Brown hair, blue eyes & a gun

Looking for heroes

SIMON P.O.V                     

Met een bonkend hoofd lig ik op de grond. Het bloed stroomt over mijn gezicht. Ik sluit mijn ogen en probeer aan iets anders te denken dan aan pijn. Het lijkt alleen onmogelijk. Ik hoor Jack de trap af lopen naar beneden. Hij brult iets dat niet zo aardig klinkt. Meteen valt er iets kapot op de grond. Ik zucht diep. Wat Jack zo ontzettend boos heeft gemaakt dat hij mij halfdood sloeg weet ik niet, wat ik wel weet is dat het hem geraakt moet hebben. Met een zucht sleep ik mezelf half overeind tegen de muur. Ik doe zo mijn best om aan iets anders te denken dan aan pijn dat ik op gegeven moment het hoofd van Karl voor me ziet. Meteen ram ik mezelf tegen mijn bloedende, bonkende hoofd. Als de keus is: pijn of Karl, dan weet ik het wel: PIJN! 'In 2 days I want Jack in my office. Dead.' Dat was Karl's opdracht. 2 dagen, morgen is mijn laatste dag. Dit lukt me nooit. Karl vermoord me. Als Jack hem al niet voor is... Ik hoor de buitendeur dicht slaan en een auto wegrijden. Jack is weg. Waarschijnlijk ben ik hier nu alleen. Ik heb een kans, een kleine kans. En die kans... die is nu.

SKYLAR P.O.V                   

Huilend van woede en verdriet zit ik op een bankje ergens in het park. Veel mensen hebben al vragend of afwijzend naar me gekeken. Ik heb iedereen sociaal beantwoord met een welgemeende, goed getrainde middelvinger. Na zo'n 5 minuten komt er een man naast me zitten. 'Tell me.' zegt hij. Ik kijk hem door mijn tranen heen dom aan. De man kijkt me lief aan. 'You need it. I can see it.' Nu kijk ik hem nog dommer aan. 'I don't even know you...' De man haalt zijn schouders op. 'Maybe that makes it easier to tell for you.' Ik zucht en kijk van hem weg. Om me een houding te geven kijk ik even op mijn telefoon. Zodra ik Jack's naam zie staan begin ik weer te janken. 'Tell me.' zegt de man weer. Gek genoeg begin ik nu echt alles te vertellen. Van mijn vader, van Jack, de ruzie en dat ik wegliep. De man zit stil naast me te luisteren. Wanneer ik klaar ben met mijn waarschijnlijk onbegrijpelijke verhaal vertellen zegt de man: 'Listen, I don't know those guys you're talking about. I don't know anything about you. I don't know your life. But what I do know is that every needs a father. So I recommand you: go and look for you father.' Hij kijkt me aan. Knijpt even lief in mijn knie en loopt dan weg. 'Wait! How should I do that?!' Roep ik hem achter na. De man draait zich om, lacht naar me, steekt zijn hand op en loopt door. Na een paar minuten kan ik hem niet meer zien. Hij is weg. Maar zijn woorden blijven hangen. 'Go and look for your father.' herhaal ik fluisterend. Ineens neem ik een besluit. Ik ren weg, Londen in. Op zoek naar papa.

