This ain't love

Hoofdstuk 27

Olivia's pov.

UGH!! Ik wist dat het bal verschrikkelijk ging zijn , maar dat ik op het einde van de avond allen , zonder gsm in een donker bos zou belandde ; jha dat is een nieuwtje.
Hoe laat zou het zijn ? 22:00?
Ik zat nog steeds aan het riviertje met mijn rug tegen een boom , mijn arm doet door een of andere rede pijn , het is koud , het enige licht dat er is komt van de maan en mijn wit kleed is sowieso vuil. Kan het nog beter...

Geërgerd neem ik een steen van de grond en gooi die vervolgens hard de rivier in waardoor een grote golf van water over mijn kleed vliegt.
"Shit !!" vloek ik hard en sta recht toen er plots een veel te bekende stem me roept.
"Olivia? Ben jij dat?"
"Liv ben je hier ?"

De stem kwam dichter en dichter , ik kon niet wegsluipen want ik wist niet precies waar hij was en hij mag me niet vinden dus bleef ik staan.

"Liv-"hoorde ik vlak achter me.Zou hij me kunnen zien?
"Omg Liv ik was zo ongerust !!" zei Jayden me en sloeg zijn armen rond me wat pijn aan mijn arm deed. Hij kan me dus wel zien...

"Waarom zelf.Moet je niet bij Bitchany zijn"beet ik hem toe en duwde hem van me weg. Pijn vloog door zijn ogen maar liet voor de rest er niets van merken.
"Liv het is 01:20 het bal is al lang afeglopen-"begon hij maar stopte in het midden van zijn zin en stapte op me af en nam mijn arm vast. Een pijnscheut schoot door mijn arm en trok snel weg.

"Wtf Liv !! Wat is er gebeurd?!" vroeg hij me boos maar ongerust. Ik snapte er eerst niets van , waar had hij het in vredesnaam toch over. Maar toen ik naar mijn arm keek zag ik dat de helft van mijn mouw rood zag , rood als in bloed.

Ow shit. Daar kwam die pijn dus vandaan

"We moeten het verzorgen Olive." zei hij en trok me bij mijn pols het bos uit. Ik liet hem doen , alleen zou ik het bos toch niet uitgeraken zeker niet in het donker.
"Het is niets. Laat het tochh gewoon ,laat mij toch gewoon."riep ik eenmaal we uit het bos waren , de woorden deden zoveel pijn om te zeggen maar ik kan niet anders. Het doet nog meer pijn hoe hij met mijn gevoelens speelt...
Ik wou verder wandelen , naar huis -al weet ik niet waar dat dat is-en hoorde Jayden me volgen.

"Liv aub. Laat me je naar het ziekenhuis brengen of laat me het tenminsten het verzorgen."smeekte hij.

Het ziet er wel heel bloederig uit...

Zuchttend gaf ik in en wandelde in stilte naar de auto toen ik besefte dat mijn tas nog in de feestzaal lag. Jayden heeft denk ik mijn bezorgde uitdrukking gezien want zei dat hij mijn tas al in zijn auto had gelegd.
Eenmaal bij zijn auto werd de pijn bijna onverdraagzaam maar ik liet het niet merken , ik heb niet nog meer medelijden hebben , wat dat is het toch allemaal.Medelijden.

We stapte in de auto waardoor mijn arm nog meer pijn deed en ik een gepijnigde uitdrukking op mijn gezicht kreeg , wat Jayden merkte en me nu met een bezorgde blik aankeek.
"Het gaat wel."verzekerde ik hem maar ontweek zijn blik.
Ik sloot mijn ogen om even de wereld rond me te blokeren , wat me ook lukt tot de jongen met zijn kristal blauwe ogen -waar ik van hou- zijn hand op mijn dij legde en er lichtjes over wreef. Mijn ogen sprongen open en keke Jayden recht aan , zijn blauwe ogen vol met spijt en bezorgdheid.

"Olivia. Het spijt. Oki. Ik had niet zo snel conclusies moeten trekken en ik had Bethany al zeker niet moeten zoen."verbrook hij de stilte en wende zijn blik op de weg en reed de parking af.
"Waarom deed je het dan ?" vroeg ik en zuchtte verslagen wanneer de beelden van Jayden en Bitchany weer mijn gedachtte binnen kropen.
"Ik zag je daar dansen met hem en hoe hij naar je keek-"
"Nee ik bedoel , waarom kuste je Bitchany dan toch ? Als je zo gezegt toch van me houd. Wat ik voor de duidelijkheid nog steeds niet geloof. Hij zuchtte en parkeerde op de parking van het ziekhuis voor hij zijn blik die van mij vestigde.
"Ik was gewoon zo kwaad. Ik was kwaad omdat ik Harper en jou zo dicht bij elkaar zag en jha Beth was er. Sorry oki... Ik weet dat het geen goed excuus is maar het spijt me verschrikkelijk."vertelde hij me wat mijn hart deed springen en zinken tegerlijkertijd. Heeft hij nu net bekend dat hij jaloers was?

