This ain't love

Hoofdstuk 34

Olivia's pov.

Gisteren kwam me weer helemaal terug te binnen wanneer ik vandaag opstond. Jayden die dronken huilde op mijn schouder , De staat waar Emily nu in ligt die slechter word , Jayden die op de zetel in slaap viel en ik dat nog steeds veel te veel om Jayden geef...
Hij heeft me pijn gedaan en nog niet een beetje , keer op keer en toch blijf ik van hem houden en geef ik zo veel om hem.

Chloë was gisterenavond nog laat naar huis gegaan omdat ze Jayden en mij niet wou storen als hij weer wakker werd maar toen ik deze ochtend wakker werd lag het deken -dat ik over Jayden had gelegde- mooi opgevouwen om de zetel en het glas met water terug proper in de kast. Op de koffietafel lag ook nog een briefje waarop stond :
Bedank voor gisteren , eigelijk alles.
Sta vanavond klaar om 18:00 ik moet je iets laten zien en ik moet met je praten.
Sorry. Ik hoop tot vanavond
xx Jay.

Dat hij een briefje had achtergelaten in plaats zonder iets te zeggen of iets te laten weten weg tegaan maar ik had eigelijk gehoopt dat we nu zouden kunnen praten maar jha het word straks zeker.

Chloë en ik hadden gisteren al het huiswerk tegen maandag al gedaan dus nu had ik eigelijk niets te doen. Ik besloot maar te gaan tekenen.
Ik ging achter mijn bureau zitten en nam een nieuw blad , een potlood , een gom en begon te tekenen. Het begonnen met willekeurige lijnen waaruit je niets kon afleiden maar al snel zag je dat het landschappen waren , bergen , een rivier. Nadat ik met kleuren de tekening afmaakte zag ik dat het de bergen waren waar ik vroeg tijdens de vakanties altijd naartoe ging - voor Nick opeens werd hoe hij is- we gingen er elk jaar minstens vier keer naartoe elk seizoen een keer. We zagen dan hoe de bomen en platen in bloem stonden in de lente en zomer en hoe ze hun bladeren en kleur verliezn in de herfst en hoe kaal ze waren in de winter.

Het was echt prachtig en de herinneringen die is daar heb zijn net zo prachtig . De herinneringen van hoe onze familie nog niet kapot was , toen mijn ouders ook nog andere dingen deden naast werken. Maar zoals ik zei het zijn nu alleen nog maar prachtige herinneringen...

Wanneer ik klaar was met het landschap te tekenen legde ik alles terug en hing de tekening bij de rest. Het was ondertussen al 16:00 dus besloot ik om te gaan douchen. Ik nam een stapelte kleren en ondergoed en liep de badkamer in waar ik me douchte en me terug aankleede. Ik had een gewone zwarte skinny broek aan met daarom op een zwart topje en een geprinte kimono. Mijn haar liet ik gewoon los zonder te stijlen of te krullen. Ik deed ook nog een van mijn kettingen aan en zocht mijn tas. Ik zocht de tas dat ik bij het bal ook bij had maar kon hem nergens vinden. Hij lag niet bij de rest van mijn tassen of naast mijn bed.

Ik liep naar de hal en zag daar mijn zwarte lederen tas in de hoek staan. Opgelucht nam ik mijn tas en deed die open zodat ik mijn gsm en portemonnee er in kon steken maar zag toen een briefje liggen.

Meer briefjes , jeej... Ugh

Ik nam het briefje en keek erop en zag dat het niet Jayden's geschrift is zoals ik dacht.
Er stond :

Ik hoop dat dit de tas van Olivia is zo niet negeer dit aub :)
Ik hoop dat we eens kunnen afspreken als je wilt , deze keer zonder Jayden.
Ik zou je best beter willen leren kennen. Bel me aub , ik heb mijn nummer in je gsm gezet. '1111' is niet de beste code :)
xxx Harper

Harper ?
Harper wou me beter leren kennen ? Ik nam snel mijn gsm en zag dat Harper's nummer inderdaad in mijn contactenlijst stond. Twijfelend stuurde ik een berichtje en stak mijn gsm in mijn tas net als mijn portemonnee en deed daarna mijn tas dicht. Ik liep met mijn tas in mijn hand terug naar de badkamer en bracht een beetje mascara aan maar dat was het ook voordat de deurbel ging.

Zou ik Jayden over het briefje van Harper vertellen ?

Nah , ik mag doen wat ik wil met wie dat ik wil. Jayden doet net hetzelfde.

