This ain't love

Hoofdstuk 18

Olivia's pov.

Onze blikken kruisten elkaar.
Zijn ogen -net als de mijne-vol ongerustheid en ongeloof.

"M-maar - hoe ? W-wat?" Raakte ik stotterend niet uit mijn woorden. Mijn ademhaling vesnelde weer en mijn handen begonnen te beven.

"J-Jayden?" Stotterde ik weer. Hij kwam lachend op me af maar je zag de bezorgdheid nog altijd in zijn ogen.
"Je heb precies een spook gezien. Ben je niet blij om me terug te zien...?"

Misschien ben ik gek aan het worden. Misschien is dit allemaal niet echt.
De jongen die vijf minuten geleden nog 'dood' keek me bezorgd aan wanneer ik niet antwoorden en nam me in zijn armen.

Nope , dit is echt !! Maar hoe ?!

Bang duwde ik hem weg. Pijn vloog als een sneltrein door zijn ogen maar verbergde het snel weer , misschien heb ik het zelf verbeeld. Waarom zou hij pijn hebben als ik hem weg duw , ik ben maar een of andere nerd...

"Wat gebeurd er hier?" Mompelde ik tegen mezelf terwijl mijn ademhaling als maar sneller ging.

"Olive! Rustig blijven aub !! Ik ben het maar. Adem rustig jn - en uit. In-en uit.!" Beveelde hij me ongerust terwijl hij mijn gezicht tussen zijn handen hield. Deze keer duwde ik hem niet weg maar was nog steeds verward.
Toen mijn ademhaling terug rustig was ging Jayden op de stoel dat naast het bed staat zitten.

Het feit dat hij niet dood is , is een hele opluchting maar hoe ? Ik zag met mijn eigen ogen hoe Jayden daar levenloos in een plas van zijn eigen bloed lag. Maar als ik nu naar hem kijk is het enige dat er aan hem scheelt ; slaap te kort.

"Euhm. Wat is er eigenlijk gebeurd?" Vroeg ik dan maar. Zijn blik werd serieus en schraapte zijn keel.

"Weet je nog dat ik je mee naar dat bal vroeg?" Vroeg hij me dan waarop ik knikte als antwoord.

"Jha ik was toen naar huis gegaan en rond 03:20 kreeg ik een berichtje. Het was van je ma , er stond 'Olivia heeft een paniekaanval en is steeds je naam aan het roepen!! Ik weet nie wat te doen!!' Ik kwam direct af maar toen ik aankwam was er niemand meer thuis. Ik begon al te paniekeren , ik belde je ma en zij zei dat je bewusteloos was gevallen en ze nu in het ziekenhuis waren. Ik reed snel naar het ziekenhuis en zag je ma en pa ijsberen in de hal van het ziekenhuis. Toen ze ma zagen renden ze op me af en zeiden dat ze voor hun werk weg moesten naar Congo ofzo iets. Ik vloog een beetje uit maar ze gingen toch." Vertelde hij me en ik knikte nogmaals als teken om door te gaan.

"Dus ging ik opzoek naar een dokter en toen ik die had gevonden vertelde hij me dat je nu moest rusten. Je oma was die ochtend ook aangekomen , maar toen moest ik vertrekken wegens familieproblemen. En dus werd je wakker met alleen je oma bij je. Maar hej ik ben er nu." Maakte hij zijn verhaal af.

" En Nick?" Nog steeds een beetje verward. Jayden's houding verstrakte bij het horen van zijn naam.

"N-Nick?! Is die klootzak hier geweest ?!"
"N-nee maar- geweer ? Jij-dood?" Ik snap er echt niet meer van. Angst en verwarring namen over waardoor ik Jayden weer wegduw en zelf ook weg wou maar werd tegengehouden door de streke armen van Jayden.

Jayden

Jayden die niet dood is. Jayden die ik vertrouw. Jayden die om me geeft , waar ik om geef.

Tranen van geluk sprongen in mijn ogen en sloeg mijn armen rond hem.

Stemmingwisselingen as fuck !!

"Shht niet huilen. Ik ben bij je" probeerde hij me te troosten -wat totaal niet nodig was- blijer dan dit kan ik niet zijn. Jayden is fucking niet dood en de klootzak dat ik als broer heb zit nog steeds opgesloten.

