Over Again (Little Mix/1D Dutch Story)

Hoofdstuk 11

POV Rachel,

Daar sta ik dan, op de stoep van een huis waar ik eigenlijk nog nooit echt ben geweest. Op trillende benen loop ik het hek in en kijk ik door de voorruit naar binnen. Ik breng mijn trillende vinger naar de bel. Er klinkt een leuk vader Jacob liedje door het huis en ik hoor sloffende voetstappen dichter bij komen. Voorzichtig gaat de deur open en staat er een bijzondere man in de deuropening, een man die eigenlijk heel veel voor me betekend, maar er nog nooit echt voor me is geweest. Mijn vader. Geschokt kijkt hij me aan, van top tot teen staart hij me aan. Hij staat in zijn badjas en pantoffels in de deuropening, zijn haar staat warrig overeind en er ontstaat een ongemakkelijke stilte tussen ons. Langzaam maar zeker begint hij met praten "Rachel?" Zegt hij zacht ik knik en tover met veel moeite een glimlach op mijn gezicht. "Papa?" Zeg ik meer vragend. Mijn vader knikt en maakt een gebaar dat ik binnen mag komen. Zodra ik binnen op de deurmat sta komt de warme en toch vertrouwde lucht me tegemoet. Ik voel me al direct thuis, terwijl ik hier nog nooit ben geweest, ik kan mijn vader (voor zover ik weet) niet eens meer herinneren, maar toch lijkt alles al zo oud. Ik zie mijn vader zenuwachtig op zijn hoofd krabben, verlegen loopt hij dan toch op me af en neemt hij me in een warme knuffel, het voelt vertrouwd en dat is ook echt even wat ik nodig had. Een vertrouwde knuffel, dat heeft Thirza me voor het laatst gegeven vanmiddag voordat we splitsten van elkaar.

Ik mis haar, ze betekende zoveel voor me, maar gelukkig zien we elkaar maandag weer op school. Ik verlangde naar liefde en rust, dat is wat zij me heeft gegeven. Niet mijn moeder, niet mijn vader, maar een onbekend iemand waarmee ik ongeveer mee overeenkom qua karakter en situatie en in 2 maanden heeft ze me nog meer aandacht gegeven dan dat ik in 15 jaar van mijn moeder heb gekregen, het is zo anders het voelt zo raar om hier te staan.

Voor mij is mijn vader gewoon een vreemde man waar ik nu bij sta, ik sta bij hem binnen in huis. Sterker nog ik knuffel hem nu. Ik zie wel dat ik wat van hem weg heb, maar ik zie er niet mijn vader in, ondanks dat alles voel het wel als een sterke band, als een verlang naar die ene persoon en ik heb hem nu gevonden. Uiteindelijk trek ik mijn armen weer terug en ik plaats mezelf weer op de deurmat achter me. "Ehmm...w-waar is ehmm...Jimmy?" Aarzel ik. Mijn vader wil zijn mond open trekken om wat te zeggen, maar bedenkt zich en loopt dan naar boven.

