This ain't love

Hoofdstuk 11

Olivia's pov.

Stilletjes aan verliet slaap me en ontwaakte ik. Nog altijd te vermoeid om te bewegen of mijn ogen te openen bleef ik rustig liggen.
Wat was er gebeurd ? Ik kan me niet herinneren dat ik naar bed ben gegaan.

Het laatste dat ik me nog herinner zijn de sterke armen van Jayden die me opvingen. En met die gedachtte kwam alles weer naar boven. Jayden , het verhaal , Nick en Hunter , mijn paniekaanval,...
Maar was dat allemaal wel echt gebeurd?

Mijn ogen schoten open en mijn lichaam recht en met die beweging kreeg ik direct antwoord.
Naast mijn bed zaten Jayden,Luke en Hunter naar me te kijken , opgelucht en bezorgdheid was van hun gezicht aftelezen.

"Oh eindelijk." Zeiden ze alle drie tegelijkertijd en stonden op. Ze gingen elk op de rant van mijn bed zitten en keken me nog altijd bezorgd aan.

"Gaat het ? Heb je hoofdpijn ? Moet ik iets voor je gaan halen ? ," ratelde Jayden en Hunter vraag na vraag. Luke daarin tegen was intussen afgeleid door zijn gsm dat afging.

"Nee , nee het gaat wel. Ik ben alleen een beetje duizelig." Stelde ik hen gerust. Hun lichaam relexte terug helemaal en zuchtte eens diep.

"Goed" was het woord sat Jayden nog zei voor hij tetug opstond. Hunter nam zijn voorbeeld en samen gingen ze tegen de muur zitten die over mijn bed stond. Luke stak zijn gsm weg en ging naast Hunter zitten.

"Dusss ?" Rekte Jayden zijn woorden uit.

"Jha?"

"Ga je jou kant van het verhaal nog vertellen ?" Vroeg Luke ongeduldig maar kreeg een duw van Hunter.

"Ik weet niet. Ik ben nu liever alleen , na al de informatie dat ik over Nick ben teweten gekomen. " loog ik half. Ik wou wel alleen zijn en de informatie is misschien wel wat veel om in eem keer optenemen maar ik wou ze het gewoon niet vertellen. Ze kunnen er misbruik van maken , ze zouden me er breken.

"Maar wij hebben onze kant vertelt dus nu is het jou beurt" comandeerde Luke me.

"Jullie willen het echt niet weten. Ga aub gewoon naar huis." Smeekte ik hen.

"Wat weet jij nu wat we wel of niet willen en misschien weet je het niet meer maar ik heb gezegt dat ik hier blijft hoe hard je me ook probeerd buiten te sluiten , ik blijf." Protesteerde Jayden wat hem twee verwarde blikken bezorgde.

Waarom zou het hem zoveel schelen. Hij haat me. Hij vind me een kleine irritante nerd. Waarom is hij nu opeens zo bezorgd? Maar jha wie misschien is het allemaal een val , misschien is hij niet bezorgd maar doet hij alsof zodat ik et hem vertel.
Want jha wie geeft er nu om mij. Olivia Wilson de grootste nerd dat er is.

"Aub." Smeekte ik. Tranen stapelde in mijn ogen en mijn ademhaling versnelde weer.

"Olivia , ademen. Blijf rustig en adem. Het komt allemaal wel goed." Probeerde Jayden me te kalmeren terwijl hij terug op de rand van mijn bed kwam zitten.

"Het is best dat jullie gaan. Ik zie jullie morgen op school wel." Zei hij zijn vrienden nog. Ze keken hem vraagend aan maar wanneer hij een knik gaf om te zeggen dat het goed is stond het tweetal op en verliet mijn huis. Nu waren we alleen -weeral- die gedachtte maakte me helemaal oprustig. De laatste keer dat we alleen waren probeerde hij me te kussen terwijl hij me haat. Wie kust er nu met iemand dat hij of zij haat.

"Vertel het nu maar gewoon."

"Nee" zei ik koppig en wou uit mijn bed stappen maar werd tegen gehouden door twee sterken armen die me omhelsde. Ik verzette me niet maar sloeg ook mijn armen rond hem en legde mijn hoofd tegen zijn borstkas. Tranen die ik de hele tijd aan het inhouden was verlieten mijn ogen en belandem op zijn t-shirt.

"Sorry" verontschuldigde ik me terwijl ik over de natte plekken op zijn shirt wreef.

"Het geeft niet hoor , kom hier." Zei hij terwijl hij me terug in zijn armen nam. Het was allemaal zo raar. Een paar weken geleden bedreigde hij me nog en nu zat ik in zijn armen , uit te huilen.
Toen ik terug kalm was en mijn ademhaling terug naar normaal was zaten we rustig in mijn bed in elkaars armen zonder een woord te zeggen.

Het was z'n veilig gevoel dat het me gaf , alsof niets of niemand me iets kon aandoen wanneer ik in zijn armen lag. Maar toen ik terug aan de reden dacht sprong ik af mijn bed. Ik liep zo snel mogelijk naar beneden , negeerde Jayden die mijn naam riep en liep zo naar buiten. Ik was niet klaar om het iemand te vertellen om iemand te vertrouwen met die informatie en zeker niet Jayden.

———————— •