This ain't love

Hoofdstuk 58

Jayden's pov.

beep beep beep

Een irritant geluid maakt me wakker en als ik mijn ogen open staat mijn hoofd op ontploffen.
"Ugh wat is er gebeurd..." mompel ik tegen mezelf. Als ik rondkijk zie ik dat ik niet in mijn kamer ben maar in een ziekenhuiskamer.

Ziekenhuis?

Olivia !!

Snel maak ik alle draden dat aan me hangen los wat alles laat piepen en andere irritanten geluid doet maken. Ik negeer het geluid en spring het bed uit. Even heb ik poblemen met staan maar het gaat al snel beter. Op het moment dat ik de deur wil openen vliegt die al open en komen er een stuk of drie verplegers op me af.

"Meneer u moet in u bed blijven liggen." zei een van de verpleegers en duwd me terug richting het bed.
"En u meneer moet me los laten zodat ik naar Olivia kan gaan." zei ik geïrriteerd en duw zijn handen van me af.
"Meneer u kunt beter gaan zitten voordat u hoort wat ik ga zeggen." vertelde een andere verpleeger me serieus. Verward ging ik op het bed zitten en kijk hen vraagend aan.
"Mevrouw Wilson heeft het niet gehaald. Ze heeft teveel rook binnen gekregen en had erg veel bloedverlies."
"Nee nee nee. Dat is niet waar Aub nee." mompelde ik tegen mezelf en zakte gewoon in elkaar.

"Welk ziekenhuis is dit ?" vroeg ik hen gebroken.
"Het Mountain View Regional Medical Center." Ik zuchtte opgelucht en verliet de kamer deze keer zonder tegen gehouden te worden. Ik nam de lift naar de eerste verdieping en zag de persoon die ik net nodig had op haar gewoonlijke plaats zitten.

"Hej Josefien." groete ik haar zachtjes. Ze keek op en had tranen in haar ogen.
"Oh jongen toch het spijt me zo !!" riep ze en kwam achter de balie uit en gooide haar armen rond mijn nek.
"Ze is er niet meer Josefien. Ze is net als mijn ma weg..." snikte ik en knuffelde haar terug.
"Het komt allemaal wel goed jongen." probeerde ze me te troosten maar huilde zelf.
"Snap je het dan niet Jo. Iedereen verlaat me. Iedereen waar ik om geef gaan dood. Jo ik kan dit echt niet meer. Ik mis ze allebei zo erg." snikte ik nog harder en verbrook onze knuffel.

"Ik mag dit niet doen. Het spijt me zo erg." mompelde ze meer tegen zichzelf en trok me weg van de balie.
"Waar gaan we naartoe ?" vroeg ik haar terwijl ik de tranen van mijn wangen veegde.
"Emily." was haar antwoord. Ik keek haar vragend aan maar liet het maar voor wat het is.
"Je bent een  veel te goeie jongen. Je verdient dit echt niet." vertelde ze me zachtjes toen we voor de deur van de kamer stonden. 

Ik klopte en deed de deur langzaam open. Emily lag op het bed met iemand anders er naast.  Het andere meisje zat op een stoel naast het bed met haar hoofd op het bed en Emily die door haar haar aaide.
"Euhm , Jayden ?" vroeg ze verward met tranen in haar ogen.
"Oh mijn god Jayden !!" gilde ze en sprong uit het bed. Ze liep op me af en gooide haar armen rond me en knuffelde me stevig.

"Jayden ?" kwam er plots zacht van achter Emily.

Olivia !!!

"Olivia ?" zei ik even zacht terug en liet Emily los.
"M-Maar." Stotterde ze terwijl ik stilletjes naar haar toe stapte. Een meter voor haar stopte ik , nu staan we oog in oog naar elkaar te kijken terwijl ik nog geen vijf minuten geleden dacht dat ze er niet meer was.

"Oh mijn god." Riep ze zo wat plots en sloeg haar armen rond mijn nek. Ik volgde haar voorbeeld en sloeg mijn armen rond haar middel. We hadden elkaar stevig vast en we waren allebei niet van plan om lost te laten.

"Het spijt me zo erg. Ik was gewoon verdrietig , gebroken het spijt me zo. Ik hou van je Olivia Wilson." Verbrak ik de stilte. Ik voelde haar schrikken en ze liet me los.

