Upside-Down

Hoofdstuk 2

Ik werd wakker van een hobbel in de weg. Waar was ik? De vorige nacht kwam weer terug. Ik zat nog in de auto en de motor reed nog steeds voor ons. Ik moet mezelf sterk houden. Alsof dit mij helemaal niets uitmaakt. ''Hoe laat is het?'' Vroeg ik aan de man links van mij. Hij zei niets. Ik hoorde mijn maag rommelen. ''Ik heb honger.'' Zei ik weer tegen de man. Hij zei weer niets. Tot mijn verbazing was ik erg rustig. Ik ben net ontvoerd! Ik hoor nu te huilen!

Toen kreeg ik een idee. Ik had het gezien op tv, toen een man ontvoerd werd. Ik keek of ik mijn gordel om had. Nope. Ik pakte de gordel en deed hem om. De man naast me keek me vragend aan. ''Dat is veiliger.'' Zei ik. Wat ik nu ging doen kon mijn leven kosten. Oké, die man van tv was een vampier en hij kon eigenlijk niet dood, maar ik heb geen keus.

Óf dít proberen, óf ontvoerd worden en misschien wel gemarteld of verkracht worden? Dan ga ik liever voor het eerste. Ik zat op het puntje van mijn stoel en hield met mijn rechterhand de stoel voor me stevig vast. Ik schoot met mijn linkerhand naar het stuur en trok er hard aan. De auto begon te slingeren en reed van de weg af. Naast de weg was er een heuveltje. De auto rolde een paar keer over de kop en kwam rechtop weer op de grond, beneden aan het heuveltje. Ik had mijn hoofd een paar keer keihard gestoten en ik had knallende hoofdpijn. Alle 4 de mannen in de auto waren bewusteloos, of... nog erger. Ik klom over de man naast me en deed de autodeur open. Ik klom er moeizaam uit en begon te lopen. Alles deed pijn. Ik viel op de grond en zag de jongen die op de motor zat met een bezorgd gezicht aanrennen. Alles werd wazig en toen zwart.

Ik keek op tegen een wit plafond. Ik keek om me heen en zag dat ik in een ziekenhuis lag. Hoe...? De gebeurtenissen van de vorige dag kwamen terug. Ik moet hier zo snel mogelijk weg, dacht ik totdat de jongen van eerder en 3 mannen de kamer binnenkwamen. De jongen kwam lachend naar me toe.

''Ik ben onder de indruk!'' Zei hij.

''Waarom dat?'' Zei ik geërgerd.

''Al je ideeën. Je hebt nu... 2x geprobeerd weg te komen? Slimme ideeën moet ik toegeven. Maar je hebt geluk dat je in het ziekenhuis ligt en niet in een kist, zoals die man die bij je in de auto zat.''

Ik kreeg kippenvel. Was dat echt waar? Was die man door mij overleden?

''Niemand vond hem aardig, dus het is op zich geen probleem.'' Zei hij droog.

''Hoe kan je dat zeggen!? Ik heb net iemand vermoord!'' Ik voelde tranen opwellen. De jongen liep naar me toe en zei met een grijns: ''Grapje.'' Ik werd boos en sloeg op zijn harde buik. Zou hij een sixpack hebben? Vast wel. Stop met zo te denken Amber! Ew. Het leek alsof het geen pijn deed, want hij liep rustig naar een stoel aan de andere kant van de kamer en pakte een stapel kleren die er op lagen. ''Doe dit aan, dat zit wat beter dan je ziekenhuis outfit.'' Ik pakte de stapel kleren en liep naar de badkamer om me om te kleden. Het waren zwarte kleren. Zo somber. Eigenlijk hoort er alleen nog een zwarte zonnebril bij. Dan ben ik echt zo'n belangrijke crimineel. Ik lachte in mezelf. Ik deed de kleren aan en keek in de spiegel. Ik schrok. Mijn hele arm was blauw/bruin, overal zaten schaafwonden. Er zat een grote bult op mijn voorhoofd en een snee op mijn wang. Mijn haar was vreselijk. Het zat helemaal door de war. Ik probeerde het met mijn vingers te kammen, zonder succes. De jongen kwam aanlopen en zei: ''Ik ben Joshua by the way. Maar iedereen noemt me Josh.''  

''Dus... Josh. Waarom maak je eerst mijn auto en nog geen tien uur later ontvoer je me?'' Vroeg ik.

