Over Again (Little Mix/1D Dutch Story)

Hoofdstuk 4

POV Rachel,

Ik ben al vroeg op vandaag, ik stap uit mijn tent en strek me goed uit. De volgeltjes hoor ik boven me fluiten en het is een mooie zonnige dag, overal is het groen en het ziet er zo mooi en fleurig uit. Het maakt gelijk mijn gehele dag goed. Ik loop richting het watervalletje en ik was mijn gezicht eronder, ik haal een handdoek van een tak die ik had opgehangen als 'rekje'. Ik droog mijn gezicht af en ik loop naar een andere boom, waar ik me achter omkleed. Ik weet dat niemand me kan zien, maar voor de zekerheid kleed ik me tch niet om in het openbaar. Ik sta bij een meertje met voor me een dikke boom, waarin appels hangen en verder staan er overal om me heen struiken.

Als ik mijn shirt aantrek, hoor ik iemand roepen, in alle snelheid ga ik verder met omkleden en kijk ik wild om me heen. Achterin het bos voor me zie ik een meisje aan komen lopen, ze is best wel klein een beetje mollig en wat aan de dikke kant, ze heeft lange donker rode haren dat over haar schouders naar beneden valt, ze draagt ook een bril en heeft een beetje slag in het haar. Het is een mooi meisje en ze heeft een mooie bronze huid. Ze is niet heel donker, verder draagt ze een paarse korte broek met stuts en daarboven een topje met panterprint. Ik vind het een geweldige combinatie, omdat ik ook dat soort dingen draag, het meisje komt op me afgelopen en ik verschijn achter de boom vandaan. Ze heeft dokter martins schoenen aan, ze zijn zwart met knal bijna lichtgevende veters en ze heeft een zware tas op haar rug.

