Over Again (Little Mix/1D Dutch Story)

Hoofdstuk 22

POV Rachel,

Zayn begint te smalen. Hij legt zijn ahnd op mijn bovenbeen en knijpt er een beetje in. ''Kom op! Jij wil dit helemaal niet met Perrie huh?'' Ik bijt op mijn onderlip. ''Vind je het niet genoeg geweest zo? Al die ellende al die pijn? Ik ben ook gestopt en ook ik met mijn trotse gedoe ben over mijn echo heen gestapt en heb mijn kans gepakt.'' ''Ik begrijp je wel Zayn, maar bij jou is het ook niet zomaar uit het niets opgekomen om eroverheen te stappen. Jij bent er voorzichtig naar toe gaan werken en je hebt jezelf belooft om nooit meer terug te gaan..'' Hij fronst even. ''Hoe weet jij dit allemaal?'' Ik begin te glimlachen. ''Ik heb ook verdriet. Ik weet inmiddels hoe een gemiddeld mens zich voelt in zo'n situatie.'' Zayn knikt en kijkt dan even weg. Hij parkeert de auto voor Perrie's deur en wil uitstappen, als hij nog één keer omdraait. ''Correctie: ik heb mezelf niet beloofd niet meer terug te gaan, maar ons dochtertje Bailey. Ik werd vader en ik wist wat het gevoel zou zijn dat ik mijn dochter kwijt was aan een bende die haar gebruikte en volspoot met nare dingen. We maakte die drugs zelf, dus negen van de 10 keer ging het mis. Ik had geen andere keus dan stoppen. Mijn gezin is waar ik op dat moment voor ging. En het aller trieste was, dat ik 16 jaar was geen huis had, maar wel een kind... Ik ben een vreselijke vader..'' Ik draai me naar hem om en leg mijn hand op de zijne die nog steeds op mijn boven been ligt. ''nee dat ben je niet. Heb je die warme glimlach niet gezien op Bailey's gezicht. Dat is de mooiste glimlach die er is op de wereld. En die glimlach zou ze niet hebben als ze geen goeie vader had..'' Zayn glimlacht en slaat zijn armen om me heen. Ik druk mijn gezicht tegen zijn borst en ik geniet van dit moment.

''Wil je nu voor mij naar binnen gaan en dit zelfde vertellen aan Perrie? Jij wil dit, ik wil dit en ik weet zeker dat Perrie dit ook wil. Zij wil niet zo zijn als dat ze nu is...'' Ik glimlach met een boer als kiespijn. ''beloof je me dan, dat je hier blijft staan voor als het misgaat?'' Zayn glimlacht. ''Belooft.'' Fluistert hij zacht. Hij tikt met zijn neus tegen de mijne als hij me een kus geeft vlak boven mijn lippen.

Met trillende vingers bel ik aan. Ik hoop dat er niemand thuis is, als er een blonde vrouw voor me staat. Ze heeft een schort om en ze kijkt heel vrolijk naar me. ''Ben jij het vriendinnetje van Perrie?'' Vraagt ze beleefd. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, als ik besluit om te knikken. Ze loopt glimlachend terug naar binnen. ''Perrie Edwards?'' Roept ze in een telefoon die aan de muur hangt. ''Kom maar binnen.'' Vraagt ze me netjes. Ik wil haar bijna vragen waarom ze zo vrolijk is vandaag, maar ik besluit mijn mond te houden. Ik kom netjes binnen nadat ik mijn voeten heb geveegd, als ik een lichte zoem hoor.

Ik negeer het feit dat Perrie uit een lift stapt. Als ze me ziet wil ze weer terug de lift in, maar ik weet haar tegen te houden. ''Perrie alsjeblieft, mag ik je wat vragen?''  Ze rolt met haar ogen en gaat met haar handen over elkaar tegen de muur staan ''Hou het kort!'' Zegt ze hard. Ik negeer het en probeer rustig te blijven. ''Ik wil het over ons hebben..'' Als ik zie dat ze normaal kijkt, durf ik verder te gaan met praten. Ik weet nu zeker dat ook zij wil stoppen met dit alles. ''Kunnen we ergens zitten?'' Vraag ik rustig. Ze knikt en knipt in haar vingers, als teken dat ik mee mag lopen.

Ze heeft een topje aan en ik kan haar botten zien lopen. Ze heeft niets meer dan een dun laagje huid op haar botten. Ik krijg er een rilling van.

Aangekomen in een grote roze glitter kamer, mag ik plaats nemen op een witte bank die er heel mooi ingebouwd is. Perrie blijft eerst staan, maar het duurt niet lang voordat ook zij plaats durft te nemen naast me op de bank.

