This ain't love

Hoofdstuk 12

Olivia's pov.

Ik liep en bleef lopen tot ik niet mee kon. Ik stopte in het midden van de straat en zakte in. Het was allemaal te veel , de nachtmerries die niet weggingen , Jayden die doet alsof hij ongerust is , Nick die twee jaar geleden meisjes heeft verkracht en wie weet hoeveel. Jayden , Luke en Hunter die vroeger bevriend waren met Nick. Vandaag was echt te veel voor me.

Dus hier zat ik dan op de grond in het midden van de straat terwijl iedereen naar me aan het kijken was , te huilen en beven toen ik plots mijn naam in de verte hoorde. De stem kwam me bekend voor en het was net de stem die ik niet wou horen , de stem die een deel van de pijn heeft bezorgd. De stem kwam maar dichter en dichter toen ik voelde dat er iemand voor me stopte en zich naast me zette en zijn armen rond me sloeg .Zonder op te kijken wist ik al wie het was , gewoon door de armen die zo veilig voelen.

"Rustig maar , ademen." Probeerde hij me te kalmeren maar dat hielp niets. Door zijn woorden werd alles alleen nog maar erger , de gedachtte dat hij dit alleen maar doet voor het verhaal te weten te komen maakt me gewoon ziek.

Ik probeerde hem met alle kracht dat ik nog had weg te duwen maar hij bewoog geen centimeter.

"E-en wa-wat als ik n-niet mee-meer wil adem-ademen" vertelde ik hem met gesnik tussen.

"Wat als i-ik dit alle-allemaal niet meer w-wil. " voegde ik er nog aantoe.

"Olivia , aub. Zeg dat nu niet." Smeekte hij me terwijl hij me recht trok van de grond.
Nog altijd aan het huilen en beven trok hij me recht maar door de weinige kracht in mijn benen zakte ik even snel weer in. Gelukkig was Jayden er om me op te vangen , hij nam me huwelijk stijl op en zetten me een paar meter verder op een bankje neer.

"Olivia aub praat met me , je hoeft me het niet te vertellen maar zeg aub iets." Smeekte hij.
Nog geen maand geleden wou hij nog geen woord aan me vuil maken en nu zat hij te smeken om met hem te praten , alsof ik al de jaren van pesten en kleineren zo ben vergeten. Maar langs de andere kant wil ik wel met iemand praten , ik heb nooit echt vrienden gehad die er voor me zijn of naar me willen luisteren.

"Laat de act maar vallen , ik weet dat je dit alleen doet zodat je het verhaal weet en me daarna kunt dumpen. Ik weet wat je ziek planntje is dus stop er gewoon mee oki." Zei ik wanneer ik terug gekalmeerd was. Ik was trots op mezelf dat ik zelf op momenten als dees niet bleef huilen , dat ik nog altijd voor me zelf opstond maar toen ik maar Jayden keek was dat gevoel weg en had ik spijt van wat ik had gezegt. Hij was niet aan het huilen maar iets zei me dat hij er alles aan deed om zich in te houden. Hij keek met pijn in zijn ogen naar me , zijn lippen strak op elkaar en zijn armen die rond me zaten liet hij op zijn schoot zakken.
Wanneer ik hem zo zag wou ik dat ik mijn woorden terug kom nemen , de tijd kon terug draaien , alleen maar om hem niet zo te zien.

"Als dat is wat je denkt dat ik aan het doen ben." Zei hij met geen emotie in zijn stem. Hij stond recht en wou weggaan.

Waar ben je nu mee bezig !! Er is nu eens iemand voor je en jij gaat alles in twijfel trekken!

Hij stond op het punt te vertrekken , weg van me -wat ik om een of andere reden niet wou.- ik wou dat hij me weer vasthield . Dat hij koppig blijft zitten.

"Jayden wacht !!" Riep ik nog maar hij bleef wandelen. Wat ik helemaal begreep . Ik was degene dat hem hele tijd buiten sluit. , de persoon die steeds weg loopt van haar problemen. Maar deze keer was het anders. Ik wil hem in mijn leven , ik wou alles oplossen en me verontschuldigen. Ik wou hem alles vertellen , hem kunnen bellen wanneer dan ook als ik weer eens een 'break-down ' had. Alles wat ik hier voor dacht verdween het moment dat hij wegging. Zo als ze zeggen "je weet pas wat je hebt als het weg is" Ik rende achter hem aan maar mijn benen hadden nog niet genoeg kracht door mijn kleine 'break-down' van er net. Ik viel met een klap op de grond en riep de door de pijnscheut dat door mijn knie ging.

Jayden had het waarschijnlijk gehoord want die draaide zich snel om en keek me bezorgd aan terwijl hij me terug op het bankje hefte.

"Oh my god , Olivia gaat het ? Waar heb je pijn ? Kan je stappen ? Wacht nee zeker ? Moet ik je helpen ? -" ratelde hij weer eens vraag na vraag maar werd onderbroken door me. Ik sloeg mijm armen rond zijn nek , hij was even geshockeerd door mijn plotselinge beweging maar snel deed hij zijn armen ook rond me en gaf me een knuffel terug. Zo zaten we voor een paar minuten toen hij de knuffel verbrak en me vragend aankeek maar nog altijd met dezelfde pijn in zijn ogen , de pijn dat ik hem bezorgd heb.

————————— •