Upside-Down

Hoofdstuk 28

"De Polar Pack was serieus nét in het ziekenhuis voordat wij weg waren." Zei Liam terwijl hij zijn telefoon weer in zijn broekzak stopte. Ik knikte. Gelukkig maar. Nu maar hopen dat ze ons niet hebben weg zien gaan... Ik keek steeds weer in de achteruit spiegel, maar niemand volgde ons. "Bedankt trouwens." Mompelde Daniel. "Geen probleem." Zei ik voordat ik me weer op de weg concentreerde. "Nu de Polar Pack de 2 na grootste is zal het me niet verbazen als ze mijn pack ook proberen over te nemen." Ik zuchtte. Hoe kunnen we dit oplossen? Ik moet sowieso terug naar de Pack... Dus moet ik Engeland weer verlaten. Maar het zal nog wel een tijdje duren voordat de Polar Pack weer durft aan te vallen... Dus ik heb nog wel een tijdje. "Wat ga je met de overige leden doen? Van je pack?" Vroeg ik aan Daniel. "Er liggen er veel in het ziekenhuis en een paar zijn nog steeds in het packhuis. Ookal is het daar niet veilig. Ik moet eigenlijk zo snel mogelijk een andere plek zien te vinden..." Ik knikte. "Niet dat we daar het geld voor hebben." Mompelde hij zacht. "Wat zei je?" Ik hoorde hem wel, maar ik wilde het zeker weten. "We hebben bijna geen geld meer. Bijna alle apparatuur is door de Polar Pack ingenomen en in het Packhuis zit ook geen waarde meer. Er is zo veel schade..." Ik fronsde. Ik zou ze kunnen helpen, maar... Ik wacht het nog maar even af. "Oké, we gaan eerst langs mijn huis zodat je je kan omkleden en daarna gaan we naar je Packhuis? Kijken wat er nog van over is en hoeveel mensen het hebben overleefd?" Hij knikte. Ik pakte mijn mobiel uit mijn zak en belde Julia. Na een paar seconden nam ze op. "Amber? Wat is er? Is alles goed gegaan?" Ik knikte. Oh wacht, dat kan ze niet zien. "Ja hoor, alles is prima. Ik wil alleen weten of er nog kleren van Zach liggen? Daniels hoofd schoot omhoog en keek me raar aan. Wat? Zach is een goede vriend. Hij is wel eens een paar keer blijven slapen... Ik richtte me weer op het telefoongesprek en ik hoorde Julia rondlopen, een kast opendoen en ik hoorde geschuifel. "Er ligt nog een stapeltje kleren ja." "Oké, we zijn bijna thuis." Zei ik en ik hing op. Het was nog steeds raar om mijn huis 'thuis' te noemen. Zo voelde het niet echt. Maar het was een gezellig huis en dat was goed genoeg. Ik toetste de code in van het hek voor mijn huis. "Welkom." Zei de mechanische stem weer. Ugh. Ik hoorde Daniel naast me zijn lach proberen in te houden. Hij wist hoe irritant ik die stem vond. De hekken gingen open en ik reed de oprijlaan op. Ik reed naar de garage en zag Liam met grote ogen om zich heen kijken. "Waar haal je al die auto's vandaan?" Vroeg hij met bewonderen. "De meeste zijn gestolen... Sommige zijn gekocht. Eigenlijk is er maar 1 gekocht, de rest gestolen." Zei ik terwijl ik de motor van de ambulance uitzette. De sirene ging uit en ik zag Julia met grote ogen het huis uit komen. Ik zwaaide naar haar. "Wij zijn het maar!" Riep ik en ze keek opgelucht. We liepen een stukje door de tuin en Liam bleef met grote ogen om zich heen kijken. Heeft hij nog nooit een grote tuin gezien? Julia hield de deur voor ons open en ik hoorde Liam achter me fluisteren: "Wooh." Ik lachte en schudde mijn hoofd. "Je mag wel rondkijken als je dat wilt." Zei ik en hij keek me met grote ogen aan. "Maar ik heb overal camera's hangen dus niets uithalen." Waarschuwde ik hem. Hij knikte en liep weg. Het is echt nog een groentje. Ik liep de trap op en Daniel volgde me. "De kleren liggen nog in de kast op de logeerkamer." Hoorde ik Julia zeggen vanuit de keuken. Ik liep