This ain't love

Hoofdstuk 24

Olivia's pov.

***
Ugh , vrijdag. Vandaag is dat bal van Jayden... Zou hij na gisteren nog altijd met mij daarnaartoe gaan? Ik heb hem weggestuurd na dat hij zei dat hij van me houd. Hoe kon ik zo dom zijn. Ik werd uit mijn gedachtte gehaald door mijn gsm die afging , als het Jayden is vraag ik direct dat hij even wilt komen.

Hoopvol nam ik mijn gsm maar zag dan dat het een onbekende nummer is.
"Euhm , met Olivia Wilson" nam ik teleurgesteld op.
"Hej prinses." antwoorde mijn pa langs de andere kant van de lijn. Het was voor dat ik het ziekenhuis lag dat ik hem gesproken had en nu pas besef ik hoe hard ik mijn ouders wel niet mis. Al zijn ze niet vaak thuis mis ik ze ook wel , het blijven mijn ouders.
"Ow hej pa ! Hoe gaat het daar in Congo? En wanneer komen jullie eigelijk terug?"
"Oh , het is hier prachtig , daarom belde ik. De zaken dat we hier moesten doen zijn opgelost maar het is hier zo prachtig dat we nog even blijven." vertelde hij me enthousiast.
"En hoe lang is 'nog even' ?" vroeg ik hen. Menen ze dit nu echt. Ze laten me gewoon nog langer alleen. Ik ben hier al bijna een week alleen en ik haat het al.

"Nog een weekje of twee."informeerde hij me. Je kon aan zijn stem horen dat hij er na uitkeek.
"Wauw , dat is geweldig. Ik ben blijf voor jullie." zei ik fake blij. Konden ze nu is niet als een 'normaal' gezin naar ergens gaan , SAMEN. Of konden ze niet gewoon thuis zijn.
"We wouden ook dat je kon komen schatje,maar school begint al terug over een paar dagen en jha dat kan je niet missen eh."
"Jha het is niets hoor. Maar ik moet weg bye !" antwoorde ik snel en en wachtte niet op nog een antwoord voor ik aflegde. Ze willen me echt er echt niet bij , ze zijn net blij met 'alone time'. Wie wilt mij er nu bij het kind met paniekaanvallen die veel te vaak huilt en mishandeld is door haar eigen broer.

Geërgerd gooide ik mijn gsm op de zetel ,deed mijn schoenen en jas aan.
Ik heb frisse lucht nodig.

Het was ondertussen 17:40wanneer ik nog altijd in het park zat. Het park was gevuld van kleuter en kleine kinderen die op de speeltuigen zaten , zandkastelen maakte in de zandbak tot oudere koppels die rustig op de banken die onder de prachtige treurwilgen stonden.

Het park was altijd al een soort van 'uitweg' voor me. Het stond vol met prachtige gekleurde bloemen en prachtige bomen die hun bladeren in de herfst verloren. In het midden van het park was er ook nog een prachtig klein meertje waar waterlelies op lagen en eendjes in zwommen. Het park was verbonden aan een bos wat nog meer zorgde voor groen. Het was een prachtig zicht.

Mijn gedachtte werden onderbroken door een bal dat eerst mijn hoofd raakte en toen op mijn schoot belande. Ik keek rond om te zien van waar de bal kwam voor er een jongetje van 5,6 jaar voor me kwam staan. Hij had donkerbruine krulletjes dat paste bij zijn chocolade bruine ogen , hij keek me met een pruillip aan.
"Ow hej. Is deze bal van jou ?" vroeg ik hem toen hij niets zei maar me gewoon bleef aanstaren.
"jha." was het enigste wat hij zei en nam de bal uit mijn handen.
"En hoe heet je?" vroeg ik hem en ging met mijn hand door zijn kleine krulletjes.
"Olivier"

Wauw dat kind zegt ook niet veel eh...

"Nou aangenaam Olivier. Ik ben Olivia." hij keek me niet meer aan , in plaats daarvan was hij zoekend rond aan het kijken.
"Waar zijn je mama of papa?" vroeg ik hem wanneer hij terug een pruillipje kreeg , shit wat als hij opeens begint te huilen? Ik weet niet wat ik moet doen tegen huilende kinderen.
"Papa is weg , mama zegt dat hij iets heel slecht heeft gedaan en daarom even weg moest. Maar mama is eigelijk ook niet veel thuis. Ik ben hier met Wolf.Maar hij is opeens foetschi" vertelde hij me , waardoor ik eerst moet lachen omdat hij meer dan een woord zei maar mijn glimlach verdween na dat het allemaal begreep wat hij zei. Ocharme , geen enkel kind van die leeftijd moet door dat soort dingen te gaan.