Upside-Down

Hoofdstuk 7

Josh deed de deur van mijn huis open en ik stapte naar binnen. Ik schrok. Alles was een rommel. Iemand is hier geweest en heeft mijn hele huis doorzocht. Josh keek bedenkelijk. ''Jullie hebben dit niet gedaan toch?'' Vroeg ik aan Josh.

''Nee, dit was iemand anders. Waarschijnlijk van de Porters pack.'' Hij keek rond.

''Pak snel de spullen die je nodig hebt.'' Zei hij.

''Oke, wil je van boven mijn laptop en sierradendoos pakken? Ze liggen allebei op mijn bureau op mijn kamer. De trap op, tweede deur links. Dan pak ik beneden mijn spullen.''

Josh knikte en rende naar boven. Ik liep naar het schilderij dat aan de muur hing. Ik haalde het er af en keek naar de kluis die verscheen. Ik typte de code in en de kluis ging open. Ik pakte mijn paspoort en al het geld eruit. Er lag ook een pistool van mijn vader van toen hij nog hier woonde. Ik deed alles in mijn rugzak en deed de kluis weer dicht. Ik hing het schilderij weer op en liep naar de kast aan de andere kant van de kamer. Ik pakte mijn rijbewijs, portemonnee en mobiel eruit en stopte het ook in mijn tas.

Josh's P.O.V.

Ik liep de trap op naar Ambers kamer. Het was precies zoals ik me voorgesteld had. Vrolijk en gezellig. (Foto aan zijkant) Ik liep naar Ambers bureau, pakte haar laptop en sierradendoos en stopte het in mijn tas. Ik keek de kamer rond en stopte toen er iets in mijn oog flikkerde. Ik liep naar het raam om te kijken wat het was. Ik schrok toen ik op het dak van het huis tegenover een man zag staan, die een sniper in zijn hand had. Ik draaide me om en rende naar beneden.

Ambers P.O.V.

Toen ik net de tas op mijn rug had kwam Josh binnenrennen en rende op mij af. Ik hoorde een schot en het raam van de woonkamer was gebroken. In een flits lag ik op de grond met Josh bovenop mij en hij vertrekte zijn gezicht. Hij rolde van mij af en greep meteen naar zijn schouder. ''Josh, gaat het? Moet ik je naar het ziekenhuis brengen?'' Vroeg ik. Een ander schot werd afgevuurd en de vaas 10 cm naast me viel in scherven op de grond. We renden gebukt naar de keuken, waar we hopelijk veilig waren.

''Nee, breng me terug naar het huis, naar Anna.'' Antwoorde hij.

Ik pakte zijn tas met mijn laptop en sierradendoos en deed het in mijn rugzak. Josh stond langzaam op en vroeg: ''Gaat het? Ben je niet geraakt?''

''Nee, niet geraakt. Dankzij jou. Dankje.''

Hij knikte en zei: ''We moeten nu snel naar de auto, voordat er meer mensen komen. Of de politie. Die sniper-man is denk ik al weg.''

Ik knikte en liep naar de hal. Josh volgde mij.

''Oké luister goed, ren snel naar de auto, je start de auto meteen en rijd zo snel mogelijk weg. Ik kan niet rijden met mijn arm, dus moet jij dat doen. De auto heeft kogelwerend glas, dus in de auto ben je veilig, voor de zekerheid. Misschien is sniper-man er nog wel.''

Ik knikte en deed de voordeur open. Ik rende snel naar de auto en Josh rende achter mij aan. Toen ik net in de auto zat hoorde ik een oorverdovende knal. Ik keek naar mij huis en rookwolken stegen er van af. ''Rijden!'' Schreeuwde Josh over het lawaai heen. Ik startte de auto en reed snel weg.

Toen we op de snelweg waren deed Josh zijn shirt uit, pakte een eerste hulp verbanddoos uit het deskboard en begon het om te doen. Hij had een sixpack en v-lijn. Hehehe. Hij zag me kijken en knipoogde. Ik keek snel weg en voelde mijn wangen roder worden. Jerk.

Toen hij verband om zijn schouder had gedaan kwam er meteen een rode vlek door het witte verband. ''Weet je zeker dat het gaat?'' Vroeg ik. ''Ja, de kogel zit er nog in, maar dat kan ik nu niet zelf er uithalen. Dat moet Anna doen.'' Zei hij rustig. Hij deed zijn shirt moeizaam weer aan. Mijn mobiel begon in mijn tas te trillen. Josh keek me verbaasd aan. ''Mijn mobiel.'' Zei ik. Hij deed mijn rugzak open, pakte mijn oude samsung galaxy y er uit, haalde het uit elkaar en gooide het uit het raam. ''Waarom doe je dat? Dat is mijn mobiel!'' Zei ik verontwaardigd. ''Er zit waarschijnlijk een chip in zodat je kan zien waar je mobiel is. En we willen natuurlijk niet dat de politie naar het huis komt. Ik koop wel een nieuwe voor je.'' Ik trok mijn wenkbrauwen op. ''Alles beter dan dat oude ding...''

We kwamen bij het huis aan en ik reed de garage in, Josh pakte zijn telefoon en belde Anna. ''Anna, waar ben je?'' Zei hij door de telefoon. ''Ik ben geschoten in mijn schouder.'' Zei hij heel rustig. Het was even stil. ''Nee, Amber is oké." Zei hij terwijl hij naar mij keek. 'Oké, we komen eraan.'' Hij eindigde het telefoongesprek en we liepen naar de lift. Op verdieping -1 stopte de lift en twee mannen kwamen de lift in. Ik keek naar de verdieping waar ze vandaan kwamen. Muren hingen vol met wapens. Geweren, messen, zelfs pijl en boog! De deuren schoven dicht en we kwamen aan bij de Begane Grond. We liepen de gang door tot we bij een deur kwamen waar Josh op klopte. De deur ging bijna meteen open en Anna keek bezorgd naar Josh. ''Ga zitten.'' Zei ze. Josh ging op de tafel zitten en deed zijn shirt weer uit. Ik keek om me heen. Het was een grote kamer met allemaal doktersspullen. Een grote kast bedekte de muur en het stond helemaal vol met potjes medicijnen. Whoa. Ik ging op een stoel zitten en wachtte tot Anna klaar was.

''Dus...... Wat wil je nu doen?'' Vroeg Josh. ''Nou.... In de lift zag ik die mannen uit een kamer met wapens komen.....'' Antwoordde ik. Ik was echt benieuwd hoe het er verder uit zag. "Oké... Lego!" Zei hij. Toen we in de kamer kwamen keek ik mijn ogen uit. "Je vader zei dat je  schietlessen krijgt, voor een pistool en een sniper, en verder krijg je les in messenwerpen en zelfverdediging." Zei Josh achter me. Ik draaide me om en zei: "Woah, dat is behoorlijk veel. Maar heb ik dat serieus nodig?" Josh keek me met gefronste wenkbrauwen aan. "Tuurlijk heb je dat nodig! Die sniper-man had je bijna vermoord! Waarschijnlijk gebeuren er meer van dat soort dingen, en dan moet je je wel zien te verdedigen." Hm. Goed punt. "Wanneer beginnen de lessen?" Vroeg ik. "Overmorgen. Daarna 5 dagen in de week training, van 9 tot 4." Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "9 tot 4... Dat is net zolang als een schooldag! Op school kon ik het al nauwelijks volhouden..." Zei ik gefrustreerd. "Ik hoop dat je dit een stuk leuker gaat vinden dan school. Of werk." Zei Josh.