Upside-Down

Hoofdstuk 21

A/N: Oké, misschien duurde het iets minder dan een week ;) Kort hoofdstukje, maar ze worden weer langer :)

~

Ik liep door de donkere tunnel, waar ik helemaal niets zag. Ik drukte mijn zaklamp aan en een witte straal scheen door de tunnel. Ik probeerde zo ver mogelijk te kijken, maar zag geen einde. Ik zuchtte diep en liep verder, voorzichtig over de losse stenen lopend. Na een tijdje liep de tunnel dood en splitste zich in 2 grote ventilatiebuizen. Hier moest ik naar rechts. Ik klom in de rechterbuis, en merkte dat het erg nauw was. Ik klom er weer uit, haalde mijn rugzak van mijn rug, bond het om mijn voet heen en klom er weer in. Zo had ik geen last meer van die rugzak. Ik kon nu wat makkelijker door de tunnel heen kruipen. Er waren een paar splitsingen naar links, naar rechts en naar boven, maar de vrouw had gezegd dat ik gewoon rechtdoor moest blijven gaan. Ik kroop weer langs een splitsing en hoorde mensen praten. Oké. Ik was er dus al bijna. Ik kroop door en kwam bij een groot venster terecht. Aan alle 4 de hoeken zaten schroeven. Ik pakte de schroevendraaier uit mijn zak en schroefde ze los. Ik probeerde het venster er zacht af te halen zodat het niet te veel lawaai maakte, maar het kwam met een harde knal neer. Ik kroop snel uit de buis en stond midden in de garage. Ik stond even stil om te horen of iemand me had gehoord, maar ik hoorde niets. "Lekker dan Amber." Hoorde ik een stem sarcastisch zeggen. Het was Zach. Ik keek om me heen, maar ik kon hem nergens vinden. "Je hoort me door een microfoontje aan de kraag van je jas. Ik had het er vanochtend opgeplakt. Ik dacht dat het wel handig zou zijn." Ik keek naar de kraag van mijn jas, waar inderdaad een klein microfoontje zat. "Oké. Trap of lift?" Vroeg ik. "Doe zo normaal mogelijk, doe alsof je hier elke dag komt en gewoon bij de pack hoort. Dus neem de lift. Ik bestuur het wel." Antwoordde Zach. Ik knikte en liep naar de lift. Na een paar seconden gingen de deuren open en ik stapte in. Er scheen een rood lampje boven de cijfers van de verdiepingen, maar een paar seconden later werd het groen. Ik grijnsde en ontspande een beetje. Doe alsof je bij de pack hoort. "Oh, shit." Hoorde ik Zach zeggen. Mijn ogen werden groot. "Wat is het?"De lift gaat eerst naar een andere verdieping, waar iemand staat te wachten. Ik ademde diep in en weer uit, zodat ik me weer ontspande. "Sorry, ik zag het net te laat. Gewoon doen alsof je bij de pack hoort." Zei Zach. Ik voelde dat de lift vaart minderde, en even later gingen de liftdeuren open. Een man van ongeveer 40 jaar stapte in en groette me. Ik mompelde wat terug en hij drukte op het knopje van een andere verdieping. In de lift hingen spiegels, dus ik zag de man nieuwsgierig naar me kijken. Een paar seconden later fronsde hij en zijn ogen werden groot. Ik haalde snel uit naar zijn hoofd en sloeg hem knock-out. Ik versleepte zijn lichaam een beetje zodat je niet meteen kon zien dat er iemand in de lift lag. Net toen ik klaar was gingen de deuren weer open en ik kwam in de al-zo-bekende hal terecht. Ik keek even om me heen, maar er was niemand. Ach, het was ook al iets van 12 uur nu... "In haar kantoor, eh?" Fluisterde ik in de microfoon. "Jup, rechtdoor, 1e rechts, 2e deur links." Ik knikte en liep er naartoe. "Succes." zei Zach nog.

