Over Again (Little Mix/1D Dutch Story)

Hoofdstuk 26

HeyHey,

Ik wilde jullie even kort zeggen dat het me spijt voor een lange update. Maar de reden daarvoor was dat ik toch naar het einde streef en jullie een goede einde wil geven dus dat had even wat denk werk nodig.

Geniet van dit bijna laatste hoofdstuk! -Xx-

---/---

POV Rachel,

vrolijk stap ik de trap af. De geur van pannenkoeken galmt door het huis en dat doet me denken aan een bijzondere dag vandaag. Langzaam open ik de deur om te kijken wat daar binnen allemaal gaande is, als ik overrompelt wordt door ballonnen en er overal in de kamers confetti wordt gestrooid. Ik kijk mijn ogen uit, als ik zie dat alles netjes aan de kant is geschoven en er een soort van podium in de kamer is gecreëerd.

Zayn opent zijn armen en ik ren er meteen heen. Hij tilt me een klein stukje van de grond en geeft me kleine kusjes op mijn wang. ''Wat lief! Jullie zijn het niet vergeten?'' Perrie glimlacht lief en draait zenuwachtig aan de staartjes van Bailey, die glimlachend voor haar staat te klappen.

''Dankjewel!'' Roep ik nogmaals, terwijl ik Perrie wild tegen mij aandruk. Ik voel haar hand langzaam over mijn rug heen glijden ''Sorry!'' Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken. ''Het is al goed...'' Fluister ik zacht, terwijl er een kleine traan over mijn wang rolt.

Na een paar minuten zitten we met z'n viertjes aan tafel en smullen we van de pannenkoeken die Perrie heeft gemaakt. Na het eten begint Zayn al gauw met het afruimen van de tafel. Perrie wenkt me mee naar boven en ik doe wat ze van me vraagt. ''Zayn, we komen zo oke?'' Zayn knikt en begint met het vullen van de vaatwasser.

Na enige secondes aangekomen boven begint Perrie met het opsteken van haar haar. Ze zet het snel knot en kijkt me glimlachend aan, snel schuift ze haar roze kaptafel stoel iets naar achter. ''Gaat u zitten prinses.'' Ik glimlach nog eerst even zenuwachtig naar Perrie de me opeens behandeld als iemand waar ze echt heel veel om geeft. Ik weet niet wat ze met me gaat doen, maar ik vind het nu al leuk!

Haar zachte handen maseren mijn gezicht en de kleine zachte borstelt haalt ze soepel over mijn gezicht. De nepwimpers zijn een hele klus maar ook die krijgt ze er vlekkenloos op.

De spiegel van haar peperdure kaptafel is afgedekt dus ik kan niks zien van hoe ik eruit kom te zien. Ook mijn haar wordt netjes in model gebracht als ze mijn gezicht -voor mijn gevoel' netjes heeft afgewerkt. "Waarvoor doen we dit eigenlijk?" Vraag ik naar een halfuur doodste stilte. "Je bent jarig gekkie! Dan moet je er ook echt jarig uitzien toch?!" Perris klinkt vrolijk  en ik kan horen dat ze haar lach probeert in te houden. "Waar gaan we heen dan?" Perris is even stil en komt dan voor me staan. "Nergens." Zegt ze afwezig, teraijl ze naar de haarlak grijpt op de kaptafel.

Ze spuit zachte spuitjes haarlak in mijn haar, terwijl ze haar hand tegen mijn voorhoofd aanzet, zodat mijn ogen er niet onder hoeven te lijden.

"Wil je staan?" Vraagt ze na een tijdje. Ik knik en ga staan. Als ik dan.merk dat ze haar kast open trekt. Ik kijk mijn ogen uit, duizenden kleding, schoenen, tassen en kleuren die me tegemoet komen. Alles is netjes gesorteert en het is zó groot.

Mijn mond valt open en ik voel me vereerd wanneer ze mij een mooie galajurk aanbiedt.

Ik kan niet wachten om hem.aan te trekken. Langzaam pak ik hem van haar over, als ik voel hoe zwaar hij is. Gelukkig kan Perrie het van mijn gezicht aflezen. "Ik geef je deze jurk omdat..." Een zucht verlaat haar mond en ik zie dat ze naar de grond staart.

Het voelt alsof ze nog steeds te trots is om sommige dingen tegen me te zeggen. Alsof ik deze vriendschap nog steeds niet waard ben...

"Omdat ik je mijn excuses wil aanbieden en deze jurk wil geven en hem aan iedereen laat zien." Ik glimlach even " Het hoeft niet." Zeg ik dan snel, terwijl ik mijn arm naar haar uitstrek en de jurk terug wil geven, maar Perris sluit voor een paar secondes haar ogen en ze kijkt me daarna schuddend aan. "Hij is 1050 dollar en het is echt goud, maar jij verdient dit. Ik bedoel kijk hoe mooi je bent vandaag en je verjaardag heb je nooit echt gevierd of wel?" Ik schud mijn hoofd "De laatste keer was, toen ik 2 werd." Ze knikt "Daarom juist, dit moet de moliste dag van je leven worden Rachel. Ga die kast in en leef je uit!"