Ik liep naar beneden en deed de deur open en zag Jayden staan met net als mij een zwarte broek en zwart t-shirt aan.
"Hej.Ik moet nog even mijn schoenen aandoen."zei ik voor ik terug wegliep om mijn schoenen aan te doen maar liet de deur open zodat hij binnen kon komen , maar hij bleef in de deuropening staan. Nadat ik mijn schoenen aanhad deed ik mijn tas rond mij schouder en stapte samen met Jayden naar zijn auto.

"Waar gaan we heen ?" vroeg ik hem nieuwsgierig maar kreeg geen antwoord. Hij bleef strak voor zich kijken met zijn kaken strak opelkaar en zijn hand hard geklemt rond het stuur zodat hij knokkels wit werden. Zuchtend wende ik mijn blik van hem af en keek uit het raam.

De rest van de rit was even stil, het enige geluid kwam van de radio waar Fall out boy zachtjes de stilte verbrak. Toen de auto stopte keek ik naar buiten en zag dat we voor een verlaten gebouw stonden.
"Euhm Jayden , wat doen we hier ?" vroeg ik een beetje bang het werd inmiddels al wat donkerder.

"Shht." was het enige wat hij zei voor hij de auto uitstapte. Ik volgde zijn voorbeeld en stapte de auto uit maar liet mijn tas staan , eenmaal uit de auto ging ik direct dicht bij Jayden staan en keek rond. We stonden in een verlaten straat voor een paar verlaten gebouwen en de zon is stilletjes aan onder aan het gaan kan het nog enger.

"Jay-" begon ik maar stopte direct toen ik zag dat hij niet meer naast me stond.

Omg , omg. Oki dit is het dan ik ga dood. Omg !!

"Liv!" hoorde ik Jayden een beetje verder roepen. Ik zuchtte opgelucht als ik hem in een steegje zag staan met een grijns op zijn gezicht. Snel liep ik op hem af en sloeg hem op zijn arm.
"Seg , waar was dat voor?" vroeg hij nep gechoqueerd.
"Idioot , laat me nooit meer alleen !"fluister , riep ik wat hem deed grinniken.
"Kom." zei hij voor hij me verder het steegje in trok.

"Is dit wanneer je me vertelt dat je een seriemoordenaar bent en me gaat vermoorden." vroeg ik hem na een paar minuten in stilte te hebben gewandeld. Hij stopte abrupt en keerde zich naar me toe.
"Duh , en dan verkoop ik je ingewanden op de zwarte markt." zei hij heel serieus , waardoor mijn ogen groot werden en ik snel een stap achteruit zetten.
"W-Wat?!" vroeg ik hem stotterend ik wou nog een stap achteruit zetten toen hij opeens in hysterisch begon te lachen.

"Je had je gezicht moeten zien." zei hij tussen het lachen door.
"Sukkel." zei hij maar had een glimlach op mijn gezicht. Het was fijn om Jayden nog eens zien te lachen nadat hij er gisteren zo gebroken uitzag. Nadat hij uitgelachen was trok hij me terug mee en maar een minuut later stonden we al op een brandtrap naar boven te stappen. We stapte tot de bovenkant van het gebouw en eenmaal we op het dak stonden voelde ik me minder dapper dan net. Mijn hoogtevrees nam me inbeslag en ik kon niet meer bewegen.

"Liv?" kwam Jayden bezorgd op me af wanneer ik geen stap meer zette.
"Shit heb je hoogtevrees ?" vroeg hij me bezorgd en nam me in zijn armen toen ik knikte.
"Sorry." verontschuldigde hij zich en liet me los. Ik keek naar het dak waarop we stonden , durfde mijn blik naar iets anders te richtte toen Jayden mijn hand vastnam en me mee trok naar het midden van het gebouw. Met kleine voetstappen volgde ik hem nog steeds met mijn blik naar het dak.

"Liv. Kijk aub naar me." zei hij maar zodra ik mijn blik van het dak wende raakte ik in paniek en sloeg mijn armen om Jayden die voor me stond.
"Laat me aub niet los." fluisterde ik bang met een trillede stem.Maar heb ik het alleen over nu...?
"Nooit." zei hij zachtjes en iets in me zei dat hij het ook niet alleen over nu heeft.

Ik vermande mezelf en bracht mijn blik langzaam van het dak naar Jayden's ogen. Alleen in zijn ogen kijken deed me al veilig voelen , mijn benen wak laten worden en mijn hart een slag over laten slaan.

Zijn armen gaan naar mijn heupen , de mijne naar zijn nek wanneer onze gezichten allebei dichter bij elkaar komen. Onze neuzen borstelen zachtjes tegen elkaar terwijl mijn ademhaling versneld net als mijn hartslag raken zijn lippen de mijne.

Ben ik eigelijk nog wel kwaad...

-----------------------------