"Bazen, geçen sadece zamandır, bazı acılar bâki kalır.
Bazı sözler bedenlere, bazı aşklar kalplere,
bazı dostluklar da anılara saklanır..."
Yetimhanede büyümüş dört arkadaşın kayıp zamanlarının,
yok oluşların,
katlanılamaz acılara rağmen hayata ye...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Açelya, Defne'nin sorusu bittiğinde çıt dahi çıkmayan yemek masasındaki sessizliği kimsenin bozmayacağını anlarken; diğerleri gibi kendisini de sardığı belli olan şaşkınlığından en çabuk sıyrılan kişi oldu. Ortamı ısıtıp yumuşatan bir ses tonuyla onu yanıtladı ve "Tabii ki de var," dedi onun sorusunu havada bırakmamak adına. "Hoş geldin!"
Defne, ayağa kalkan ve kendilerine doğru yaklaşan Açelya'nın, onun mesafeyi korumasına fırsat bırakmadan samimiyetle kendisini sarmasını ve gülümseyerek geri çekilmesini izledi. O sırada da bundan nedensiz bir rahatsızlık duydu. Sahte de olsa onun Andaç ile evli olması fikri hala, tek başına buna yetiyordu.
Kendisinden çekilen Açelya'nın bakışları hemen yanındaki Bade'yi bulduğunda o da yan tarafına baktı ve ikisinin gözlerinden geçen hafif endişeli ama anlaşır bakışları yakaladı.
"Arkadaşının ameliyatı," dedi Açelya bu bakışlara eşlik eder bir tonlamayla. "İyi geçti umarım Bade?"
Bade, onun neden bahsettiğini anlamasa da kendisinin yemeğe geç katılmasındaki kurtarıcı bahanenin bu olduğunu kolaylıkla anlayarak "Evet," diye onayladı Açelya'yı. Ona ve her zamanki yardımcı samimiyetine içten içe minnet duyarken "İyiydi," diye devam etti. "Küçük bir operasyondu zaten." Hemen yanındaki Defne'yi işaret eder gibi bedenini ondan tarafa doğru hafifçe çevirdi. "Defne ile de dönüşte karşılaştık. Bu akşamki bir planının iptal olduğunu söyleyince yemeğe davet ettim, o da kırmadı." Ali İhsan'a baktı çekinir gibi duran suçlu tavırla. "Haber veremedim, bunun için özür dilerim."
Ali İhsan ona cevap vermeden, başını ciddiyetle masadan tarafa çevirirken Açelya dikkatli bir şekilde Bade'ye baktı. Birkaç saniye duraksadı ve ardından yeniden gülümseyip başını eğip kaldırdı. "Çok iyi yapmışsın." Defne'ye çevirdi yüzünü. "Yalıya geldiğin ilk gece seni yemeğe davet etmemiş olmanın pişmanlığı hala vardı zaten üzerimde. En azından böyle biraz iyi hissetmiş olacağım. Hem de masamıza ayrı bir renk gelmiş olacak." Arkasına, masadan tarafa döndü Açelya ve babası Ali İhsan ile göz göze geldiğinde az önce Bade'ye cevap vermeyen yaşlı adama gülümsedi. "Değil mi?"
Ali İhsan, her ne kadar davetsiz misafirlerden ve emr-i vakilerden fazlasıyla nefret ediyor oluşunu dışavuran, hoşnutsuz bir ifadeye sahip olsa da kızı Açelya'nın neşeli tavrını bozmama ve ortamı sıcak tutma çabasını hissederek resmi bir havada çenesini belli belirsiz eğip kaldırdı. Defne'yle konuşsa da ona değil masadan tarafa bakarak yarım ağızlı, ciddi bir ses tonu kullandı. "Hoş geldiniz."
"Hoş buldum." Dedi Defne, bakışlarını adamdan tarafa çevirerek. Bir kez daha gözleri Ali İhsan'a değdiğinde yeniden delice öfkelenecek gibi hissetse de uzun bir nefesle kendisini frenledi, hızla gözlerini ondan çekti ve kendisini davet ederek masaya doğru geri yürüyen Açelya'nın peşine takıldı.