Een grote glimlach versiert mijn lippen. Ik realiseer me dat ik niet kan huilen nu aangezien in make-up op heb, dus knuffel ik Perrie met open hart in de hoop dat ik me kan inhouden.

Langzaam stap ik de kast uit, gevuld met sieraden en andere mooie spullen. De jurk is iets te zwaar voor me en ik heb heel wat moeite moeten doen om hem zelf aan te trekken. Perrie kijkt me met open mond aam als ik de kast uitstap.

"Je bent zo mooi!" Lacht ze dan na een korte stilte. "Alleen.... je armsn Rachel." Ze kijkt ernstig van mijn armen naar mijn benen en weer terug. "Gaat het wel?!" Zegt ze dan bezorgt. Ze snelt van de bank naar me toe en pakt mijn arm zachtjes vast. "J-ja hoezo?" Stammel ik van de schrik.

" Je bent zo dun, eet je wel genoeg? En die jurk is zo zwaar, hou je dat wel vol?" Ik knik "Jawel tuurlijk wel." En ik probeer van onderwerp te veranderen, maar Perrie blijft door drammen. "Heb je anorexia Rachel?" "Je kast is echt heel groot en-" "Rachel!?" Ik stop met praten en kijk dan naar mijn blauw gekleurde laagje huid, dat zich op mijn botten bevind.

"Nee, ja, ik bedoel ik weet het niet! Ik eet wel, maar voor een hele tijd niet en... Ik weet het gewoon niet meer." Gil ik. Het kwam er harder uit, dan ik gehoopt had. "Ik snap het, het is oké, maar waarom? Komt het door mij en die andere meiden? Ik voel.me zo stom nu!" Perrie draait zich om en loopt door haar kamer. "Nee, het ligt niet aan jou. Ik weet niet waaraan het ligt. Afvallen wil iedereen, maar ik wilde niet zo dun zijn. Elke.keer keek ik in de spiegel en dacht 'wat ben je dik, dus ook lelijk.' Maar achteraf heeft het niets anders dan dit opgelevert..." Perrie houdt haar slaap tussen haar duim en wijsvinger. "Sorry! Dit was helemaal niet de bedoeling. Ik heb het zo verknalt en dat allemaal omdat ik een verwend rot wijf ben! Ik heb al het geld, alle aandacht, maar niet al het geluk. Zie je deze flimlach Rachel? Die is nep! En omdat de mijne nep was wilde ik dat die van kedereen nep was! Ik ben een bitch! Je hebt gelijk en die klap was terecht!" Ik wankel voorzichtig naar haar toe in de hoop dat ik niets van dit alles kapot maak of breek en dat ik mezelf staande kan houden in deze gouden en super zware jurk.

"Het ligt niet aan jou... Ik heb nooit een goed leven gehad. Geen vader, geen lieve moeder. Geen broertje meer. Dus ja wat heeft het dan nog voor zin om te leven. Mijn toekomst zag ik als een zwart gat, dus vandaar deze plekken op mijn arm en deze..."

Ik gleed met mijn vinhers naar de rits van de gouden jurk die zich aan de zijkant van mijn lichaam bevond. Ik haalde de rits langzaam naar beneden en ik draaide me een kwartslag om naar Perrie die met een vies gezicht naar mijn lelijke litteken keek in mijn ribben. De litteken liep vanaf mijn oksel door mijn ribben naar mijn heup.

De litteken was groot en angstaanjagend vies. "Waarom heb je dat gedaan?" Vraagt Perrie helemaal in schok. "Verdriet. Ik voelde niets anders dan verdriet en eenzaamheid."

Perrie begint te huilen en komt naat me toegerend. Ze legt haar hoofd in mijn nek en begint hard te huilen "Het spijt me! Sorry, dit was niet mijn bedoeling. Dit blijf je je hele leven nahouden, dus ook die gedachte en die gevoelens kunnen weer terug opgeroepen worden, als je in de spiegel kijkt! Het spijt me heel erg sorry!" Hoor ik haar snikken. Ik voel de warmte van haar adem in mijn nek en ik moet me groot houden om niet mee te huilen.

"Het is al goed Perrie, het is mijn verjaardag niet huilen." Ze opent voorzichtig haar mond om iets te zeggen, maar kam dan alleen maar glimlachend haar tranen weg vegen. "Ik hou van je." Fluistert ze zacht. Ik glimlach even en pak dan met mijn dunne vinger haar gezicht vast. "Ik ook van jou!" Zeg ik snel, terwijl ik een kusje op haar wang plaats.

"Waarom hou je van me, als ik je dit heb aangedaan?" Ik svhud mijn hoofd. "Jij geedt me onderdak, eten, een peperdire jurk, je vriendje, je sieraden, een verjaardag, je liefde...

En het allerbelangtijksts, je trots. Dit is iets wat mijn moeder nooit zou doen... Haar trors opgeven en mij terug in haar leven vragen? Dan moet ze vast en zeker dronken zijn. Kan niet anders!" Perris glimlacht en streelt dan met haar wijsvinger over mijn littekens die zich op mijn polsen en beide armen bevinden. "Kom doe dit jasje aan, dan hoeft Zayn ze in ieder geval nog niet te ontdekken." Ik glimlach "Ooit zou hij ze toch ontdekken."