Het is waarschijnlijk weer een van zijn leugens, je zag hoe hij haar kuste
'alsof zijn leven er van afhing'

Met die gedachtte sprong ik zonder nog iets te zeggen uit de auto en wandelde richting de ingang van het ziekenhuis. Jayden hielt me met gemak in en overhandigde me een stapeltje kleren.
"Zodat je je kan omkleden in de toileten. Het zou er maar raar uitzien , zo in een galakleed." lachtte hij wat hem een rare blik van me bezorgde. Waar haald hij opeens kleren vandaan?

"Ik heb zo wat een halve kleerkast in mijn koffer liggen" lachtte hij weer alsof hij mijn gedachtte kon lezen . We stapte verder naar de ingang waar ons pas splitste ,ik stapte richting de toileten en hij richting de balie. Ik wandelde de verlaten toiletten in en kleedde me om in een van de vrije kotjes. De kleren bestonden uit een effe zwart t-shirt en een te grote grijze jogging. Ik knoopte de jogging nog wat strakker voor ik het kotje uitliep met de witte - nu vuile- jurk en haken in mijn handen. Op mijn bloten voeten stapte ik op de balie af waar ik Jayden zag praten met de vrouw achter de balie. Zijn blik was in het begin vrolijk en liefdevol maar veranderde direct door de woorden dat de vrouw sprak. Ik versnelde mijn pas en ging naast Jayden staan die me een zwakke glimlach gaf.

"Dankje Josefien" zei hij en gaf haar nog een knuffel voor we een of andere kamer binnen stapte.
"Josefien zei dat we hier moesten wachtten." was  al dat hij zei , zonder een enkel spoortje van emotie in zijn stem.
"Jayden-"
"Godverdomme zwijg nu is voor een minuutje !!" riep hij opeens wat me liet schrikken.
"Sorry..."fluisterde ik zacht en ging op het bed zitten dat in het midden van de kamer stond.
"Nee Liv. Hij spijt mij. Ik had niet zo moeten uitvliegen..."
"Het is niets hoor. Ik snap het wel..."verzekerde ik hem en keek naar de grond.Ik hoorde hem zuchtte en voelde het bed naast me inzakken.

"Liv..." Ik keek op en keek hem recht in zijn ogen aan. Zijn kristal blauwe ogen waar tranen zich opstapelde wat me opeens bezorgd maakt.
"Jayden? Wat is er?" vroeg ik hem toen de eerste traan uit zijn oog ontsnapte maar hij zei niets.
"Jayden , aub praat met me." smeekte ik hem maar voor hij iets kon zeggen kwam er al een dokter binnen.

UGH!! Geweldige timing

Na een kwartier naar mijn arm te kijken en naar mijn hartslag te luisteren kwam de dokter tot het besluit dat et niet genaaid moet worden en dat we mochten vertrekken eenmaal de pijnstillers werken. Jayden was het hele kwartier stil , hij had geen enkel woord gezegt. Hij zat in zijn eige wereld , in een tweestrijd met zichzelf.

"Liv." zei hij eenmaal de dokter uit de deur verdwenen was.
"Jayden."gaf ik als antwoord terwijl ik hem afstap en hem omhels. Ik vergat alles wat er een paar uur geleden gebeurd was en hield hem in mijn armen zolang hij het nodig heeft.

Hij verbrook na een paar minuten onze knuffel en keek me met betraande ogen en wangen aan. De tranen in zijn ogen breken mijn hart , maar het is ook een teken dat hij confortabel genoeg is om zijn emoties te tonen waar ik bij ben , wat me dan weer blij maakt.

"Praat met me Jayden. Aub. Ik ben er voor je."zei ik zachtjes , bang dat ik iets fout zou zeggen.
"Ik mis haar gewoon zo erg."snikte hij maar herpakte zich snel en vocht tegen zijn tranen.
"Wie?Wie mis je ?" vroeg ik weer en kon het beetje jaloesie niet ontkennen. Hij mist 'haar' als in een meisje.
"Kom" was alles wat hij zei en trok me mee uit de kamer en liepen naar de liften en gingen naar de tweede etage.

Jayden zei de hele tijd niets tot we stopte voor de deur waar een bordje met 162 opstaat.
"Dit mag je tegen niemand zeggen. Aub." Ik knikte als antwoord en de deur ging open.

----------------------