This ain't love

Hoofdstuk 44

Jayden's pov.

Nog steeds is ze over de vlek aan het wrijven , alsof haar leven er van hangt.
"Liv. Liv. Liv." bleef ik haar naam maar zeggen maar ze hoord me precies niet , ze is verzonken in haar eigen gedachten.
Langzaam nam ik haar polsen vast zodat ze stopte. Zodra ik haar polsen vasthad zakte ze in elkaar , ze verstopte haar gezicht en mompelde woorden dat mijn hart brak.

''Ik ben toch maar waardeloos
Niet goed genoeg
Verspilling van plaats
Van luch'

Ik probeerde haar te troosten , fluisterde geruststellende woorden in haar oor terwijl ik cirkels op haar rug maakte.

"Liv zeg dat aub niet. Het kan nirt verder van de waarheid liggen. Je bent prachtig innerlijk en uiterlijk , je bent het liefste en intiligentste meisje dat ik ken en het breekt mijn hart gewoon om te horen dat je dat allemaal denkt..." Zei ik rustig terwijl tranen nu ook in mijn ogen ontstaan.

Ze schudde haar hoofd terwijl ze me losliet om terug weg te gaan maar dat liet ik niet gebeuren.
"Liv luister aub naar me. Je bent echt prachtig , laat niemand je iets anders wijsmaken.
"Oki..." Fluisterde ze zachtjes en veegd haar wangen droog maar verse tranen maken haar wangen weer vochtig.

"Liv ?" Ze keek op en keek me met haar grote ogen die vol verdriet zitten aan.
"Ik h-" ik werd onderbroken door mijn gsm dat afgaat. Geërgerd neem ik hem en wou ophangen maar ik zag dat het het ziekenhuis is.

Er zou toch niets met Emily zijn...
Ze is toch niet... Ze is toch niet dood...
Aub ik kan haar niet verliezen...

Met een klein hartje neem ik snel op en negeer de ongeruste en vragende blik van Olivia.

"Spreek ik met Jayden Cloud ?" Vroeg een zuster me.
"Jha jha ik ben Jayden. Is er iets gebeurd met Emily ? Zeg aub niet dat het te laat is , ik kan haar niet verliezen-" ratelde ik ongerust door zonder haar een kans te geven om het te bevestigen..."
----

Olivia's pov.

"W-wat ?" Vroeg Jayden terwijl er tranen over zijn wangen rolde.
"Jha , oki ik kom er aan." Zei hij nog voor hij ophing en in mijn armen neerstorte.
"Jayden ? Gaat het wel ?" Vroeg ik ongerust terwijl ik de gedachte over Nick naar achter duwde , nu gaat het over Jayden en niets anders.

"K-kom we moeten naar het ziekenhuis." Zei hij en trok me mee uit de toileten. Meisjes en jongens keken ons raar aan toen we de deur uitliepen , wat kon ik dan ook verwachte. Mijn gezicht vol krassen en bloed , mijn ogen rood van het huilen net als die van Jayden.

We liepen naar de grote schoolpoort die we dan uitliepen naar Jayden's auto. Eenmaal in zijn auto hebben we nog steeds geen woord tegen elkaar gezegt terwijl Jayden op volle vaart naar het ziekenhuis rijd.

Zou er iets met Emily zijn ?
Ze zou toch niet dood sijn...

Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen stopte de auto en voor ik het wist werd ik uit de auto getrokken , naar de voorkant van het ziekenhuis. We lopen door de hal rechtsstreeks naar Emily's kamer waar Jayden voor bleef staan.

"Misschien moet je even hier blijven wachten..." Fluisterde hij zachtjes zonder me aantekijken.
"Weet je het zeker ? Ik ben er voor je eh." Zei ik even zachtjes terug terwijl ik zijn hand vastnam en een geruststelled kneepje in zijn hand gaf , hij kopieërde mijn actie voor hij knikte en naar binnen liep.

Verward ging ik tegen de muur zitten met mijn knieën tegen mijn borst en mijn armen errond. Mijn hoofd ruste op mijn knieën terwijl ik mijn ogen even dichtdeed om vandaag te verwerken.

"Euhm , excuseerd u me. Mag ik even naar uw wonden kijken , ze zien er vrij erenstig uit. Hoorde ik een warme en moederlijke vrouwenstem me vragen. Ik keek op en zag een vrouw van rond de 40 met grijs/bruin haar me ongerust aanstaren.
"Euhm is goed hoor." Zei ik zachtjes en stond recht. De vrouw lijde me naar een kamertje aan het einde van de gang waar ik zat waar ze naar de wonden keek die Rachel een paar uur geleden gemaakt had.

"Nu ik het van dichtbij bekijk en het bloed is opgekuist ziet het er toch niet zo erg uit. Als je er gewoon afblijft zal het wel gewoon genezen." Ik knikte en voor ik kon antwoorden hoorde ik mijn naam door de gang roepen.

De stem was ongerust en vol verdriet.

Jayden

Ik sprong van het bed af en liep de kamer uit. Op de gang staat en verwarde , ongeruste en verdrietige Jayden rond zich te kijken. Eenmaal hij me gezien had liep hij direct op me af en nam me in zijn armen.

"Ik dacht dat je weg was. Aub verlaat me niet..." Zei hij zachtjes met zijn armen strak rond me.
"Ik zal je nooit verlaten." Fluisterde ik terug en keek recht in zijn ogen.
"Beloofd ?"
"Beloofd." Zei ik terug terwijl onze gezichten dichter bij elkaar kwamen. Onze neuzen raakte elkaar net niet voor hij wegtrok en met zijn hoofd schudden alsof hij heel verkeerd bezig was...

Verdriet en teleurstelling overspoeld me terwijl ik een stap achteruit zetten , me uit Jayden's armen bevrijd.

"Euhm , hoe gaat het met Emily ? Ze is toch niet-?" Probeerde ik de teleurstelling te verbergen , dat tot mijn groot geluk ook lukt.
"Ze is wakker..." Fluisterde hij , zijn stem vol verdriet en pijn.
"Maar dat is toch goed nieuws ?" Vroeg ik hek , bang voor zijn antwoord...
"Ze herkent me niet meer , ze weet niet wie ik ben... Ze weet het verdomme niet meer!!" Zijn stem werd met elk woord dat hij zei harder en harder tot hij aan het einde gewoon aan het schreewen was.

"Het spijt me..." Zei ik en omhelsde hem stevig. Zijn armen sloegen automatisch rond me en zijn hoofd verbergde hij in mijn nek.
Ik voelde de tranen op mijn nek vallen , ik voelde hoeveel pijn hij heeft alleen nog maar door naar hem te kijken...

"Ze herkent me gewoon niet meer..."

----------------------------------