Over Again (Little Mix/1D Dutch Story)

Hoofdstuk 9

POV Rachel,

Ik loop door het hotelkamertje zenuwachtig heen en weer. Over een paar uurtjes pakken we de bus terug naar ons oud boeren dorpje, vol haat. Iedereen kent me, iedereen heeft een verkeerde indruk van me, ik begrijp niet zo goed waarom. Ik heb nooit aan fandalisme gedaan, ik ben amper buiten. Ik heb nooit gevochten, nooit iemand uitgescholden of iets anders gemeens, maar toch wordt ik gehaat door alle 67 inwoners van ons dorp. Ik sta midden in de woonkamer en ik kijk naar het raam, het kijkt uit op het eindeloos verre bos, waar ik 2 maanden heb gezeten. Ik mis mijn plekje, het voelt zo vertrouwd, het voelt zo privé, alsof ik daar al mijn problemen heb gelost, ik heb ze daar achtergelaten, ver van mijn woon plaats vandaan, zodat ik ze nooit meer kan opzoeken. Ik krijg kippenvel op mijn armen en zelfs een kleine traan dat uit mijn rechteroog glijdt. Daar hoor ik thuis, het voelt alsof ik daar geboren, getogen ben en er ook dood wil. Ik ben gehecht aan dat plekje, daar kon ik mezelf zijn, daar had ik de beste 2 maanden in 15 jaar, eindelijk geen schreeuwende moeders, geen haters, geen pestkoppen en geen zeurende buren, alleen jij en het wilde natuur. Ik voel me leeg. Ik voel me schuldig, ik ga dat plekje missen, daar kon ik tot mezelf komen, daar ben ik erachter gekomen dat ik leef.

Ik voel ver in gedachte verzonken een warme hand op mijn schouder, ik leg mijn hand op de hand die op mijn schouder ligt, zonder om te draaien blijf ik staan. Thirza draait een rondje om de tafel en komt voor me staan, ''Hey, zullen we gaan?'' vraagt ze zacht. Ik hoor dat haar stem schor is en haar ogen rood zijn, ze heeft gehuild, ze heeft het zwaar. Ik krijg een branderig gevoel in mijn maag en mijn benen beginnen te trillen. Ik weet dat zij hier heel veel moeite mee heeft en dat ze dit voor mij doet. Ik plof neer op de bank achter me en ik voel alles draaien om me heen. Thirza gaat op haar hurken voor me zitten en ze aait mijn been voorzichtig. ''Rachel, je kunt het wel aan, dit is jou moment meid...'' Ik voel een grote zenuw brok in haar keel en ik weet dat ik heel verkeerd bezig ben. Ik heb haar verteld dat ik niet terug ging zonder haar, ik voel me schuldig, nu al. Ze gaat voor mij terug naar de hel, maar ik heb nog leer plicht, dus ik zal terug moeten of ik nou wil of niet. Zij is 19 en mag dat zelf bepalen, ik weet dat ik neimand anders bij me wil hebben op dit moment, ze doet alles voor me om me goed te laten voelen. Hoe zwaar zij het ook heeft, ze blijft mij troosten en nog groter maken, ze heeft me geholpen met mijn zelfvertrouwings muur, met haar stenen heeft ze die gebouwd. Ik weet dat zij nu niks meer overheeft, maar ze wil ze niet terug, ze doet het voor mij. Ik begin nu iets harder te huilen en ik sla mijn armen om haar nek. ''Ik hou van je!'' fluister ik in haar oor. Ik voel me zo vertrouwd bij haar. Ik trek meietsjes terug en ik kijk recht in haar ogen ''Thirza.....ik...ik hou van je. Ik zou op dit moment bij niemand anders willen zijn. In zo'n korte tij heb ik je zo goed eren kennen. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden, op mijn broertje na, je moet weten dat jij één van dierbaarste personen bent in mijn leven. Ik hou nog meer van jou dan ik van mijn eigen moeder hou...'' Ook in Thirza's ogen zie ik wat tranen ontstaan. Ik veeg ze snel uit haar ogen en ik geef haar een vriendschaps kus op haar wang. Ik sta op en loop naar onze kamer, daar pak ik mijn koffers en loop ik naar de hal. Nu weet ik 100% zeker dat ik terug wil, hoe lastig ik het ook ga krijgen ga ik ervoor, ik zal ervoor moeten knokken en me niet altijd terug trekken. Ik weet dat Thirza het moeilijker zal krijgen dan ik in mijn hele leven.

Ik geef Thirza een knipoog en ook zij komt nu met haar koffer achter me aan, ze sluit de deur van het appartementje en ze loopt voor me uit naar de balie. Ik veeg nog even snel de overige tranen uit mijn ogen en ik haal mijn neus op, opweg terug naar het moeilijke leven.

POV Jimmy,

Ik zak op de grond en ik haal een hand door mijn haar, het zal me lukken, het zal me lukken om een einde te maken aan mijn leven, misschien niet nu, maar ooit zal het willen. Ik hoor voetstappen uit de kamer van mijn vader komen en ik sta meteen op. Ik leg de buis terug op zijn plek en ik zet de kraan open, zodat het lijkt alsof ik nog niet klaar ben met de douche. Ik hou mijn pols onder de kraan, er komt rood water van mijn pols af en het wordt helemaal dik. Ik voel geen pijn, gek genoeg. Ik zoek snel met mijn ander hand in het kastje onder de wasbak naar wat verband, maar ik vind niks. Ik hoor mijn vader, mijn naam roepen en daarna klopt hij voorzichtig op de badkamer deur ''Jimmy, ben je al bijna klaar?'' ik twijfel of ik wel antwoord wil geven, mijn vader klopt nog een keer ''Jimmy? Ben je daar?'' zegt hij nu wat ongeduldiger. Ik open de kraan nu nog harder en ik doe alsof ik aan het zingen ben. ''Jimmy!?'' mijn vader wordt nu ongeduldig, boos en bezorgt tegelijk. Ik doe de kraan dicht en ik geef heel voorzichtig antwoord. ''Ik ben bijna klaar pap, even wachten'' zeg ik zo gewoon mogelijk. Ik hoor hem wat mompelen en hoor hem dan de krakende trap aflopen. Ik zucht diep uit en loop haastig door de badkamer, opzoek naar verband. Ik kijk uit alle haast snel naar beneden en ik zie een plas bloed onder me liggen van mijn pols. Ik raak nu nog meer in de stress, ik zoek naar een handdoek, maar die liggen natuurlijk in de kast op zolder. Uit alle stress en angst, dat mijn vader mij zo ziet, ga loop ik naar het raam. Ik ga op de vensterbank zitten en ik kijk naar alle het ijs, het heeft geregend vanacht en door de kou is bevroren, ik kijk naar beneden en ik krijg een goed gevoel in mijn buik, ik krijg zelf een glimlach op mijn gezicht.

Als ik wil proberen te springen, vind ik het toch nog wat eng, om te springen in één keer. Ik ga wat rechter in de vensterbank zitten, maar voor ik het weet glijdt ik van het hoge dak, naar beneden, de weg op....