Sana'y Sa Susunod (LADS #1) // (Completed)

Kabanata 24

Nang malaman ni Ate Thelma ang desisyon ko ay pumayag siya sa gagawin ko. Nang handa na akong umalis ay nagbyahe na ako. Ako na ang nagmaneho ng kotse ko papunta sa Maynila. Nagdala rin ako ng snacks para hindi ako gutomin sa buong byahe.

Nang mag- stop over ako ay sinubukan kong tawagan si Theo ngunit hindi na naman siya sumasagot.

Baka busy lang.

Nagbyahe ulit ako at nagpatugtog para magising. Nang makarating sa kalakhan ng Maynila ay dumeretso ako sa building nila. Tanghali na kaya't alam kong bukas na ang building nila.

Tinawagan ko ulit si Theo pero hindi na naman siya sumasagot. Tinext ko siya,

'Nandito ako sa baba ng building mo.'

Agaran naman siyang nagreply.

'Wala ako sa building. Nasa Bulacan ako, I have meetings here. Hindi ko pa alam kung kailan ako babalik sa Manila.'

Nagreply ako sa kanya ng okay. Hindi man lang tinanong kung bakit nasa Maynila ako. Pumasok ako sa kotse ko at tinawagan si Oliver habang nagmamaneho papunta sa kanila.

"Pwede ba akong maki- stay jan?"

"Oo naman, walang problema, Ate Luna."

Nag- usap pa kami ng konti at pinatay na rin ang tawag. Nag- doorbell ako sa gate nila at sinalubong ako ni Oliver, siya na ang nagdala ng maletang dala- dala ko. Inayos ko muna ang mga gamit ko at tinext si Theo na dito muna ako kila Oliver makikituloy pero hindi siya nag- reply.

Baka may meeting.

Bununtong hininga na lamang ako sa isipin na iyon. Napatingin ako kay Oliver nang kinatok niya ang nakabukas namang pinto. Umupo siya sa tabi ko.

"Ang lalim ng iniisip mo ah?"

"Wala 'to,"

"Sige, sabi mo eh." Saad niya at tumayo. "Okay ka lang?"

"Oo,"

"Bakit ka pala pumunta dito sa Manila?"

"May sasabihin sana akong importante kay Theo pero hindi siya sumasagot sa mga tawag ko o magreply man lang. Kanina nagtext ako sa kanya kaso nasa Bulacan daw siya. Baka busy lang kaya ganon."

"Do you feel something strange?" Tanong ni Oliver.

"What do you mean?"

"Wala," Saad niya nang binaling sa iba ang tingin. "Aalis na ako, Ate, may pasok pa ako ngayong hapon eh. May pagkain sa baba, kumain ka na lang kapag gutom ka na."

Tumango ako sa kanya at umalis na rin siya. Nang tanungin ako ni Oliver ng ganon mas hindi ako mapakali. But I always put in mind na baka busy lang siya o kaya nama'y may importanteng ginagawa o may importanteng kausap.

Binuksan ko ang laptop ko at nakita ang mga vlogs ko doon. Sa totoo lang, hindi ko inaasahang magiging vlogger ako. And now, I think I'll turn my back at it. Iiwan ko na ang pagva- vlog.

Kinuha ko ang cellphone ko at doon na lang mismo nag- video.

"So hello guys! Tama yung nabasa niyo sa title. Titigil na ako sa pagva- vlog. As of now, alam niyo na kalahati ng buhay ko ay ginugol ko sa pagva- vlog. This is really heartbreaking, to be honest. My first video is from nowhere, sobrang random. Hanggang makapa ko na kung anong patok, kung anong genre ba or kung anong content ang gagawin ko. Beacuse of vlogging, I left this dream that I was holding and living for. I'm not blaming vlogging ha. But this vlogging gave me the feeling of assurance and somesort." Saad ko.

"I want to go back to that dream. I want to go back to what I was holding and living for. I want to pursue it again. Gusto kong mapagod ulit kaka- aral. Gusto kong balikan yun. Vlogging helped me a lot. It helped me to say what's on my mind, to release the creativity inside me. And I'm happy to discover things like that. But I really want to go back and pursue my dreams that I was passionate and will be passionate.  Thank you so much, guys, for staying by my side. Thank you for supporting me. Thank you for listening to me. Thank you so much."

"I love you all,"

"Hello guys! Welcome back to my channel! And for today's video I'll try to recreate The Great Wave of Kanagawa. Gandang ganda kasi ako sa kanya at bentang- benta siya sa akin this past few months and I thought that recreating it will make me happier."

Nagsimula na akong magpinta. Sobrang saya ko sa ginagawa ko. Sa bawat paglapat ng brush na may pintura sa canvas ko ay napapasaya ako lalo. May kumatok sa pinto ko habang ginagawa iyon. Pinause ko na muna ang video at binuksan ang pinto.

"Theo, pasok ka." Saad ko.

Umupo si Theo sa kama ko.

"Nakakapagod magtrabaho!" Singhal niya.

Napatawa naman ako sa kanya at umupo sa tabi niya.

"Nakakapagod pero masaya," Saad niya at ngumiti. Tumingin siya sa canvas. "Wait, nagvi- video ka ba?"

"Oo,"

"Hala! Sorry, sige go on. Dito lang ako sa likod ng camera."

Umupo naman siya sa tabi ng tripod ko at pinlay ang video. Ako naman ay natawa at pinagpatuloy na lamang ang ginagawa. Nang matapos ay hindi mapigilang ngumiti ni Theo.

"Ang ganda," Saad niya.

"Thank you,"

Hinalikan niya ako sa noo at pinagmasadan namin ang painting na ginawa ko.

"I'm really proud of you."

"Ha? Bakit naman?"

"I'm really proud of what you are now. I'm really happy for you."

"Thank you,"

Nakakataba ng puso na marinig ang mga katagang iyon kahit feeling ko ay wala naman akong ginagawa. Niyakap ko si Theo at isinubsob ang mukha sa dibdib niya. Sininghot ko ang amoy niya, paborito ko kasi iyon.

"Baka mamaya masinghot mo na rin ako."

"Hindi ah,"

"Maraming- maraming salamat talaga sa mga tulong niyo. Sana ay magkita- kita tayong ulit. Mahal na mahal ko kayo."