Multimedya: Attack On Titan - Call Your Heroes (Call Your Name × Reluctant Heroes) [İki AOT şarkısı mash-up yapılmış, gözler şelale ㅠㅠ]
Jimin
31.12.2015 - 20.45
Sakin yolda yürürken, bir yandan düşünüyordum. Yoongi ve Seunghwan'ın ilişkisine karışmam ne kadar doğruydu?
Bir yanım Yoongi'nin benim arkadaşım olduğunu, onun -ve Seunghwan'ın- iyiliği için bunu yapacak birinin olması gerektiğini söylerken; diğer yanım her kim olursa olsun, insanların ilişkilerine burnumu sokmamam gerektiğini savunuyordu.
Seunghwan üzülecekti, hem de çok. Yoongi de yıllardır yapmaya çalıştığı şeyi, sevdiği insanları az tutma arzusunu bir kenara atmış olacaktı ve belki de o da üzülecekti.
İkisi için de kötü sonuçlanacak bir rüyadaydık. Her halükârda ter içinde uyanacağımız bir rüyaydı içinde olduğumuz. Ancak, bunun en acı yanı uyanamayacak olmamızdı.
Son köşeyi de dönüp çift katlı, bahçeli evlerden oluşan sokağa girdim. Bu civardaki bütün evler böyleydi, iki blok ilerideki benim evimin bulunduğu sokak gibi.
Yoongi ve ailesinin evi açık pembe boyalı, panjurların hepsinde çiçek resimlerinin bulunduğu, Yoongi'nin ruhu ile tamamen zıt bir evdi. Bu eve ilk geldiğimde, evin küçük bir oğlu değil de kızı vardır diye düşünmüştüm. Somurtkan, hiçbir şeyi beğenmeyen bir oğlan beni büyük bir hayal kırıklığına uğratmıştı.
O zamanlar nereden bilebilirdim ki Yoongi'nin en yakın arkadaşım olacağını?
Bir aptal gibi küçüklük anılarımı yâd edip gülümseyi kesmemi söyledim kendime. Bazen, daha aklı başında olan tarafım bunu yapması için çocuksu tarafıma emir verirdi ve bundan korkmuyor değildim.
Cebimde titreyen telefona ulaşmak için elimi dar kotun cebime attım. Yoongi arıyordu, şaşırtıcı bir biçimde.
"Evin önündeyim." dedim onun konuşmasına fırsat vermeden, geciktiğim için aradığını düşünerek.
Hırıltılı nefes alış verişler kulağıma ulaştığında, tam olarak kapı ziline basmak üzereydim.
"Şifre doğum yılım." dedi zorlukla konuşarak. Öksürüyor, konuşmaya çabalıyor ve tekrar öksürüyordu ciğerleri sökülecek gibi.
"Yoon? Neyin var?"
Aceleyle 1-9-9-8 (y.n: Şimdiki zamanda liseye gidebilmeleri için yaşlarını küçültmem gerekti, biliyorsunuz.) rakamlarını tuşladım demir bahçe kapısının yanındaki panelde. Koşarak avluyu geçip, aynı şeyi evin giriş kapısı için de yaptım ve ayakkabılarımı bile çıkarmadan, "Yoongi!" diye seslenerek üst kata çıktım.
Odasında olduğunu düşünüyordum ancak orası boştu. Yatak her zamanki gibi dağınıktı ve birkaç gömlek ile pantolon etrafa saçılmıştı. Odanın içindeki minik ebeveyn banyosundan gelen bir öksürük ve garip bir ses Yoongi'nin orada olduğunu gösteriyordu.
"İçeride misin?" diye seslendim kapıyı hızlıca tıklatarak.
Kapı açıldığında, tokmağa tutunarak yürümeye çalışan Yoongi neredeyse üstüme devriliyordu. Onu hemen tutup yere oturttum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
pale hearts
Fanfiction"Öleceğim." diyor genç çocuk, kız onun saçlarıyla oynarken. "Sorun değil," Kız beceriksizce gülümsüyor. "Hepimiz ölüyüz zaten."
