het spel begon.

''HA! Ik heb weer gewonnen!'' Zei Josh. Ik keek hem met een vernietigende blik aan. Hij had me net 2x dik ingemaakt. ''Maar jij speelt vals.'' Zei ik voor de grap. Hij keek me verontwaardigd aan. ''Helemaal niet. Jij bent gewoon jaloers.'' Zei hij lachend terwijl hij knipoogde. Ik voelde mijn wangen rood worden en keek snel weg.

Hij stond op en deed de Wii uit. ''Zullen we verder?'' Vroeg hij.

Ik had verwacht dat het huis echt een doolhof zou zijn, maar dat viel wel mee. Het waren gewoon 2 lange gangen en een grote hal. En tientallen deuren. We stopten met lopen toen we bij een grote houten deur kwamen. Josh deed de deur open en stapte naar binnen. Ik glimlachte wijd toen ik zag wat voor kamer het was. ''Een muziekkamer.'' Zei ik bewonderend. Overal lagen instrumenten. Gitaren, akoestisch en elektrisch, een viool, een drumstel, een keyboard en in het midden van de kamer een zwarte vleugel. Het was prachtig. ''Niemand maakt gebruik van deze kamer, dus eigenlijk is niets gebruikt. Ik snap sowieso niet waarom we het hebben ik bedoel... We zijn hier in de maffia niet bij een concert...' Ik liep naar de vleugel en bewonderde het. ''Speel je een muziekinstrument?'' Vroeg hij. ''Speelde.'' Zei ik. ''Laat me raden..... Piano?'' Ik lachte. ''Ja ik zat op les.''

''Hoelang?'' Vroeg hij

''Van mijn 7e tot mijn 15e ongeveer. Daarna speelde ik niet zoveel meer. De laatste keer was op mijn...'' Ik zuchtte diep. ''Op mijn moeders begrafenis.'' Het was even stil. ''Oh.'' Zei Josh na een tijdje. ''Erm.. Zullen we verder gaan?'' Ik knikte en we liepen verder.

Na de rondleiding was ik doodop. Na de muziekkamer waren we nog naar de bibliotheek en de fitness ruimte geweest. Josh liep met me mee naar mijn kamer. We waren druk in gesprek over vanalles-en-nog-wat. Ik wist nu best veel van hem. Hij is 24 jaar oud, hij heeft een zusje en ouders die denken dat hij overleden is. ''Hoezo denken ze dat je overleden bent?'' Vroeg ik. ''Je hoeft het niet te vertellen hoor, als je dat niet wilt.'' Zei ik er snel achteraan. We waren bij mijn kamer aangekomen en hij zei: ''Misschien een andere keer.'' Ik knikte en gaapte. Josh keek me lachend aan. ''Ja, ik ben moe.'' Zei ik. ''Nou, dan ga ik maar. Je hebt je rust hard nodig. Morgen gaan we naar je oude huis en brengen we je spullen hier. 7 uur sta ik voor je deur.'' Ik keek hem met grote ogen aan. ''7 uur!? Ben je helemaal ge-'' ''Weltrusten!'' Onderbrak hij mij lachend en liep weg. Ik zuchtte diep en liep mijn kamer in. Ik poetstte mijn tanden, zocht een pyjama uit, zette mijn wekker en plofte op het mega bed. Verzonken in gedachten over wat er allemaal gebeurd was de afgelopen paar dagen viel ik in slaap.

___

Veronica aan de zijkant... :|