''Je hebt echt een heel perfect leven en ik wil het niet voor je verstoren, maar je moet echt weten dat jij dit niet wilt. Jij bent niet de Perrie die je nu voordoet.'' Ze houdt niet van zo'n soort gesprek merk ik. Ik probeer haar te confronteren met wat ze doet, maar eigenlijk niet wil. ''Het is goed als je dit gesprek niet wilt voeren, maar het gaat ten kostte van de mijne...'' Perrie kijkt weg begint met haar vingers te spelen. Ik beschouw dat als een 'ja' en ik ga dus door. ''Jij bent in het verleden ook zo behandeld en nu wil je mensen laten voelen wat jij mee hebt gemaakt, maar ik denk dat niet de beste oplossing is.'' ''Ga jij mij vertellen wat goed is?'' Ik schud mijn hoofd en ik kijk dit keer recht in haar mooie ogen. Bailey heeft haar ogen, dezelfde kleur blauw, dezelfde mooie kleur die me elke keer weer aanspreekt. ''Ik vertel je alleen wat ik denk.'' ''maar daar heb ik geen behoefte aan!'' Ik haal mijn schouders op. ''Goed dan ga ik nu en laat ik je mijn leven verwoesten. Leuk hè? Mensen pijn doen, omdat jij zelf een slecht leven gehad hebt. Nou ik zal je eens wat vertellen, als Zayn er niet was geweest stond jij hier nu niet machteloos, maar toch nog denkend dat je macht hebt. Wat jezelf hebt meegemaakt heeft je kapot gemaakt, maar waarom geef je het geen plek en laat je 'de' Perrie niet haar leven lijden. Je hebt een prachtige dochter met de mooiste glimlach van de wereld en die glimlach zou ze niet hebben als ze geen zorgzame moeder had en een zorgzame vader, je hebt een prachtig huis, je hebt een zorgzame vader die alles voor je doet met geld. En dat ga jij later ook doen met Bailey. Maar er is toch niets zeldzamer en belangrijker dan de liefde van je mama? aan geld heeft ze niets...'' Ik kan een traan over Perrie's wang zien rollen. Dit was de bedoeling. Ik heb haar kunnen laten zien en voelen waar zij zichzelf in heeft opgesloten.

''Jij hebt je opgesloten in het rijkeluisleventje en dan maar doen dat je alles bent omdat je alles hebt, maar je hebt gewoon geluk gehad. Met Zayn en je vader. Want als je hun liefde niet had, had je nu helemaal niets net als ik. Ik heb geen van vader, geen moeder, geen broertje, geen opa, geen oma helemaal niemand...'' Ik kan het niet helpen om mijn tranen binnen te houden. Ook mijn ogen worden vochtiger en ik voel een kleine traan rollen.

''Je hebt mij en Zayn...'' Komt er heel zachtjes uit haar mond. Ze kijkt nog steeds naar beneden en veegt voorzichtig haar tranen weg. ''Het is niet leuk om dit aan te horen van een 'minderwaardige' maar het is niets minder dan de waarheid. Jij bent verdwaalt in je eigen echo. Volgens mij weet je niet eens meer wie Perrie echt is? Is het nou mama Perrie? Of bitch Perrie? Er is zoveel in een korte tijd gebeurd. Zayn die bij je weg is gegaan, maar dat is niet om jou... dat is omdat jij jezelf niet was.'' Perrie snikt en pulkt onder haar oog om de mascara weg te halen.

''Alsjeblieft Perrie doe niet alleen jezelf een plezier door het vinden van 'de' Perrie maar geef bailey de liefde die ze nodig heeft van haar moeder, die liefde haalt ze niet uit het geld dat je haar geeft. Perrie knikt begrijpend. Ik wil opstaan om te gaan, als Perrie na een lange tijd eindelijk haar hoofd omhoog haalt en mij een knuffel geeft ''Dankjewel.'' Fluistert ze in mijn oor als ze daarna hard begint te huilen. Ze heeft me stevig vast en ik merk dat ze niet terug deinst omdat ik stink, lelijk ben of raar en arm, maar dat ze me vast en me beschouwt als een echt mens. Ik leg na enig twijfelen ook mijn hand op haar rug en ik knuffel haar terug.

Ik zie Zayn in de deuropening staan met een grote glimlach. ''Beide weer happy?'' Perrie knikt en staat dan op ze loopt snikkend naar Zayn en knuffelt ook hem ''Sorry..'' Hoor ik haar zeggen. Zayn wenkt me naar hem toen en ik ga achter knuffelende Perrie staan. Zayn haalt Perrie een beetje van zich af en kijkt haar diep in haar ogen aan. ''Vertel nog eens even wat je net zei?'' Beveelt hij Perrie, na een klein gebaar weet Perrie wat hij bedoelt. ''Je hebt mij en Zayn!'' Zegt ze nog eens maar dan harder. ''Goedzo. Groepsknuffel?!'' Zayn komt op ons afgelopen en algauw staan we met z'n drieën tegen elkaar aangedrukt. Hier en daar wat gekietel en we kunnen weer beide lachen. Niet omdat we vrienden zijn, maar omdat we onszelf terug hebben gevonden doormiddel van degene die je erst niet mocht.

Soms moet je eerst ruzie krijgen voordat je vrienden wordt, maar je moet elkaar altijd kunnen vergeven. Jij bent dan niet degene die fout zit maar voel je niet machtiger dan de ander. Stap over je echo heen en loop op die gene af. Iemand zou een begin moeten maken en wacht niet totdat het naar je toe komt lopen.

Voel je niet groter of machtiger dan een ander nobody is perfect, maar iedereen is wel gelijk. Dus hoe groot je echo ook mag zijn, de ander heeft net zo goed gevoel als jij zelf.

-Xx- Anbar