naar de logeerkamer en opende de kast. Ik haalde het stapeltje kleren er uit en legde het op het bed. Daniel pakte een wit shirt en een blauwe spijkerbroek. Ik legde het stapeltje kleren weer in de kast en liep de kamer uit. "Ik ga ook omkleden, ik wil niet de hele dag er als een f.cking dokter er uit zien. Mijn kamer is twee kamers naar rechts voor als je iets nodig hebt okay?" Hij knikte. Ik liep de kamer uit en deed de deur achter me dicht. Ik liep naar mijn eigen kamer en sprong op het bed, met mijn gezicht in het matras gedrukt. Na een paar seconden liep ik naar de kast en deed mijn doktersoutfit uit. Ik gooide het in een hoekje en deed een zwarte spijkerbroek met een wit zomerhemdje aan, en daar overheen een leren jack. Ik besloot geen sieraden om te doen. Die waren alleen maar onhandig. Ik deed mijn haar weer los en kamde het door. Ik liep de kamer uit en botste bijna tegen Liam aan. "Erm... Kan ik misschien hier omkleden?" Vroeg hij. Net op dat moment kwam Daniel de logeerkamer uit. Zijn witte shirt was nét iets te klein waardoor zijn sixpack erg goed te zien was. Ik keek snel weg, voordat hij door had dat ik staarde. "Jup, in de kast in die kamer ligt een stapeltje kleren." Zei ik terwijl ik naar de kamer wees waar Daniel net uit kwam. Liam knikte en liep de kamer in. "Wij zijn in de keuken." Zei ik terwijl ik Daniel meetrok. Hij trok ineens aan mijn arm waardoor ik met mijn rug tegen de muur knalde. What the... Daniel kwam heel dichtbij staan en zette zijn handen aan beide kanten van mijn hoofd zodat ik niet weg kon. "Wie is Zach?" Vroeg hij. Was dit serieus....? Ik rolde mijn ogen. "Dat gaat je niks aan." Zei ik met een lach. Zijn wenkbrauw ging omhoog. "Wie is hij?" Zei hij nu harder. Oké, dat had dus geen zin. "Beter zet je even een stap terug. We zijn nu in MIJN huis, en JOUW pack is bijna geen pack meer." Toen hij niet antwoorde sloeg ik hem in zijn maag waardoor hij voorover boog. Daarna gaf ik hem nog een knietje waardoor hij zich vast moest grijpen aan de muur, anders viel hij om. Ik liep langzaam van hem weg. "Oh, and by the way, Zach is een vriend. Niets meer, niets minder. Ookal weet ik niet waarom je dat zou willen weten..." Ik liep langzaam de trap af en liep de keuken in. "Waarom deed je dat? Ik kom net uit het ziekenhuis!" Zei Daniel terwijl hij achter me aan strompelde. Ik haalde mijn schouders op. "Wil je iets te drinken?" vroeg ik onschuldig. Hij keek me even aan alsof ik gek was en knikte daarna.

We waren aan het praten over de pack toen Liam binnenkwam in kleren die veel te groot waren. Ik moest mijn lach inhouden. Voor Daniel waren ze te klein, voor Liam veel te groot. Hij keek me chagrijnig aan, pakte een glas en schonk zelf drinken in. "Doe alsof je thuis bent." Zei ik sarcastisch. "Zal ik doen." Zei hij terug. Hij deed me een beetje denken aan Gray... "Dus... Wanneer gaan we naar je Pack? Dan moeten we onderweg ook even de ambulance droppen ergens. Ik heb er thuis al twee." Liam keek me raar aan. "Oké, sinds Daniel in deze omstandigheden niet kan rijden gaat Liam in de ambulance en komt Daniel bij mij in de auto. Je volgt mij gewoon en daarna komt Liam bij ons in de auto en laten we de ambulance daar gewoon staan okay?" "Erm... Ik kan niet rijden." Zei Liam. Ik zuchtte diep. Wat kan hij wel? De bel ging. "Julia! Kan je kijken wie dat is?" Ik hoorde haar van de trap lopen en de code van de camera bij het hek intoetsen. Ik hoorde een 'bliep' wat betekende dat ze de hekken open had gedaan voor wie er was. What the heck? (A/N: ahahaha Heck. snap je m? Nee? ok. :( )Waarom