Na een aantal minuten weet hij weer terug te zijn in de hal waar ik nog steeds hopeloos om me heen kijk. "Hij zal vast wel komen zo, hij is in de douche" ik knik begrijpend en wil weer de deur uitstappen, als hij mijn pols vastpakt. Ik keer weer om en plaats me weer op de zelfde op plek op de deurmat. "Rachel, waarom ben je hier? Het spijt me zo dat ik je in de steek heb gelaten bij dat gekke mens, maar ik kon het niet meer aan" hij heeft mijn beide handen vast en kijkt naar de grond terwijl hij verteld "je ziet er niet gelukkig uit meisje... Gaat alles wel goed met je?" Ik kan niks zeggen en friemel maar wat met mijn mond. "Wil je mee zitten? Dan zal ik je alles even uitleggen." Ik geef geen antwoord, maar stap gewoon vrolijk de woonkamer binnen. Het valt me op dat het precies ons huis is, alleen dan veel en veel netter. Ik ga op de bank zitten met nog steeds mijn handen in die van mijn vader. "Ik weet dat je het niet al te best hebt met je moeder. Ik heb dat ook niet gehad, het ging goed totdat jij kwam, ze werd alcoholist, kreeg een baan in de kroeg, ging met andere mannen en dat maakte me ongelukkig. Daarboven was ik het mikpunt thuis, als zij s'ochtends wakker was, ruimde ik alles op en zij bleef slapen, nooit zei ik er wat van, maar toen ik dat wel deed kreeg ik een fles wijn op mijn hoofd neergeslagen. Ik wist niet meer wie ik was. Ik heb een maand op bed gelegen en niemand die me wat te eten of drinken kwam brengen. Ik stond zelf op bij dorst en honger. Je moeder lag op de bank met een zak chips of ze lakte weer eens haar nagels. Ik heb een ongeluk gehad, door haar. Ik heb zelfs een operatie ondergaan, ze moesten de glasscherven uit mijn hoofdhuid halen en mijn voorhoofd. Ik kon wel dood zijn, maar wat boeide het je moeder toch? Jij lag anders een hele dag in de wieg ik gaf je flesje melk en pap, maar na je drie maanden vertrok ik. Niet om jou, maar om je moeder, ze mishandelde me als een slaaf en niet als haar man. Ik was niets anders dan een vuilniszak met vuil. Ik heb nachten gehuild, uit angst, maar ook uit pijn. De angst was voor jou, zou mijn kleine Rachel het overleven, zou ze haar te eten geven en douchen. De pijn was vooral de operatie en de hersenschudding, maar vooral doordat ik jou zo moest achterlaten bij die trut!" De woorden kwamen stuk voor stuk terecht in mijn hart. Ik voelde de pijn die hij met zich mee droeg en de angst in zijn ogen was duidelijk te zien. Ik keek hem aan met tranen die op het punt stonden mijn ogen te verlaten, mijn vader deed weer zijn mond open en begon verder te vertellen, "Ik voel me vooral schuldig, waarom ik er de eerste zes maanden wel voor Jimmy was. Je moet alleen wel weten dat het mijn echte zoon niet is..." Het kwam bij me aan, als een baksteen dat op mijn hoofd viel, als een messen steek door mijn hart en als een touw om mijn mond heen gebonden. Ik kon geen woord uitbrengen en het enige wat mijn lichaam verliet was een traan, bij elk woord wat mijn vader vertelde één. Ik vraag me af wanneer ze ophouden met stromen, is dat ooit een keer?

Was dit het juiste moment om mijn hart te luchten, om mijn problemen zijn hoofd in te werken. Ik wurm mijn hand uit de zijne en ik veeg een traan van mijn bril af in mijn shirt. de tranen blijven lopen en ik voel mijn keel steken. Het staat op hoge spanning ik wil harder huilen, met heel veel geluid. Ik wil mijn vader duidelijk maken dat ik van hem hou en dat ik hier wil blijven, maar het wil niet.

Langzamerhand voel ik mijn stembanden wat loser raken. Ik krijg mijn kaken eindelijk van elkaar af en ja, ineens komt er geluid uit mijn mond. "Ik hou van je" klinkt er schor en vaag door de stile ruimte. Zachtjes sta ik op en loop ik naar het groote raam. Het kijkt uit op de achtertuin van mijn vader, het vijvertje is bevroren en ziet er glad uit. Er hangen ijspegels aan het dak van het tuinhuisje en de stoelen zijn misstig wit.

Ik wil mijn vader beginnen vertellen over mijn situatie en mijn verblijf in 'een bos' zie ik een rood plasje bloed onder de schutting door de tuin inlopen. Ik hier getoeter van vele auto's en ik hoor een hoop geschreeuw. Als er een bekende stem Jimmy's naam schreeuwt. Mijn ogen vergroten zich en zonder mijn vader te waarschuwen duw ik het terras deur open. Ik vlieg door de achtertuin de straat op, waarbij ik bijna uitglijdt. Ik trek de schutting deur open en het enige wat ik kan is schreeuwen. Ik zie mijn broertje op de grond liggen het ziet er vies uit. Overal zijn mensen. Ik zak neer op de geond naast mijn broertje en ik schud hem door elkaar "Jimmy Jimmy wordt wakker liefie! JIMMY!" Krijs ik hard. De tranen lopen nu als een open kraan over mijn wangen. Mijn bril valt van mijn neus door alle nattigheid en het enihe wat ik kan nog kan doen is huilen. Iedereen komt om ons heen staan en er staan filles van auto's. Het kan me niks schelen, mijn broertje is dood, dat is op dit moment het belangrijkste!

------/------

Autors Note!!

HeyHey,

Een nieuw hoofdstuk, maar ik weet niet zo goed hoe ik Little Mix en One Direction erin ga voegen. Dus ik heb jullie ideeën een soort van hard nodig. Dusss wat er ook maar in je opkomt zet het hieronder in de comments en ik zoek de beste eruit. Waarbij ik het hoofdstuk voor jou schrijf. Dat zet ik er dan okk nog wel bij, maar nu ga ik eerst wachten op reactie en tot die tijd. Kan ik dus geen neiuw hoofdstuk uploaden voor dit boek sorry! :-$

Maar als je wel verder wilt lezen lezen. Ik accepteer alles en ik reageer op iedereen. Dankjewell alvast! Xxjess