Alles gaat zijn gangetjes zoals gewoonlijk Olivia zit weet eens alleen in de klas , niet aan het opletten maar wat aan het tekenen. Jayden boordevol energie , ook niet aan het opletten maar aan het praten met zijn beste vrienden Luke n Hunter toen z...
"Wakker worden Bitch !! " riep er een stem die ik maar al te goed ken. Snel spring ik van de grond waarop ik geslapen heb waardoor er een pijn scheut door mijn buik schiet. De eerste dag dat ik wakker werd was hij nog niet gewelddadig maar de volgende dag werd het als maar erger en erger. Elke dag weet hij wel iets te doen met me.
Ik voel me gewoon vies , gebruikt , misselijk en mijn onschuldigheid is helemaal in elkaar gezakt. Na die ene keer blijft hij terug komen en doet hij elke keer hetzelfde... en dat is al een maand geleden. Ik zit hier ongeveer een maand of twee en alle hoop dat iemand me vind is weg , foetschi , heen , de deur uit en ik heb me erbij neergelegd. Jayden gaat me nooit vinden , niemand gaat me ooit vinden...
Elke dag voel ik me zwakker en zwakker , het leven word langzaam uit me gezogen bij elke slag en schop dat ik krijg.
Ik heb ondervonden dat ik in het boshuisje ben waar ik mijn jeugd- voordat Nick werd hoe hij is- heb gespendeerd. Hetzelfde bos dat ik getekend heb een paar maanden geleden en de kamer waar ik in zit is de kamer van vroeger waar ik in verbleef. De papieren en potloden heb ik gebuikt om brieven te schrijven naar iedereen waar ik om geef.
Mijn ouders Chloë Hunter Luke Emily zelf Rachel
Maar aan de brief van Jayden ben ik nog niet begonnen , laat staan dat ik weet wat ik moet schrijven. Dat ik van hem hou ? Dat ik kwaad ben omdat hij Chloë gekust heeft.
Ik werd uit mijn gedachtte gehaald door Nick die hard met zijn vlakke hand tegen mijn wang sloeg. Door de blauwe plek die nog op mijn wang staat van gisteren gaat er weer een pijn scheut door me heen maar ik vervoer me niet. Ik ben al het geweld nu toch al gewoon , het kan me allemaal niet meer schelen. Hij kan me even goed nu vermoorden dan is het gedaan , dan is het eindelijk gedaan...
"Als ik tegen je praat luister je naar me !! Is dat begrepen?!" riep hij kwaad in mijn gezicht. "J-Jha. Het spijt m-me." stotterde ik emotieloos. Mijn benen willen het begeven maar ik bijt nog wat langer op mijn tanden en blijf onstabiel op mijn benen staan tewijl hij me bij mijn haa vastneem en me mee naar beneden sleurt. "Spijt komt altijd te laat. En nu koken !!" roept hij kwaad en duwd me tegen het fornuis aan die blijkbaar aanstaat waardoor mijn onderarm en handen weer verbranden. Ik gil het uit van de pijn maar begin rustig te koken met Nick die elke beweging volgt.
"En na het eten kunnen we anders nog even een spelletje spelen..." zei hij grijnzend terwijl hij naast me kwam staan en zijn handen op mijn heupen legde.
Jayden's pov.
"Jullie moeten toch een vemoeden hebben !! Het is godverdomme jullie zoon !!" riep ik kwaad terwijl ik gefrustreed aan mijn haar trok. Deze morgend hadden de ouders van Liv gebelt om te zeggen dat ik zo snel mogelijk moest komen , wat ik dan ook deed. Eenmaal ik daar was zag ik dat Luke , Hunter , Chloë en de politie er ook waren wat me nog ongeruster maakte. Toen ik binnen kwam zag ik iedereen met tranen in hun ogen rond een tafel zitten met iets in het midden ervan liggen.
Een foto Het was een foto waarop Liv stond bond en blauw geslagen met sneden over heel haar lichaam en met amper kledij aan. Ze zag er zo hopeloos uit , zo bang... En dat was ook het moment dat ik flipte.
"Jullie moeten toch een vemoeden hebben !! Het is godverdomme jullie zoon !!" "I-Ik weet het niet. Ik weet niet waar ze zijn !!" riep de moeder van Liv snikkend terug terwijl ze zich in de armen van haar man liet vallen. "Maar die achtergrond... De kamer..." mompelde de man tegen zich zelf. "Meneer , wat weet u over die kamer ?" vroeg een van de twee politieagenten. "Die komt me zo bekent voor. Ik heb die kamer al eens gezien." vertelde hij ons wat me een beetje hoop gaf.
Liv aub hou vol we komen je halen...
Olivia's pov.
"Ik ben binnen een paar uurtjes terug !!" zei Nick me terwijl ik levenloos op de zetel lig en hij zijn broek terug aan het doen was. Ik knikte zachtjes en probeerde me zo veel mogelijk te bedekken met mijn armen terwijl ik emotieloos voor me bleef kijken. "Ik zei je wat Bitch !!" riep ik hij kwaad en nam me bij mijn arm vast en trok me van de zetel af. Alleen in mijn bh trekt hij me terug naar boven. "Jha Nick." eenmaal in mijn kamer aan gekomen duwd hij me nog met een laatste schop op de grond en doet de deur opslot.
Ik krabbel recht en zoek iets om aan te doen. In de kast vind ik nog een veel te groot t-shirt dat waarschijnlijk van Nick is en doe dat aan samen met ander ondegoed. Pijn begint me over te nemen en mijn zicht word wat waziger maar toch neem ik een blad samen met wat potloden en begin te schrijven.
Te schrijven naar Jayden. Eindelijk heb ik de perfecte woorden gevonden...
Bij elke letter ik schrijf , elke lijn die letter nodig heeft verlaat beetje bij beetje een stuk van me weg. Verlaat de pijn me , verlaat mijn ziel me , verlaat alles me en wanneer ik de brief met de laatste kracht bij de andere leg val ik in elkaar. Begeven mijn benen het en hoor ik nog net de voordeur dicht gegooid worden voordat alles zwart werd. En hopelijk is dit de laatste keer dat dat gebeurd en kan ik eindelijk rusten. Kan ik eindelijk vrij zijn van al deze onheil.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
