This ain't love

Hoofdstuk 47

Olivia's pov.

"Wakker worden Bitch !! " riep er een stem die ik maar al te goed ken. Snel spring ik van de grond waarop ik geslapen heb waardoor er een pijn scheut door mijn buik schiet. De eerste dag dat ik wakker werd was hij nog niet gewelddadig maar de volgende dag werd het als maar erger en erger. Elke dag weet hij wel iets te doen met me.

Ik zit hier nu al minsten twee weken- denk ik- , er is nergens in dit hij een klok ofzo dus eigenlijk heb ik geen idee hoe laat het is of welke dag het is. Nick geeft me weinig tot geen eten en slaap gunt hij me ook niet want 's nachts gaat hij gewoon verder met zijn spelletjes.

Flashback

"S-Stop aub... " snikte ik terwijl hij me bij mijn haar naar mijn kamer trekt. Ik ben hier nu al vier dagen en hij heeft geen genade. Slagen , schoppen , snijden , alles wat je maar kan bedenken en ik ben op. Ik kan niet meer... Dus wanneer hij vroeg - eigenlijk beveelde- om eten klaar te maken was ik te zwak om recht te staan ; fout nummer een. Hij trok me daarom bij mijn haar recht en sleurde me naar de keuken.
In de keuken haalde ik al mijn kracht bij elkaar om te koken maar door niet op te letten liet ik iets aanbranden ; fout nummmer twee. Hij duwde de pot in mijn armen waardoor mijn handen helemaal verbranden en sloeg daarna nog eens met iets hards op mijn hoofd waardoor ik neerviel maar hij was nog niet klaar hoor.

"Nu is er geen enkel vriendje van je dat je kan komen helpen en ons leuk spelletje kan verpesten." fluisterde hij zachtjes met zoveel lust in zijn stem in mijn oor.
"Als je meedoet krijg je misschien zelf wat te eten." vertelde hij me terwijl hij me op de zetel gooide. Snel wil ik opstaan maar hij hang al boven me met zijn knieën aan wederzijde van me.

"Je moet ondertussen toch wel weten dat weglopen geen enkele zin heeft en het je alleen meer pijn bezorgd." zei hij al lachend met een grijns op zijn gezicht.
"Dus wat denk je , je doet mee en je krijgt wat eten ?" vroeg hij me terwijl hij mijn polsen beetneemt en ze boven mijn hoofd plaats. Zonder dat hij het hoeft te vertellen weet ik al welk spelletje hij bedoelt , het spelletje dat hij niet kon afmaken doordat Jayden me kwam redden.

Jayden...

De hoop dat hij me vind en me komt redden is al helemaal weg. Ze weten misschien niet eens dat ik weg ben...

Zonder nog tijd te verspillen begint hij me te kussen en ik spartel onder hem om weg te geraken. Ik ga echt niet meewerken , voor geen enkel eten in de wereld. Ik hoorde hem grommen tegen mijn lippen als hij beseft dat ik niet meewerk. Hij likt op mijn onderlip voor toegang die ik hem niet geef wat zijn grip op mijn pols verstrakt wat me doet jammeren. Het jammerend geluid doet hem tegen mijn lippen grijnzen en kust me nu nog harder.

Opnieuw vraagt hij om toegang dat ik hem weer weiger , plots bijt hij hard op mijn lip wat me deed gillen en dat gebruikt hij en steek zijn tong dwingend in mijn mond terwijl zijn handen mijn polsen loslaat en mijn lichaam verkent.
Tranen lopen over mijn wangen heen , bang voorwat hij sebiet gaat doen. Mijn handen proberen hem weg te duwen maar door de vebrande huid doet het alleen maar pijn en helpt het niets .

Zijn handen vinden de onderkant van mijn t-shirt en voor ik het weet ligt mijn t-shirt op de grond.

"En het spelletje begint"

Jayden's pov.

Een maand.
Een maand is ze al verdwenen. Als ik die klootzak Nick in mijn handen krijg is het zijn beste dag niet. Chloë , Hunter , Luke , ik en Liv's ouders zijn zo ongerust en we weten niet wat we moeten doen. Ik wil er niet eens denken aan wat Nick met haar doet , het breekt mijn hard om te weten wat er nu misschien aan het gebeuren is.

Ik had haar belooft dat Nick haar niets meer kon doen , ik heb haa belooft om haar te beschermen maar het is eigenlijk alleenmaal mijn schuld dat ze daar zit -waardat dat ook is-. Als ik Chloë niet had gekust zou ze niet naar huis zijn gelopen waar Nick haar opwachtte.

Er is maar een ding dat goed is in mijn leven en dat is Emily , ze heeft een week geleden  besloten dat ze me beter wil leren kennen zodat haar geheugen misschien terug komt en ik voel dat ze me begint te vertrouwen en dat ze zich meer en meer herinnerd , het meeste is van toen we klein waren maar het is een begin. We hebben haar niets vertelt over Nick en het zelfmoord gedeelte en dat zijn we ook niet van plan , als ze het zelf herinnerd is dat zo maar anders laten we het zo. Ze vraagt wel naar Nick en waar hij is en hoe het met hem gaat maar ik verander meestal dan direct van onderwerp.

"Je houd echt van haar eh?" vroeg Emily me. Ik zit hier nu een week zowat elke dag na school om wat te praten en ik heb haar vertelt over Olivia. Ik heb vertelt dat ze ontvoerd is , niet door wie ofzo gewoon dat het is gebeurd.
"Meer dan wat dan ook." zei ik naar de waarheid. Liv is het beste en het belacherijkste in mijn leven -samen met Em natuurlijk-
"Hebben de politie al iets gevonden?" vroeg ze me terwijl ze wat rechter ging zitten en haar hand op dat van mij legde.
"Nee , ze hebben geen enkel idee waar ze kan zijn. Nick heeft geen enkel spoor achter gelaten." vertelde ik haar en ging nerveus met mijn hand door mijn haar.

"Nick?" vroeg ze gechoqueerd met grote ogen.

Shit

"Euhm jha weet je- Jha ik weet niet. Nick- klootzak." zei ik zonder een zin te kunnen vormen terwijl er tranen in de ogen van mijn kleine zus vormde.
"Ik weet het weer..." fluisterde ze zachtjes.
"Wat weet je weer?" vroeg ik haar even zachtjes en sloeg mijn armen rond haar.
"Nick. Wat hij gedaan heeft , hij heeft me-" zei ze zachtjes. Haar stem brak-net als mijn hart- in het midden van haar zin en begon te huilen.

"Hij heeft me misbruikt..."

--------------------------------------