vraagt ze het niet eerst aan mij? "Julia wie is dat?" Ik rende naar de voordeur en zag nog net een felrode auto de oprit oprijden. "Vertrouw me Amber." Zei ze. Ik vertrouw niemand. Dat zou ze onderhand moeten weten. Ik schudde mijn hoofd, pakte mijn pistool vanonder mijn broekspijp vandaan en verschool het in mijn mouw. Ik hoorde autodeuren dichtslaan en ik rende naar buiten, mijn pistool op de persoon gericht. Toen ik zag wie het was liep ik mijn pistool vallen en rende naar haar toe. "Gray!" Riep ik lachend terwijl ik haar omhelsde. "Amber!" Zei ze in dezelfde toon. Ik zag vanuit mijn ooghoeken Daniel en Liam ons raar aankijken en liet haar los. We liepen terug naar het huis en ik pakte mijn pistool weer op en verstopte het weer in mijn broekspijp. "Daniel Liam, dit is Gray, Gray, dit zijn Daniel en Liam." Ze knikte. Ze keek alsof ze Daniel herkende, maar zei niks. "Sorry dat ik stoor, maar ik dacht dat het weer eens tijd was om langs te komen. Kan ik trouwens even met je praten?" Vroeg ze terwijl ze snel naar Daniel en Liam keek. Ik knikte. "We zijn zo weer terug." Zei ik tegen Daniel en Liam terwijl ik ze buiten liet staan. Wat een goede gastvrouw ben ik toch... Ze trok me mee naar de keuken, ver genoeg dat Daniel en Liam ons niet konden horen. "Jij. Bent. Gek." Zei ze boos. Ik rolde mijn ogen. Gaan we weer... Ik had precies dezelfde speech gekregen van Nadia een paar maanden terug. "Gray, ik weet wie hij is, wat hij heeft gedaan, wat zijn plannen zijn, ik weet alles. En ik heb de keuze gemaakt hem te vertrouwen, omdat hij mij heeft laten zien dat hij te vertrouwen is." Zei ik droog. Ze was even stil. Ze sloot haar ogen en kneep in haar neusbeen. (Dat deel van je neus waar je knijpt als je een bloedneus hebt of hoofdpijn (: ) Na een tijdje begon ze weer te praten. "Ik weet dat je niet gek of dom bent, dus ik hoop nu alleen maar dat je de goede keuze hebt gemaakt. Ik vertrouw je, en als jij hen vertrouwt, zal ik ze ook wel moeten vertrouwen." Antwoordde ze. Wow. Ze had een heel andere reactie dan Nadia. Ik omhelsde haar. "Ik ben blij dat je er bent. Ookal is dit niet het beste moment." "Wat waren jullie aan het doen? Heeft het te maken met de aanval op de Porter Pack?" Ik knikte. "Daniel is net uit het ziekenhuis en we gaan nu zijn pack bezoeken. Kijken wat er nog van over is." Ze knikte. "Je hoeft niet mee, je kan ook hier blijven." Zei ik. "Nah, wat moet ik hier in mijn eentje doen?" Ik haalde mijn schouders op. "Let's go then." Daniel en Liam keken ons vreemd aan toen we weer naar buiten liepen. "Alles goed?" Vroeg hij. "Prima." Antwoorde ik. Ik liep naar de garage. "Oh, Gray, kan jij rijden? We moeten de ambulance even ergens droppen." Ze keek me raar aan. "Ach, waarom niet." "Heb je sleutels of...?" "Apparaat ligt in de ambulance." Ze knikte. Het was fijn dat ze meteen wist wat ik bedoelde. "Kan je wel goed lopen? Of moet ik een rolstoel meenemen vanuit de ambulance?" Vroeg ik aan Daniel. "Ik ga echt niet bij mijn eigen pack aankomen in een rolstoel als een kneusje." Antwoorde hij. Daar had hij wel gelijk in. Ik haalde mijn schouders op. "Liam gaat bij Gray in de ambulance, Daniel bij mij." Gray keek me aan van: Serieus...? Ik grijnzde en stak mijn duim op. Ze rolde haar ogen en stapte in de ambulance. Ik stapte in mijn zwarte Audi A3 en Daniel strompelde naar de andere kant. Eigenlijk zou ik hem moeten helpen... Nah. Heartless? Jup. I startte de motor en reed de garage uit. Ik zag dat het Gray ook gelukt was om de ambulance te starten en we reden achter elkaar de hekken uit.