Ze zette een paar stappen achteruit en keek me recht in mijn ogen aan. Haar ogen werden ondertussen gevuld met tranen.
"Ik hou ook van je Jayden Cloud. Zo fucking veel." Fluisterde ze en sloeg voor de tweede keer haar armen rond me.

"Het spijt mij ook..." Kwam er plots van aan de deur waar Josefien nog steeds stond.
We keken alle drie op met verwarde blikken op onze gezichten.

"Ga aub zitten dan vertel ik jullie alles..." Fluisterde ze zachtjes. We knikten en gingen alle drie zitten. Emily ging terug op haar bed zitten en ik ging op de stoel zitten waar Olivia net op zat en trok haar op mijn schoot. Nu jk haar terug heb laat ik haar niet meer gaan.

***
"Het spijt me echt. Hij bedreigde iedereen. " snikte Josefien nadat ze ons alles had vertelt.

Nick zat hier allemaal achter. Ik kon het weten eh. Hij had elke verpleeger , elke agent ,.. Iedereen heeft hij bedreigd.

"Het geeft niet hoor. We begrijpen het maar al te goed."stelde Olivia haar gerust en stond recht van mijn schoot en nam Josefien in haar armen.

Niet veel later had Josefien de kamer verlaten en liet mij , Emily en Olivia alleen achter.
"Ik heb jullie zo hard gemist." Zei Emily plots en keek ons recht in onze ogen aan.
"Al ken ik je niet Olivia , hebben we elkaar net pas ontmoet ik zie dat je mijn broer gelukkig maakt. Dankje..." Vertelde ze en nam Olivia in haar armen.

Het is waar wat Emily zegt. Olivia maakt me echt gelukkig. Wanneer Emily in coma geraakte en mijn ma overleed was ik een en al woede en verdriet. Woede omdak ik de twee belangerijkste mensen in mijn leven niet heb kunnen beschermen en verdriet - nou jha dat ligt wel voor de hand. Ik miste ze ontzettend. Ik ben echt blij dat ik iemand heb gevonden dat me erdoor hielp zonder dat ze echt wist....

"Jayden ?" Bracht Olivia me uit mijn gedachten. Ik wende me tot haar en knikte kort terwijl ik een kust op haar voorhoofd gaf.
"Nick is dan nog vrij..." Fluisterde ze bang.
"Het komt allemaal wel goed. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat hij je niets meer zal doen." Probeerde ik haar gerust te stellen maar het hielp maar een beetje. Tranen van angst stromen over haar wangen terwijl ze naar me kijkt en zich in mijn armen stort.

We werden onderbroken door een geklop op de deur waarop Emily zachtjes antwoord. Ik hoorde de deur open gaan maar keek niet op. Mijn aandacht bleef bij mijn Olivia.

"Hej Luke." Hoorde ik Emily vrolijk zeggen. Ze heeft hem altijd al leuk gevonden. Hij is net als Hunter een tweede/ derde broer voor haar.
Wacht wat Luke ?!

Ik n Olivia keken beide op naar hem en zagen hem met rode en vermoeide ogen naar Emily kijken , tot hij zijn blik naar ons wende. Zijn ogen werden groot en blijschap en verwardheid overstroomde zijn gezicht.

"Jullie..."

------------------------------------
Hej kinderssss euhmm eigelijk heb ik denk nog nooit echt danku gezegt tegen mijn lezers enzo.
Ik heb net de 9000 reads behaald ( gisteren) en zit nu al terug aan de 9200. Da gewoon waanzinnig !! Evht dankuuu !!! ❤️❤️❤️

Ik wil ook danku zeggen tegen Siege-001 MayadeKort  gewoon omdat jullie echte schatte zijn !! ❤️❤️ hehe
En euhm my_little_ponyy  omdat jij beide boeken van me leest en bijna elk hoofdstuk een ster gegeven hebt. Dus jha dankjoeee ❤️❤️💋
En als laatste marthehierx   omdat ik eigelijk wattpad dooru heb ontdekt en het eigelijk dooru komt dak dit boek en al de andere heb geschreven. Dus jha echt luv ya ❤️❤️

Ik heb ook nog een vraagje. Ik heb al een vraag gekregen van 'komt er een vervolg ?' Euhm zouden jullie dat willen?? Zo jha laat ma weten. ❤️❤️
Er komen na dit hoofdstuk nog 3 hoofdstukken en ik heb ook nog 3 extra hoofdstukken maar of de extra's er opkomen weet ik nog niet. 😅❤️

Xxx