This ain't love

Hoofdstuk 36

Jayden's pov.

Het is ondertussen al 21:00 wanneer Olivia in slaap gevallen is op de stoel dat naast Emily staat. Haar hoofd ligt op de rand van het bed en ze heeft nog steeds haar hand vast.
Waarom ze hierheen wou komen weet ik nog steeds niet echt , het speet haar. Ze zei tegen Emily dat het haar speet maar wat?

Wat ik begin deze week in de gang tegen haar heb gezegt is echt stom van me , het kan niet verder van de waarheid liggen. Ik geeft zoveel om haar ik heb nooit iets gedaan omdat ik medelijden had , ze is perfect en man wat is ze prachtig. Ze heeft me eigelijk altijd al geïnteresseerd. Ze is meestal in haar eigen wereldje , ze ziet niet wat er rond haar gebeurd. Hoe rottige dingen ze ook over haar zeggen of tegen haar zeggen , dat weerhoud haar niet om zichzelf te zijn. Ze heeft ook al zoveel meegemaakt in haar leven en toch blijft ze sterk. Ze huild wel maar ze is toch een van de sterkste mensen dat ik ken.

Met Liv dat project te moeten doen was het beste en ook een van de slechtste gebeuren dat me overkomen is. Alles veranderde toen ze tijdens de les zei dat ze het toch al gewoon is dat iemand haar pijn deed.Ze is als gebroken glas , mooi maar verbrijzeld. Ik werd nieuwsgierig wat haar zo maakte , wat haar zo breekbaar maakte maar toch oh zo sterk. Ik wilde haar glimlach zien , haar lach horen en dat kon ik na die keer dat ze op mijn motor mee reed en toen werd ik vastberaden dat ik het meer wou zien en horen. Ik wilde haar terug zien schitteren. Het was standvast , ik zou haar gebroken stukken terug aan elkaar lijmen.

Ze is als gebroken glas. Mensen zeiden me altijd om uit de buur van gebroken glas te blijven , want ik zou mezelf nog pijn kunnen doen maar bij haar kon het me niets schelen. Ik wil haar glimlach zien en ik ben egoïstisch genoeg en wil dat die glimlach er is door mij. Het maakt mij niets uit dat ze me pijn zou doen.

Mijn gevoelens voor haar werden als maar groter en toen ze zei dat ze van me hield wou ik het terug zeggen voor ze naar haar kamer liep maar ik was te laf om het terug te zeggen , te laf om het toetegeven. Wat maakt die reputatie van me uit , het gaat over wie of wat me blij maakt niet om een of andere reputatie.

"Jay. Hoe laat is het?" verbrak Olivia mijn gedachtte opeens.
"Euhm , 21:30." vertelde ik haar terwijl ik op mijn horloge keek. Ze knikte als antwoord en zette zich goed op haar stoel maar liet haar blik op Emily niet los.

"Liv. Waarom zei je dat het je spijt tegen Emily ?" vroeg ik haar terwijl ik op de andere stoel ging zitten.
"Omdat dit alles mijn schuld is. Ik had iemand moeten vertellen over Nick als ik dat had gedaan zou Nick Emily nooit iets kunnen aandoen , maar ik moet weer eens de verkeerde partij pakken. Het is allemaal mijn schuld." zei Olive me opeens wat mijn mond deed openvallen.

Ze voelde zich schuldig ?

"Liv nee. Ik ga nu dezelfde woorden zeggen dat jij tegen mij hebt gezegt. Het is niet jouw schuld , het is die idioot Nick dat dit bij haar heeft gedaan. Jij kon ook niet weten dat hij dat ging doen." probeerde ik te kalmeren maar het hielp niet ze was vastberaden dat het haar schuld is.
"Liv aub luister. Je kon er niets aandoen. Aub leg die last ook niet op je schouders." zei ik en legde mijn hand op haar knie.
Ze knikte maar iets in me zei dat ze me nog steeds niet gelooft , dat ze nog steeds denkt dat het haar schuld is.

"Het spijt me." verontschuldigde ze nog eens en legde haar hoofd op mijn schouder.
"We kunnen best naar huis gaan." vertelde ik haar. We stonden allebei langzaam recht , ik boog me nog naar Emily om haar een kus om haar voorhoofd te geven en wandelde toen naar de deur. Ik voelde dat niemand me volgde dus draaide ik me om en zag dat Olivia iets in haar oor aan het fluisteren was. Ze gaf haar nog een kus op haar hand en wandelde met een trieste glimlach naar me toe.

----------------------------------