Met een grote glimlach komt ze op me afgelopen ''Hallo!' zegt ze vriendelijk ik kijk haar ook smalend aan en steek mijn hand uit naar haar ze neemt mijn hand aan en schud het op en neer ''Hey..'' zeg ik na een ongemakkelijke stilte ''Ik ben Thirza'' zegt ze met nog steeds een grote glimlach op haar gezicht. ''Ik ben Rachel'' zeg ik beleefd terug. Ze trekt haar hand terug en zet haar zware tas op de grond. ''Ik ben Thirza en ik vind het leuk om je hier te zien. Heb jij ook een lastige tijd achter de rug?'' zegt ze vol zelfvertrouwen. Ik kijk een beetje verbaast en knik dan beschaamd. Ik kijk richting de grond en durf er verder niks aan toe te voegen. ''Ik snap het helemaal, ik ben hier zelf ook met een reden. Ik 'woon' hier al 2 jaar en nooit heeft er iemand naar mij gevraagd, ze zijn van me af en iedereen is gelukkig, dus ik ook!'' ze zegt het heel inspireerend, dat ik er een beetje emotioneel van word. Maar het meisje blijft lachen. ''Vind je het niet leuk dat ik tegen je praat? Dat hebben wel meer mensen, mijn vader, mijn oma, mijn tante, mijn neef, mijn klasgenoten, mijn buren, mijn zusje en...'' Ik loop naar haar toe, want ze staat met haar rug gekeerd naar mij op haar vingers te tellen. Ik leg voorzichtig mijn hand op haar schouders en ik onderbreek haar zacht ''Nee, het ligt niet aan jou. Ik vind het juist leuk dat je tegen me praat, want niemand houdt van mij. Ik zit in een dip, dus ik ben blij dat er eimand is die mijn lelijkheid aan kan zien'' Ze kijkt me verbaast aan ''Lelijkheid? Nee hoor jij bent super knap en je lijkt me aardig!'' Ik zie dat het meisje heel grappig, aardig en zelfs een beetje gestoord is (in de vorm van gek, op een leuke manier gek). Ze praat veel en is ontiegelijk druk, ik stel voor om op de stenen te gaan zitten bij het watervalletje en om elkaar daar wat beter te leren kennen. Ze stemt er mee in en gaat naast me op een steen zitten. Ik begin met praten en ik vertel mijn verhaal, van waarom ik hier zit en wat mijn probleem is ''Ik ben door niemand gelieft, ik heb geen vrienden, ik ben de lelijkste van de school en niemand mag me, thuis heb ik een broertje, waar ik wel een kleine band mee heb, maar die waarschijnlijk niet sterk genoeg is voor mijn problemen, hij heeft het zelf ook zwaar op school. En mijn moeder haat ons, ze wil ons niet ze altijd in de kroeg mett andere mannen terwijl ze zelf gescheiden is van mijn vader, soms komt ze niet eens thuis, pas in de middag en dan zit ik altijd alleen, want als het mijn broertje teveel wordt op zijn eerste jaar op school gaat hij naar mijn vader......Ik heb gewoon niet veel te zggen, als er 4 populaire meiden bij mij op school wat tegen me zeggen, doe ik het alsof ik hun slaafje ben. Er wordt over me heen gelopen, ik wordt geslagen getrapt en opgewacht. Ik word verdacht van jongens steler en ik kan er gewoon niks tegen doen. Ik ben hier heen gekomen voor rust van mezelf, maar ook, omdat ik dan eindelijk mezelf kan zijn. 15 jaar lang heb ik in de hell geleefd en nu ben ik het zat!'' Ik zeg het met veel verdriet en ik voel de hand van Thirza langzaam over mijn rug glijden. ''En dit is pas het begin schat'' fluisterd ze zacht. Ik kijk haar verbaast aan. ''Ik ben nu 19 jaar, maar ik heb in groep 1 als enige jaar zonder enige comentaar kunnen leven, toen wisten ze nog wat pesten was, maar na groep 1 werd het voor mij ook een hell. Ik werd uitgescholden voor dikzak, of vetrol. In groep 5 moesten we school zwemmen en iedereen begon te lachen als ik in mijn bikinni de kleedkamers uit kwam. Ik werd uitgescholden en uitgelachen als ik moest duiken, ze zeiden dat het zwembad leeg zou gaan als ik er in zou springen. Ik ben jaren lang dikidik genoemd en bij iedere goede antwoord in de les werd er gejuicht, omdat ze dachten dat ik hersenen had die op vet draaiden. Ik werd getrakteerd op frikandel broodjes ieder pauze en wat dacht je van de middelbare? Er werd met oud en nieuw vuurwerk in de brievenbus gegooid en met gym, als ik dan viel ging iedereen heen en weer bewegen alsof er een aardbeving kwam. Iedere pauze stond ik alleen tegen een muur niks te doen. Ik wilde het niet meer, dus begon ik met roken om ietsie af te vallen, want een dieet kon ik niet aan. Ik heb mijn longen zwart en mijn lichaam kapot gmaakt voor een paar klote mensen die het niet waar zijn op de wereld. Ze kwamen erachter en ik werd frituurpan genoemd, omdat het dan te maken heeft met rook, vuur en vet in mijn lichaam. Ik ben van school gegaan later en ik heb er nooit wat tegen kunnen doen. thuis woonde ik met mijn vader, mijn oma, mijn tante, mijn neef en mijn zusje. Ik werd door mijn oma vol gestamd, mijn vader zegt dat ik obesitas heb, mijn tante lacht me uit als ikk hijgend de trap op kom, mijn neef noemt me zijn dikke vette prinses, mijn zusje ziet me als een vies varken en durft niet bij mij in de buurt te komen. Iedereen haat me, mijn moeder is weggegaan bij ons, omdat ze zelf ook dik was en het niet leuk vond bij zulk soort mensen thuis, maar ik kon nooit mee, omdat ze zei dat ze er niet voor mij kon zijn, dat ze weg zou gaan en nu pas begrijp ik wat ze bedoelt. ik heb een rot leven gehad en ik ben er nooit vanaf geweest, zals je ziet ben ik nog steeds dik, maar ik heb er geen last van. Zo ben ik geboren, steveig en wel en als iemand het nodig vind om te pesten, moet ie eerst kijken naar zichzelf!''