Met een gestolen pistool onder mijn jas loop ik zo snel mogelijk terug naar Jack's huis. Nee, ik ga er niet heen voor Jack. Maar wel voor degene die Jack heeft opgesloten. Als hij er 1 is van de Black Swan kan hij me vast meer vertellen over waar Karl z'n gevangenhoud en misschien zelfs wel over mijn vader. Wanneer ik bij het huis kom zie ik dat Jack's auto weg is. Een zucht van verlichting ontsnapt over mijn lippen. Dat scheelt weer een hoop gezeur. Aangezien de deur op slot is en Jack mij natuurlijk geen sleutel heeft gegeven trap ik een raam in. Via de keuken kom ik in het huis. Met een verdrietig gezicht kijk ik naar de bar waar ik een poosje geleden nog met Jack stond. Even komt het idee in mij op om hier te blijven en tegen Jack te zeggen dat het me spijt. Ik mis hem namelijk weer eens meer dan ik wil toegeven. Gelijk zet ik deze gedachte van me af. Jack mag dan wel ontzettend knap en soms ontzettend lief zijn. Hij mag mij ook wel eens gaan respecteren en ophouden met dat agressieve gedrag! Met een zucht loop ik verder naar boven. Daar sta ik meteen voor het volgende probleem: de deur van de kamer van die gevangene zit op slot... Automatisch schiet ik dan maar het slot kapot. 'Karl?' klinkt het angstig uit het kamertje. Ik reageer er niet op maar open de deur en richt mijn pistool op de jongen. 1 seconde worden mijn ogen groot van schrik. 'Who did this?' Is dan ook mijn eerste vraag. De jongen haalt zijn schouders op. 'Your loving husband.' Ik zucht diep. Jack, ik had het natuurlijk ook kunnen weten. 'Stay there.' zeg ik streng. Ik loop naar de badkamer en pak een bak lauw water, een doekje en een handdoek. Daarmee loop ik weer terug. Hij kijkt me raar aan. 'Just be quiet.' zucht ik. Met het vochtige doekje strijk ik langs zijn bebloede hoofd. 'What are you doing?' vraagt de man achterdochtig. Ik zucht. 'I am trying to take care of you, what means that I'm playing with my life. So please shut up.' De jongen haalt zijn wenkbrauwen op en sluit zijn ogen. Na een paar minuten ben ik klaar met zijn gezicht. Automatisch trek ik hem zijn shirt uit. Ook op zijn buik zit allemaal bloed. Zodra hij ook daar weer fris en fruitig schoon is zet ik mijn pistool weer tegen zijn hoofd. 'Where are Karl's prissons?' De man kijkt me verbaasd aan. 'Can't you just stay as nice as you were when you cleaned my wounds?' Ik zucht geïrriteerd en druk het pistool nog harder tegen zijn slaap. 'Where are Karl's prissons?' De man kijkt me dom aan. 'I don't know babe.' Ik geef hem een klap tegen zijn hoofd. 'You know it, where are they?!' De man wrijft met een pijnlijk gezicht. 'Hands down!' Mijn pistool knalt keihard op zijn knokkels. 'WHERE ARE THEY?!' 'Why do you ask this? Jack isn't captured right?' Met een boos gezicht kijk ik hem aan. 'This isn't about Jack. Where the fuck are they?' Na een halve minuut stilte ben ik het zat. Ik schiet de man in zijn been, zijn boven arm en zijn borst. Hij begint te brullen van pijn. 'Last change.' fluister ik in zijn oor. 'Where are those prissons?' De man hijgt van pijn. 'He don't has them anymore.' kreunt hij. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Karl doesn't have prissons anymore?! But where are his prisoners?' De man knijpt zijn ogen dicht van de pijn. 'I don't know. Dead, lost, I don't know.' Geschokt laat ik mijn pistool zakken. Karl heeft geen gevangenen meer. Mijn vader dus ook niet meer... De man laat zich uitgeput van pijn op de grond zakken. Ik sta op en loop de kamer uit.

JACK P.O.V                 

Nog altijd woedend loop ik mijn huis nog in. Ineens hoor ik boven Simon brullen. Ik pak mijn pistool en loop zachtjes naar boven. Zodra ik Skylar's stem hoor slaat mijn hart over van vreugde. Ze is terug! Ze is gewoon echt terug!! :D Ik berg mijn pistool weer op en ga achter de deur staan luisteren. Zo te horen wil Skylar erachter komen waar haar vader is. Ze is toch niet serieus van plan om hem helemaal in haar eentje te gaan zoeken? Dat wordt haar dood! Na een paar seconden stilte loopt Skylar de kamer uit. Ze is zo in gedachten dat ze mij niet eens ziet staan. Zachtjes loop ik achter haar aan. Vlak voor ze de trap af loopt naar beneden pak ik haar beet en duw ik haar mijn, nog altijd donkere, kamer in. Om te voorkomen dat ze gaat gillen druk ik mijn hand tegen Skylar's mond. Skylar probeert me uit alle macht van zich af te houden. Ik leg haar op het bed en hou haar armen en benen vast. Voor ze kan gaan gillen zoen ik haar op haar mond. Eerst probeert ze nog tegen te werken, maar dan houd ze op. Ik laat haar armen los en streel haar. Skylar slaat haar armen om me heen. Zodra ik stop met zoenen drukt ze me dicht tegen haar aan. Ik rol me op mijn rug en trek haar op mijn borst. Skylar begint te huilen. Liefdevol streel ik haar door haar haar. 'What's the matter sweetheart?' vraag ik zachtjes. 'My father...' snikt ze. 'My father died...' Even ben ik stil. Ik heb hem dan wel gevangen genomen, maar het was niet de bedoeling dat hij vermoord zou worden. Niet vanwege hem, maar vanwege Skylar. Ik sla mijn armen stevig om haar heen. 'Dear Skylar I am so sorry. Really, I am.' Skylar drukt haar gezicht in mijn shirt. 'I don't care. I lost my dad...' huilt ze. 'Sssst' Ik kus haar nek. Maar Skylar stopt niet met huilen. Ineens voel ik iets kouds tegen mijn slaap. Gelijk duw ik Skylar van me af. Maar voor ik overeind kan komen hoor ik al het geluid van een pistool die afgaat...

Maar ik ben niet degene die neergeschoten word. Het meisje naast mij wel.... Geschokt staar ik in de ogen van Simon. 'Rolls are changed now big boy...' zegt hij gemeen.