Kayıp

Kayıp / 5

# Wolf Larsen - If I Be Wrong #

*******

Banyo kapısının kulpu seri bir şekilde, birkaç defa aşağı ve yukarı oynadı. Yeniden. Kapının ardından fısıltıyla çıkan pürüzlü, alttan alta vahşi istekle dolu bir ses duyuldu. "Küçük kız?"

Duştan bedenine akan suyun sesine karışan seslenişi duyduğunda irkilerek başını ardını görebilecekmişcesine duş perdesine çevirdi Defne. Korkuyla yutkundu. Kendi isminin fısıltıyla yeniden seslenildiğini ve banyonun kapısının yeniden, bu kez daha sert zorlandığını duydu. Cevap veremedi.

"Aç kapıyı hadi küçük kız." Kapı yeniden açılmaya çabalandı. "Sana zarar vermeyeceğim merak etme, sadece yeni küçük bir oyun oynayacağız..."

Etrafına kendisini koruyacak bir cisim ararcasına bakındı Defne. Bir şey demekten ve cevap vermekten korktu. Suyu kapatmadan olduğu yerde titremeye başladı. Henüz on altı yaşında bile değildi ama korkusu yaşını aşıyordu o an. "Git buradan," diyebildi kısık bir seslenişle. "Git!"

Kapının ardındaki sesin bu bağırışıyla kesilmesiyle bir an rahatlayacak gibi oldu. Elini musluğa götürdü ve suyu kapatarak dışarıyı dinledi. Küvetten çıktı. Kapının ardındaki bornozunu üzerine hızla geçirdikten sonra kapıdaki kilidi havlu ile örtüp eline banyoda bulabildiği en sert nesneyi, demirden yapılmış bir kova sapını aldı.

Uzaklaşan adım seslerinin kısa zaman sonunda yeniden yaklaşmaya başladığını duyduğu anda ise nefes alışverişlerini artırdı. Kapının arkasında kesilen ayak seslerinin ardından, çok kısa bir zaman sonra kapının banyo tarafında duran anahtarının banyonun mermerine düşme sesini duyarak kısık bir çığlık attı. Deliğin diğer tarafından anahtar itilmişti. Kapının yeniden zorlandığını duydu. Gözyaşları saçlarından yüzüne damlayan sulara karıştı.

"Hadi ama..."

Ses açılmaya zorlanan kapının ardından, çok daha yakından geldi bu defa. Defne kapıya sırtını yaslayarak destek olurken parmaklarını dişleyip yutkundu. Elindeki demiri daha sıkı tuttu ve diğer eliyle de bornozunu sıktı, kapı sağlam değildi, her an açılabilirdi ve o an ince bedeni bunu durdurmaya yetemezdi. Çığlık atsa da birilerinin onu duyabileceğinden şüpheliydi. Müstakil evlerinde ve evin etrafında hiçkimse yoktu o saatlerde, biliyordu. Yine de bağırmak için dudaklarını araladı ancak bağıramadan duraksadı.

"Vasfi!?"

Banyonun dışından, uzaktan gelen yüksek bir kadın sesiyle kapının ardındaki sesin durduğunu ve sinirli, anlaşılamayan kelimeler mırıldandığını duydu.

"Vasfi!?"

Kapıdan uzaklaşmaya başlayan ayak sesleri en sonunda ileride, uzak bir noktada kesildi. "Ah..." dediğini duydu Defne, dışarıdaki kadın sesinin, şaşkınca. Bu kadın Defne'nin evlatlık verildiği çiftten biriydi, yani artık annesi. "Burada mıydın?"

"Evet," dedi az önce banyo kapısını zorlayan adam, sesi homurdanır gibi hoşnutsuzdu ama kelimelere yaydığı normal tını; kendisini gizliyordu. "Mutfaktaydım."

"Evde bu kadar rahat gezmemelisin, demiştim." Banyonun karşısındaki mutfaktan poşet sesleri geldi. "Tahsin gelebilir."