Met grote ogen luister ik naar het verhaal van thirza, het grijpt diep in mijn hart, dat iemand zo iets mee heeft kunnen maken en dan nog steeds leeft, dat iemand zo sterk kan zijn en blijven. Mijn verhaal hierbij is er niks mee vergeleken met die van Thirza. 19 jaar lang in een brandende hell geleeft, van haat, pijn, en emotie, maar niemand die denkt te helpen of te stopen met het gepest. Het blijft doorgaan. ik veeg een meelevende traan weg die ik over mijn wang voel rollen. Thirza kijkt mij vol ongeloof aan en begint nu ook te huilen ''huil je om mij?!'' ik kijk haar medelijdend aan ik sla mijn beide armen om haar nek ''ja, ik huil om jou verhaal, dat jij zo sterk bent gebleven en dat je überhaupt nog leeft'' fluister ik in haar oor. Ze snikt en komt overeind. ''Ik zal sterk moeten blijven, ik wil niet iedereen over me heen laten lopen. Ik ben weg voor mijn eigen rust, maar om weg te zijn van de wereld daar doe ik hen een plezier mee en niet mezelf. Het houdt wel oop, ooit ga ik weer terug zo dun als een stokje en dan zullen ze anders piepen.'' Ik knik en loop naar de achterkant van het watervalletje, waar ik mijn gezicht was van alle tranen. ook thirza komt nu aan de andere kant staan en wast haar gezicht.

*een poosje later*

POV Thirza,

Rachel en ik zetten samen mijn tent op, ik leg haar uit dat ik even de stad was ingetrokken achter dit bosrijk, waar ze vandaan was gekomen voor weer wat mensen eknnis na 2 jaar. ik heb in een hotel geslapen vanacht en ik heb grote inkopen gedaan. Als we klaar zijn met mijn tent en het inrichten daarvan, leeg ik mijnn rugtas. Er ligt een berg, sla, komkomer, tomaten, chips, vleeswaren, kip stukjes, chocola, pannekoeken, lucifers, handoeken, broodjes, kant en klare maaltijden, kleding, washandjes, zwarte kolen (voor op een berg brandende takken, als barbeque) en allemaal soorten drinken.  Ik open een zak melkbroodjes en ik biedt Rachel ook een aan. Ze pakt netjes een uit de verpakking en ik open een blik cola, zij kist voor een fles water dat ze in haar eigen tas heeft zitten. Ik kijk haar jaloers aan en doe de blik cola dan ook maar aan de kant.

Een half uur zitten we lekker in het gras te kletsen en het is echt heel gezellig, Rachel is een leuke, liefe meid en er is niks mis met haar. Ze is net als ieder ander alleen dan een beetje anders qua kleding, karakter (zoas iedereen) en qua uitstraling. Ze is heel stil en natuurlijk is ieder en zijn eigen ding, maar ik vind haar prima zoals ze is. Ik ben ook niet perfect, maar dat is niemand. Mensen oordelen meestal op uitelrijk en een stukje gedrag, maar ik ben hyper en druk en ik zit gelijk zonder vrienden. Zij is rustig en doet alles wat van haar gevraagt wordt en zij heeft ook geen vrienden. ik weet niet wat mensen zoeken, maar ik verander voor niemand, want als iemand je niet neemt zoals jij van nature bent is het geen vriend.

Hoe populair diegenen ook mag zijn, hoe cool, hoe stoer, hoe rijk, en hoe aaridg, maar als hij/zij je niet nemen zoals jij bent of wil zijn zijn het geen echte vrienden. Ik heb liever geen populaire vrienden. Ik heb liever een goede vriend/vriendin dan 80 neppe, gewoon omdat ze cool, stoer , knap, rijk of wat dan ook zijn. Het gaat om je nature innerlijk, dus verander voor niemand (hoe je geboren bent en hoe je bent getogen, hoe je bent ontwikkeld, hoe bent gebleven dat is het belangrijkste), wees altijd jezelf.

-------------------