Na een tijdje verbrook Jayden onze omhelzing en keek me twijfelend aan. Alsof hij em iets wou vragen maar het toch niet durfde.

"Euhm. Wat is er?"
"Oh,euhm. Niets, gewoon-"
"Jayden..."
"Jha oki dan. Waarom riep je tijdens je paniekaanval naar me? En wat bedoel je met dat ik dood was...?"vroeg hij me dan toch , nog steeds twijfelend.

Ik dacht even na en alles kwam toen mooi een rijtje te staan. Jayden vertelde me dat ik wakker werd met een paniekaanval, dat moet dus betekenen dat het een droom-nachtmerrie was. Dat het allemaal niet gebeurd was...
Opgelucht ademde ik uit. Jayden keek me de hele tijd verward aan-wat ook wel te begrijpen is.

"Sorry, het was een stomme vraag."
"Nee,nee. Ik was gewoon aan het denken."
"Oh"
"Jha dus ik denk dat het een droom-wacht nee nachtmerrie was. Daarom was ik zo verward dat je hier was.ik droomde dat Nick er weer was en dat je me kwam redde maar hij schoot j-je..." Ik kon mijn zin niet meer afmaken doordat ik weer in huilen uitbarsten.

Sinds wanneer ben ik zo'n emotioneel wrak?!

De gedachtte dat Jayden misschien echt dood was geweest doet zoveel pijn.
Ik snap nog steeds niet hoe dat Jayden en ik zo close zijn geworden na al die jaren pesten en kleineren. Als je me een paar weken geleden had gezegt dat ik de komende weken vaak in Jayden's armen zou liggen huilen zou ik je hebben uitgelachen maar hier lig ik dan weer...

We lagen nog een tijdje in elkaars armen , gewoon te knuffelen toen Jayden plots recht stond.

"Euhm... Ik moet eigelijk weg."zei hij me terwijl hij met zijn hand door zijn haar -dat er op een of andere manier altijd goed uitziet-ging.
Ik keek op de klok en zag dat het al 21:20 was, het bezoekuur was eigelijk al lang afgelopen maar ik wou niet dat hij ging. Ik had hem net terug en wou hem niet terug laten gaan- hoe stom het ook klinkt want ik ben nog altijd de nerd en hij de player/bad-boy.

"Euhm... Kan je echt niet blijven?" Vroeg ik hem al geeuwend.
"Hahaha ga jij maar slapen prinsses."lachte hij.
"Maar ik-ik wil niet dat je. Nee laat maar euhm , slaapwel."gegeneerd verberg ik mijn gezicht in het kussen waar ik op lig toen de matras naast me ingedeukt werd. Ik keek op en zag Jayden terug naast me liggen met een grote grijns op zijn gezicht.

"Ugh"
"Wat is er prinsses? Wil je dat ik toch wegga?"
"Ugh"
"Hahaha geef maar toe je wilt dat ik blijf."
"Tsss wat ?! Echt niet. Je mag gaan als je wilt hoor..."

Maak dat maar een ander wijs

"Geef maar toe." Plaagde hij me terwijl hij in mijn wang porde.
"Jha. Dat gaat dus niet gebeuren."
"Oh , geef maar toe anders-"
"Anders wat?!"onderbrak ik hem lachend.
"Anders dit-"zei hij nog voor hij in kietelmodus ging.
"Jay-Jayden!! Aah! Stop stop aub !!" Lachte ik.
"Geef het dan toe."
"Nooit !!"lachte ik waadoor hij me nog harder begon te kietelen.
"Kom kom Olive. We weten het wel ."
"Oki oki !! Ik wil dat je blijft."zei ik tussen het lachen door.

Hij stopte met kietelen en ging terug naast me liggen. Hij nam me in zijn armen en alle energie van net was weer verdwenen. Mijn ogen werden langzaam zwaarder en zwaarder als slaap oveenam.
"Ik wou ook niet echt weg."fluisterde hij nog stil in mijn oor en gaf me een kus op mijn voorhoofd waardoor mijn hart een slag oversloeg en mijn buik een sprongetje maakte.

Voor ik het wist lag ik te slapen veilig en gelukkig in Jayden's armen....

——————— •
😂😂