Ik stond voor Veronica's kantoor en dacht even na wat ik zou doen. Moet ik kloppen? Moet ik deze deur intrappen en binnenstormen? Ik dacht even na en kwam met een goed plan. Ik deed mijn capuchon op en stopte al mijn haar er in, zodat je mijn haar niet meer zag. De capuchon was best groot, dus je zag alleen het onderste deel van mijn gezicht. Ik klopte op de deur, en even later hoorde ik een: "Binnen!" van een bekende stem die me rillingen bracht. Gelukkig was ze er. Ik kon niet het hele huis gaan afzoeken. Ik stapte het kantoor in en sloot de deur achter me. "Wat is er, ik ben druk." Zei ze geïrriteerd. Ah, ze is nog steeds een bitch. Niets veranderd. Ik begon rond te lopen, de boeken in de boekenkasten te bewonderen. Er was niets veranderd. Zelfs de volgorde van de boeken niet. "Waarom stoor je me? Als je nu niet antwoord jaag ik een kogel door je hoofd." Zei Veronica boos. "Dat heb je wel vaker geprobeerd, maar het is nooit gelukt. Waarom zou het nu lukken?" Zei ik, nog steeds met de capuchon ver over mijn hoofd getrokken. Ze keek me even verward aan. Na een paar seconden betrok haar gezicht. "Nee." Ze haalde uit naar de telefoon, maar ik richtte een pistool op haar. "Leg de telefoon terug." Zei ik, met het pistool op haar hoofd gericht. Met trillende handen legde ze de telefoon terug in de standaard. Met mijn vrije hand haalde ik de capuchon van mijn hoofd en keek haar recht in de ogen aan. "Wat doe je hier Amber?" Vroeg ze zenuwachtig. "Wat denk je zelf?" Vroeg ik. Ze slikte even. "Je weet dat als ik dood ga, deze hele pack uiteen zal vallen? Er zal niemand meer zijn om het te leiden." Ik lachte. "Wat als ik de nieuwe leider word?" Nu lachte Veronica. "Ach Amber. Je eigen vader wilde je niet hebben, je verloofde Josh heeft je verlaten... Waarom zou je de moeite doen?" Fugger. "Even dat je het weet, ik heb heel veel hulp gehad van Jouw pack. De hulp om hier te komen en je te vermoorden." "Het is geregeld. Niemand zal Veronica te hulp schieten. De pack wilt jou graag als nieuwe leider." Hoorde ik Zach door het microfoontje zeggen. Ik was even afgeleid en Veronica drukte op een knopje, onder haar bureau. Meteen ging er een loeiende sirene af, en ik hoorde de deur achter me automatisch op slot draaien. Er kwamen rolluiken voor de ramen naar beneden rollen en een rood licht ging aan, zodat we nog iets konden zien. Ze keek me uitdagend aan. Ik stond tegenover haar en keek haar aan met een is-this-all-you-got gezichtsuitdrukking. Want na een paar seconden hield de sirene op, de rolluiken rolden weer omhoog, het rode licht ging weer uit en ik hoorde de deur achter me weer open gaan. Veronica keek me verstomd aan. "Ik zei toch dat de hele pack je weg wilde hebben?" Zei ik met een grijns. Ik zag dat ze probeerde weg te rennen, maar ik had mijn pistool al op haar gericht. Net voordat ze bij de deur kwam trok ik aan de trekker en een kogel schoot uit mijn pistool. Ik zag Veronica op de grond zakken en ze bleef roerloos liggen.

Ik hoorde iemand van de gang aan komen rennen en even later stond Zach hijgend in de deuropening, met een big-smile op zijn gezicht. "Je bent vrij, Amber. Er zit niemand meer achter je aan. Je kan doen wat je wilt." Ik was nog steeds een beetje van slag van het beeld voor mijn ogen. Veronica lag op de grond met een plas bloed om haar heen, dat steeds groter werd. Zach keek haar even aan en zei toen: "Ik laat iemand dat wel opruimen." Ik knikte en omhelsde hem. Het was voorbij. Er kwam niemand meer achter me aan. Ik kon doen wat ik wilde. "Kom op, iedereen zit beneden te wachten op hun nieuwe leider." Zach sloef zijn arm over mijn schouder en we liepen de deur uit, naar de mensen die op mij aan het wachten waren.