Upside-Down

Hoofdstuk 11

Ik werd wakker in een donkere kamer. ''Hallo?'' Zei ik. ''Amber?'' Hoorde ik een klein stemmetje zeggen. ''Nadia, ben jij dat?'' Vroeg ik. ''Ja.'' Antwoordde ze ''Tuurlijk, join the party.'' Hoorde ik Gray sarcastisch zeggen. ''Gray! Oh gelukkig ben ik hier niet alleen.'' Zei ik. ''Waar zijn jullie?'' Vroeg ik terwijl ik opstond. ''Hier.'' Zei Nadia. Ik liep op het geluid af en daar zaten Nadia en Gray. Gray had een chagrijnige blik. ''Waar zijn we?'' Vroeg ik. ''Wie heeft ons ontvoerd?'' Nadia antwoordde: ''Waarschijnlijk de Porters Pack. Of de Polar Pack, maar waarschijnlijk de Porters.'' Ik knikte en ging naast ze op de grond zitten. ''Dus... Wat gaan we nu doen?'' Vroeg ik. ''Laten we naar het strand gaan.'' Zei Gray weer sarcastisch. Ik keek Nadia even aan en ze rolde met haar ogen. ''Is er ergens een lichtknopje ofzo?'' Vroeg ik. ''Nee, ik heb al gekeken.'' Zei Gray kortaf. Die was niet blij. ''Dus... Om de tijd door te komen... Vertel iets over jezelf dat ik niet weet.'' Vroeg ik en Nadia begon meteen te vertellen. ''Mijn moeder overleed bij mijn geboorte, en ik woonde bij mijn vader en mijn broer. Mijn vader mishandelde ons soms en zorgde niet echt goed voor ons. Met mijn broer ging het slecht, hij was steeds vaker van huis en deed aan drugshandel enzo. Hij woonde nog wel thuis, maar hij was er niet vaak. Op mijn verjaardag ging ik met vriendinnen uit eten en ik kwam later thuis dan ik had afgesproken met mijn vader. Hij ging helemaal door het lint en begon me te schoppen en te slaan. Zo erg dat ik bewusteloos was. De volgende dag werd ik wakker in een vreemde kamer en ik had verband om enzo, en ik had geen idee waar ik was. Toen kwam mijn broer de kamer binnen en zei dat ik niet meer terugging naar onze vader en dat ik daar zou blijven wonen. Hij was inmiddels opgenomen in de Adams Pack en hij had je vader gevraagd of ik hier kon blijven wonen en getraind kon worden. Je vader vond het goed, gezien onze thuissituatie en zo kwam in in de pack...'' ''Whoa...'' Zei ik en het was even stil totdat Gray begon te vertellen: ''Ik heb mijn ouders nooit gekend. Ik zat in een weeshuis tot mijn twaalfde. Niemand adopteerde me dus ik liep weg. Voor 2 jaar leefde ik op straat. Ik sliep op bankjes in het park en stal mijn eten. Om een beetje geld te verdienen brak ik in in huizen en stal spullen en verkocht het door. Ondertussen had ik mezelf geleerd om om te gaan met een geweer. Ik had ondertussen wel een plaats gevonden om te slapen, een leegstaand huis. Daar sloeg ik ook mijn gestolen spullen op. Op een nacht had ik ingebroken bij een groot huis en ik vluchtte weg door een klein, donker steegje naast het huis. Ik was bijna het steegje uit tot een politiewagen voor het steegje met loeiende sirenes stopte. Ik draaide me snel om en rende terug het steegje in, met de zware tas met de gestolen spullen op mijn rug. Ineens werd ik een huis binnengetrokken en door een man meegesleurd. We renden naar de achtertuin en we vluchtten via de achterkant van het huis weg. We werden niet meer gevolgd en we kwamen bij mijn huis aan. Ik vroeg waarom hij me had geholpen en hij zei dat ik hem aan hem deed denken toen hij zo oud was als ik. Ik nodigde hem in. Dat was het laatste wat ik kon doen... Hij kwam binnen en keek met grote ogen naar de gestolen spullen. 'Woon je hier?' Vroeg hij. Ik knikte en zei: 'Ja, er is geen water, geen wc, geen douche, maar ik heb ten minste een dak boven mijn hoofd en een opslagplaats voor mijn spullen.' 'Hoe zou je het vinden als ik een plaats voor je had waar je wel alles had en genoeg te eten had zonder te hoeven stelen?' Ik wist dat hij er iets voor terug wilde hebben. 'Wat wil je ervoor terug?' Vroeg ik. Hij zei: 'Mijn baas zoekt nog iemand zoals jou. Je krijgt een plaats om te slapen, mooie kleren en eten. Verder steel je eigenlijk voor mijn baas.' Ik dacht even na. Het was beter dan dit huis en om eten te stelen. En verder deed ik wat ik leuk vond: stelen. 'Oké.' Zei ik. Hij bracht me naar het huis in het bos en zei: 'Welkom bij de Adams Pack.' En ik schrok me helemaal dood. De Adams Pack was de grootste in Europa. Waarom zouden ze mij willen? Ik werd naar mijn kamer gebracht en het was heel luxe allemaal. Ik had mijn eigen badkamer, een inloopkast vol met kleren en ik werd getr-.' Ze werd afgebroken door het licht dat aanging en een deur aan de andere kant van de kamer ging open. ''Jij?!'' Schreeuwde ik tegen de man die de kamer binnenkwam. Het was de man waar ik in de Starbucks tegenopbotste. ''Hai.'' Zei hij met een grijns. ''Opstaan.'' Zei hij tegen ons. Ondertussen was en een andere man de kamer binnengekomen en keek ons nieuwschierig aan. ''Wie zijn jullie?'' Vroeg ik. ''Aangenaam, mijn naam is Aiden, en dit is Liam.'' Zei de Starbucks man. ''Ah, Aiden Porter? Cute. Waarom zijn we hier?'' Vroeg ik. Aiden was één van de zonen van de leider van de Porters Pack. ''Ik denk dat je wel weet waarom jullie hier zijn.'' Zei Aiden. Natuurlijk. Ze wilden de Adams Pack overnemen en mijn vader laten kiezen tussen mij en de Pack. Aiden en Liam hadden Nadia en Gray vastgepakt en ze liepen de kamer weer uit. "Nee! Amber!" Schreeuwde Nadia terwijl ze zich los probeerde te wringen. Gray keek me met tranen in haar ogen aan voordat de deur dichtviel en ik weer in het donker zat.