''Ik maakte je auto omdat ik gewoon aardig ben en de rest vertel ik een andere keer.'' Antwoordde hij. ''Hier, zet deze op.'' Hij gaf me... Je raad het al, een zwarte zonnebril. Ik deed het op en hij pakte mijn arm waar ik geen pijn had en liep met mij en de 3 mannen de kamer uit naar de parkeerplaats van het ziekenhuis. We liepen naar een zwart busje. Waarom moest alles zwart zijn? Zwarte motor's, zwarte auto's, zwarte busjes, zwarte outfits... Josh deed de achterklep open en ik stapte in het busje. Ik ging op de grond van het busje zitten. Josh en een andere man kwamen ook achter in het busje zitten. Gezellig. Na eindeloos te piekeren viel ik in slaap.

Ik werd wakker omdat het busje vaart minderde. ''We zijn er.'' Hoorde ik Josh tegen de andere man zeggen. ''Maken we haar wakker of..?'' Vroeg de andere man aan Josh. ''Ik ben wakker.'' Zei ik terwijl ik opstond. Ik zag witte vlekken voor mijn ogen en begon te wankelen. ''Gaat het?'' Vroeg hij. ''Ja, iets te snel opgestaan denk ik.'' Waarom is hij zo aardig? Het is eng.

Josh deed de deur van het busje open en ik sprong er uit. Het was ondertussen al licht geworden. Ik keek om me heen en zag dat we in een bos waren, in the middle of nowhere. Ik draaide me om en ik hield mijn adem in. Er stond een mega huis. Nouja, geen huis. Het was meer een villa. (Foto rechts, en ja, het is het Salvatore's boarding house :) )Ik volgde Josh het huis in. We kwamen in een grote hal met voor me een grote trap. Van buiten leek het huis ouderwets, maar vanbinnen was het supermodern. Josh nam me mee naar boven en liep een kamer in. Het was mega. Er stond een groot hemelbed tegen de muur, een bureau, een kaptafel, een bank met een grote tv erachter en 2 geheimzinnige deuren. Aan het slot te zien zat er achter een van de deuren een badkamer. Ik hoorde mijn maag rommelen. ''Ik heb honger.'' Zei ik tegen Josh. ''Ik haal wel wat. Ik ben zo terug.'' Hij liep de kamer uit en ik hoorde een slot omdraaien. Ik liep naar de deur en het was inderdaad op slot. Ik liep naar de geheimzinnige deur om te kijken of er iets bijzonders te vinden was. Ik liep naar binnen en hield mijn adem in. Het was een mega inloopkast. Aan de rechtermuur hingen hemdjes, vestjes, truien, noem het maar op. Aan de linkermuur hingen broeken, rokjes, shortjes en jurkjes. Ik keek mijn ogen uit. De muur tegenover me stond vol met schoenen en tassen. Ik zag sneakers, laarzen, hakken en slippers. Deze kamer is vast van een vrouw... In het midden van de inloopkast was een soort keukeneiland (maar dan van een inloopkast: een inloopkasteiland! :D) met lades. Ik deed een lade open en er lagen prachtige kettingen, armbanden, oorbellen, ringen, horloges en zelfs piercings. Dit was echt de droom van ieder meisje. Ik liep terug naar de kamer en Josh kwam binnen met een pizzadoos. ''Je lust vast wel pizza toch?'' Vroeg hij. Ik knikte, pakte de doos uit zijn handen en nam meteen een stuk. Josh keek toe hoe ik de pizza op at.

''Van wie is deze kamer?'' Vroeg ik met mijn mond vol aan Josh.

''Van jou.'' Zei Josh glimlachend

Ik keek raar op.

''Van wie zijn dan al die kleren?''

''Van jou.'' Zei hij weer.

''Hoe lang denk je wel niet dat ik hier blijf?''

''Langer dan je denkt.'' Antwoordde hij.

Hij liep de kamer uit terwijl ik nog in gedachten verzonken was.

Josh's P.O.V.

Ik liep Amber's kamer uit naar beneden. Ik stond in de hal en hoopte dat Mr. Adams snel weer terug zou komen en Amber alles uit zou leggen. Ondanks haar pogingen om te ontsnappen was ze erg rustig. Ik dacht dat ze gillend en schreeuwend meegenomen moest worden. Ik moest lachen toen ik dacht aan de mannen die in het ziekenhuis lagen door het auto ongeluk. Ik moest toegeven, ze was erg slim. Ik zag haar gezicht weer voor me toen ik zei dat John overleden was door haar. Ik had bijna medelijden met haar.

Ik hoorde glasgerinkel. Het geluid kwam van boven. Ik rende met 2 treden tegelijk de trap op naar Amber's kamer. Ik rende haar kamer in en zag dat er een raam gebroken was. Ik rende naar het raam en keek daar beneden. Daar stond Amber. Ze keek me even aan en rende toen weg. Het was een hoge sprong, zo te zien heeft ze nergens last van. Ik rende naar beneden, achter haar aan.