Nadia's P.O.V.

Gray en ik werden door Aiden en Liam naar een andere kamer gebracht. Daar werden we geblinddoekt en weggebracht. Ik hoorde deuren opengaan en een koude wind kwam me tegemoet. We waren buiten. We liepen even en stopten toen. ''Stap in.'' Zei Aiden. Ik zocht met mijn handen Gray en we stapten samen het busje in. Ik hoorde nog iemand instappen en de deuren gingen dicht. Even later begon het busje te rijden. Waar gingen we naartoe? Na ongeveer 10 minuten gereden te hebben stopte het busje. Iemand pakte me vast en deed de deuren open. Ik stapte voorzichtig uit, om niet te vallen, want ik was nog steeds geblinddoekt. ''Lopen.'' Hoorde ik Liam zeggen. Ik pakte Gray's hand vast en we liepen langzaam rechtdoor. ''Stop maar.'' Zei hij weer. Ik hoorde voetstappen weglopen en het busje wegrijden. Wacht... Wat? ''Zijn ze nou weg?'' Vroeg Gray. ''Ik denk het...'' Zei ik en ik probeerde mijn blinddoek af te krijgen. Mijn ogen moesten even wennen aan het licht en ik keek om me heen. We waren op een verlaten parkeerplaats. Gray had ondertussen ook haar blinddoek afgedaan en zei: ''What the... Waar zijn we?'' Ik haalde mijn schouders op en zei toen: ''We moeten zo snel mogelijk terug naar Adams en vertellen dat Amber is ontvoerd. Gray knikte en we liepen naar het dichtstbijzijnde huis. ''Ding, dong.'' We hoorden wat geschuifel achter de deur voordat die openging. ''Hallo mevrouw, we zijn verdwaald en we weten dus niet waar we zijn. Zouden we misschien uw telefoon mogen lenen om onze oom te bellen? We logeren bij hem.'' Vroeg Gray aan de oude vrouw in de deuropening. ''Ach, maar natuurlijk meisjes.'' Zei ze. ''Kom binnen!'' Ze gaf ons de telefoon en vroeg: ''Ook thee misschien?'' Gray en ik schudde onze hoofden en zeiden: ''Nee bedankt, we moeten zo weer snel weg.'' De vrouw knikte en zei: ''Natuurlijk, ik laat jullie even alleen om te bellen. Als jullie iets nodig hebben ben ik in de keuken.'' Wat een lief vrouwtje. Gray toetste Mr. Adams nummer in en zette de telefoon op speaker zodat ik ook mee kon luisteren. ''Met Aaron Adams.'' Hoorden we aan de andere kant van de lijn. ''Mr. Adams! Er is iets gebeurd tijdens het shoppen.'' Zei Gray. ''Gaat alles goed? Is Amber bij je?''

''Het spijt me om te zeggen meneer, maar Amber is ontvoerd door de Porters Pack.''

We hoorden gevloek en een vaas die in scherven viel. Die was niet blij. Wat best wel logisch is.

''Waar zijn jullie nu?''

''We zijn ergens bij een oud vrouwtje in huis. We hebben geen idee waar.''

''Vertel, wat is er gebeurd?''

''We waren aan het shoppen en we kwamen erachter dat we gevolgd werden. We besloten om ons op te splitsen, maar ik werd gepakt, en Nadia en Amber blijkbaar ook. Maar toen werden Nadia en ik ineens weer vrijgelaten. Waarschijnlijk om het nieuws tegen u te zeggen. Amber is daar nog. We hebben geen idee waar dat was, we werden geblinddoekt.''

''Kom zo snel mogelijk hierheen.''

''Ja meneer.'' Zei Gray en ze hing op.

''Let's go.'' Zei ik tegen haar. We bedankten het vrouwtje, stolen een auto en vonden de weg terug naar het huis.

Mr. Adams P.O.V.

Hoe kon dit gebeuren? Ik belde Josh en zei dat hij met spoed naar mijn kantoor moest komen. Als we haar niet kunnen vinden zou ik moeten kiezen. Of Amber of de Pack. Ik had dit onderwerp altijd kunnen vermijden maar nu... Er werd op de deur geklopt. ''Binnen!'' Riep ik. Josh kwam hijgend binnen en plofte op de stoel tegenover me. Ik zei het maar meteen. ''Amber is ontvoerd.'' Zijn gezicht betrok. ''Ik wil dat je haar vind. Nadia en Gray zijn op weg hierheen en zij weten er meer over. Ga met ze praten.'' Hij keek voor zich uit en zei niets. Na een tijdje stond hij op en liep de kamer uit. Arme jongen. Ik weet dat ze goede vrienden zijn. Misschien wel meer... En ik begon verschillende mensen te telefoneren die mee konden helpen met Amber zoeken.